ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω φτασει σε ενα σημειο να μην αντεχω αλλο ειλικρινα, εχω καταλαβει πως βρισκομαι ολομοναχη στη πολη οπου σπουδαζω και οταν λεω ολομοναχη εννοω πως οι φιλοι που τοσα χρονια εκανα νομιζω πως ηταν το μεγαλυτερο λαθος. Ρχασα τοσο χρονο να ασχολουμαι με ατομα που στη τελικη δε νοιάζονται καν αν ζω και το χειροτερο ειναι πως τους ανεχομαι γιατι φοβαμαι, ναι φοβαμαι οτι θα μεινω μονη μου αν τους απομακρυνω. Μεσα απο αυτους οχι μονο δε ελαβα κατι θετικο αλλα αντιθετως εχω γινει εσωστρεφης, ειμαι χωρις σχεση κατι που με λυπει βαθυτατα καθως εδω και 2 χρονια προσπαθω για κατι πιο ουσιαστικο αλλα με οποιον κι αν βγηκα απλα χαλασε ...και δε μπορω να καταλβω τι φταει. Νομιζω πως μειωνεκτω εναντι βασικων κοινωνικων δεξιοτητηων και δε εχω καποιον να με βοηθησει γιατι στο κατω κατω ποιος θα το κανει αυτο ποιος θελει να χασει τον χρονο του μαζι μου! Ειλικρινα νιωθω δυστυχισμενη και ολομοναχη και δε μπορω να το ξεπερασω ολο αυτο οσες προσπαθειες κι αν εκανα, ισως δεν εφταναν αλλα δε ξερω τι αλλο να κανω απο που να ξεκινησω. Ακομη και τωρα 1 η ωρα το βραδυ που αντι να περναω καπου ομορφα (ασχετως τον ιο) ή να ειμαι στην αγκαλια του ανθρωπου μου καθομαι και γραφω εδω σε αγνωστους με την ελπιδα πως καποιος θα μου πει κατι μια κουβεντα που θα βοηθησει...