Στο 2046, ένα άτυπο σίκουελ της Ερωτικής Επιθυμίας, ο κεντρικός ήρωας λέγεται Τσόου. Κάποτε ερωτεύτηκε κάποια που τον άφησε, την οποία συναντούσε στο δωμάτιο 2046 ενός ξενοδοχείου. Από τότε προσπαθεί να επαναλάβει το παρελθόν, να επιστρέψει στο δωμάτιο 2046, να αναπλάσει τις καλύτερες μέρες. Το 2046 είναι ένα δωμάτιο, είναι ένα έτος, είναι και ο τίτλος ενός μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας που γράφει ο ήρωας, όπου στο έτος 2046 όλοι ταξιδεύουν στο ομώνυμο δωμάτιο για να ανακτήσουν τις χαμένες τους αναμνήσεις. Η Ερωτική Επιθυμία ήταν μια ταινία (και) για τη μνήμη, αλλά εκεί το συνειδητοποιούμε στα τελευταία λεπτά.

 

Το 2046, ως οργανική, αν και όχι άμεση συνέχεια της ιστορίας αυτής, κάνει σαφείς τις προθέσεις του από τα πρώτα λεπτά, μέσω μιας voice over αφήγησης. Ο υπαινιγμός στην Ερωτική Επιθυμία εδώ γίνεται άμεση εκδήλωση, η συμφωνία βλεμμάτων και φευγαλέων αγγιγμάτων τρέπεται σε σαρκική εκτόνωση και ο Καρ Βάι αφήνει το ερωτικό δράμα και αγκαλιάζει το μελόδραμα. Και είναι επόμενο, γιατί εκείνο που καταπιέστηκε τότε, τώρα πρέπει να εκτονωθεί. Το μυστικό που άκουσε μόνο μια τρύπα σε ένα πέτρινο μνημείο πρέπει να γνωστοποιηθεί στον πραγματικό παραλήπτη του, έστω και μέσω της μυθοπλασίας, δηλαδή μέσα από το φιλμ επιστημονικής φαντασίας μέσα στο φιλμ, όπου το λογοτεχνικό avatar του ήρωα το γνωστοποιεί. Παρά την πιο ελλειπτική αφήγησή του, το 2046 είναι επεξηγηματικότερο σε σχέση με τον προκάτοχό του και μεγαλόσχημο. Γιατί η προσμονή του ήρωα να ξαναζήσει τις ένδοξες μέρες του παρελθόντος σταδιακά γίνεται εμμονή. Το Εγώ του παραμένει φυλακισμένο στο δωμάτιο 2046 κι έτσι βυθίζεται στη μελαγχολία και την αυτοκαταστροφή, γι’ αυτό και τα έγχορδα του Ουμεμπαγιάσι στο βασικό μουσικό θέμα της ταινίας αυτήν τη φορά ηχούν με τρόπο επιτακτικό.

 

Πρόκειται για μια δημιουργία γοητευτική, παρά (και μέσα από) τις αντιφάσεις της. Είναι λαβυρινθώδης με τον τρόπο του Fallen Angels, μα νοηματικά διαυγέστερη και δίχως τη σκληροπυρηνική φεστιβαλικότητα εκείνης της δημιουργίας. Μαζί με την Ερωτική Επιθυμία, που είδαμε στις αίθουσες πριν από δύο εβδομάδες, συνιστά ένα ολοκληρωμένο δίπτυχο με αντικείμενο τον έρωτα, την απώλειά του και την επακόλουθη θλίψη, την ανάμνησή του αλλά και την ανάγκη απομυθοποίησής του – ο ήρωας είναι ο μόνος που «κατάφερε να γυρίσει από το δωμάτιο 2046», ώστε να αφηγηθεί την ιστορία του στους υπόλοιπους.