ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους σας. Είμαι μια κοπέλα 22 χρονών που έχει βαρεθεί τα πάντα. Μένω στο πατρικό μου εδώ και ένα χρόνο λόγω του ότι έκλεισαν οι σχολές λόγω κορωνοιού. Εδώ και ένα χρόνο δεν βλέπω τους φίλους μου και η μόνη μας επικοινωνία είναι μόνο μέσω σόσιαλ. Το πιο τρομακτικό; Είναι σχεδόν οι μόνοι φίλοι που έχω. Και είμαι 600 χιλιόμετρα μακριά τους. Στην πόλη μου έχω 2 φίλες μόνο. Μόνο αυτές μου απέμειναν απο όλα τα σχολικά χρόνια και από όλες τις άλλες φιλίες που είχα. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Αυτό που με βασανίζει είναι ότι δεν μου προτείνουν ποτέ καμία έξοδο. Τίποτα. Αν δεν τους πω εγώ δεν μου λένε ποτέ. Και κάπως έτσι είμαι όλη μέρα κλειστή στο σπίτι με την οικογένεια μου. Η αλήθεια είναι ότι από πριν τον Αύγουστο τα πράγματα ήταν αρκετά καλύτερα γιατί ψιλοβγαίναμε που και που. Εγώ τις παρακινούσα πάλι, βέβαια. Από Σεπτέμβρη και μετά η φάση χάλασε τελείως. Εγώ σαν να μην υπάρχω. Αν δεν τις παρακαλέσω για έξοδο δεν πρόκειται αυτές να μου πουν ποτέ. Και δεν λέω μεγάλα πράγματα, έχουμε καραντίνα, αλλά μένουμε σε μια μικρή πόλη που τα πράγματα δεν είναι τόσο σοβαρά ακόμα. Μια μικρή βόλτα απλά με έναν καφέ στο χέρι δεν χαλάει κανέναν. Μπα, τίποτα. Ούτε αυτό να σκεφτούν. Και κάπως έτσι, από Σεπτέμβρη είμαι σπίτι κάθε μέρα με τον εαυτό μου έχοντας παρέα το λάπτοπ μου. Για να το ξεκαθαρίσω, όχι. Δεν φοβούνται να βγουν οι φίλες μου. Η μια μάλιστα βγαίνει κάθε μέρα σχεδόν απλά δεν μου λέει ποτέ "έλα να βγούμε, έλα να σου γνωρίσω μια φίλη μου, έλα να κάνουμε το ένα, το άλλο". Σαν να μην υπάρχω και πάλι. Ναι αλλά δεν γίνεται πάντα εγώ να παρακαλάω, βαρέθηκα. Λέω στον εαυτό μου να μην ασχολείται και να μη βασίζεται πουθενά. Αν είναι να βασίζομαι και από άτομα κάηκα. Οι φίλοι που ανέφερα στην αρχή όπως και η οικογένειά μου μου λένε να βρω άλλες φίλες; Και πως θα γίνει αυτό δηλαδή; Καραντίνα έχουμε κι επίσης μένω και σε μια πόλη που ο κόσμος είναι πολύ ψυχρός και συμφεροντολόγος. Το άλλο που σκέφτομαι είναι να περιμένω να έρθει το καλοκαίρι να βρω κάποια δουλειά γιατί έτσι μόνο μπορώ να δω κι άλλον άνθρωπο πέρα από την οικογένεια. Σήμερα κατά το απόγευμα με έπιασε ένα πολύ έντονο τρέμουλο και ήθελα να αρχίσω να χτυπιέμαι και να φωνάξω και μόνο στη σκέψη ότι πρέπει να είμαι σε αυτή την άθλια κατάσταση μέχρι το καλοκαίρι. Με πιάνουν συχνά αυτές οι κρίσεις γιατί δεν αντέχω άλλο. Και ο λόγος είναι το ότι οι φίλες μου ούτε να σκεφτούν να μου πουν να πάμε καμία βόλτα μπας και βγω ποτέ από το σπίτι. Δουλειά τώρα δεν υπάρχει σε αυτή την πόλη λόγω καραντίνας. Δεν ξέρω, ειλικρινά πολλές φορές δε θέλω να ξυπνάω το πρωί γιατί όλες οι μέρες είναι ίδιες για εμένα. Σπίτι όλη μέρα, ακόμα και όταν ο καιρός είναι υπέροχος. Τίποτα ενδιαφέρον, τίποτα να με κάνει χαρούμενη. Φιλες από απόσταση και αυτό μόνο. Ερωτική ζωή, επίσης, πιο κάτω και απ'τα τάρταρα. Ίσως αυτό μου αξίζει, δεν ξέρω. Και μόνο στη σκέψη ότι πρέπει να περιμένω από μια δουλειά να μου γνωρίσει άτομα κοντεύω να τρελαθώ. Μα δε ζητάω πολλά. Μια φίλη να βγαίνουμε να τα λέμε θέλω γιατί θα τρελαθώ μόνη μου. Ούτε αυτό μου αξίζει να έχω τελικά.