θελω να κανω αυτη τη εξομολογηση κατι απο παιδι με ποναει κι κλαιω χρονια το ειχα ξεχασμενο τουτο το συναίσθημα στο ντουλαπι της ψυχης μου κι βγαινει κι θεριεύει κι ξανα φουντώνει. μα αυτο το καιρο παλι αυτη η ριμάδα η απ τοτε πληγη ματωσε κι αιμορραγεί κι παλι . δε βρηκα ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ οικογενεια αποδοχη αγαπη . ζω με την θετη μαμα μου δε εχω κανεναν κοντα μου φιλο συγγενη να νιωσω καπου πως ανηκω. αυτη που με γενισε με πεταξε σα το σκουπιδι απ την ζωη της και ολο το σοι της . δε την συγχωρω δε εχει ψυχη μεσα της ειναι νεκρη απο αισθηματα τι κι αν εχει αλλα δυο πριν απο μενα παιδιά κι μετα απο μενα αλλα 8 . ολοι καλα να ειναι μα αν ποτε ερχοταν να μου πει θελω να εχουμε επαφες που ποτε δε θα το έπραττε λεμε ΔΕ ΘΑ ΤΗΝ ΔΕΧΟΜΟΥΝ !! αυτη ειν η ετοια οσον τωρα υποφερω και θα της το χρωσταω για παντα. δε ένιωσα ποτε να κουμπωνω καπου σε καποια παρεα εστω μια φιλια ουτε αυτο δε αξιώθηκα . ποσο μαλλον να ειχα την θεση σε μια οικογενεια να ειμαι μελος αυτης αναποσπαστο . μια ζωη απο μωρο μια εδώ μια εκει μα ποτε πουθενα δε στεριωνω.που προσπαθησα καπου να βρω ενα λιμανακι μια γαληνη τελικα ψεμα ητανε προσκαιρο που μεσα εκρυβε εκμεταλλευση και κακια απ πισω κι λογια ασχημα. ποτε δε με αγαπησε η με δεχτηκε πραγματικα καποιος κοντα του. δε εχω τουλαχιστον ηθελημένα πειραξει καποιον δε ξερω γιατι δε αξιώθηκα ποτε καποιος να με αγαπήσει ανθρωπινα αδερφικα . ναι οταν με πειράξουν θυμωνω κι επιτηθομε μα αν μονιάσω με αυτον που με πειραξε ολα τα ξεχνω.ομως ως τωρα αδιαφορία βρηκα και αντιπάθεια στο προσωπο μου .παλι γυρνάνε αυτα στο μυαλο μου και με πονάνε σήμερα που κλίνω τα 38 μου χρονια ...........
παρακαλώ ανεβαστετο ειχα ανάγκη να τα πω