ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και χανω σιγα σιγα ολο και περισσότερα. Φίλους, χαρά , περιέργεια. Αυτη τη περιέργεια που ειχα ακομα και να ανακαλύπτω ενα νεο δρομάκι. Μου φεύγει αυτή η περιέργεια και συνάμα η χαρά. Η χαρα να μοιράζομαι με ανθρώπους που το αξίζουν. Που ειναι εκει στα δύσκολα αλλα και στα εύκολα. Ποτε δεν άκουσα ενα "οτι και να γίνει θα ειμαι διπλα σου". Εστω και να μην γινόταν. Αν ειχα μια ευχή θα ηταν να πάψω να εχω αισθήματα. Να απολαμβάνω τη μοναξιά χωρις να καταλαβαινω τι ειναι μοναξιά. Εδωσα και πηρα. Σε ερωτικο και φιλικό επίπεδο. Αλλα παντα υπηρχε το συμφέρον. Θυμαμαι τις μερες που ημουν 12 ετων. Τοτε που με φωναζαν οι φιλοι μου κατω απο το δρομο να παμε να παιξουμε ή ρωτουσαν τη μητερα μου που ειμαι και αν μπορω να βγω. Τοτε δεν υπήρχε συμφέρον . Αγνή φιλία. Ηθελα να μεγαλώσω να κανω πραγματα που κανουν οι ενήλικοι. Τα εκανα. Και; Εμαθα πως λειτουργεί ο κοσμος και η ανθρωπότητα. Και εγω μερος αυτου του κοσμου, συνεχίζω να εκτελώ τα συνεχώς αυξανόμενα καθήκοντά μου. Μεγάλωσα, οχι πολυ, αλλα μεγάλωσα. Μαζι με τον καλύτερο φιλο μου, τον παιδικό μου φίλο. Τον εαυτό μου.