ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι από επαρχία κοντά σε μεγάλη πόλη. Δυστυχώς πέρασα σε αυτή την πόλη και οι γονείς μου δε μου νοίκιασαν σπίτι για να είμαι κοντά στη σχολή γιατί το προάστιο που μένουμε απέχει 20 χιλιόμετρα από την πόλη. Για να μη τα πολύ λόγω πέρασα χάλια φοιτητικά χρόνια γιατί οι φίλοι μου έβγαιναν και κανόνιζαν τελευταία στιγμή και εμένα με έλεγαν μόνο όταν κανόνιζαν μια μέρα πριν. Βράδυ για ποτό έχω βγει ελάχιστες φορές γιατί το τελευταίο λεοφωρειο ήταν στις 12 και όποτε έβγαινα τους ανάγκαζα όλους να μείνουν στο μαγαζί μέχρι τις 6 για να πάρω το λεοφωρειο. Τους έχω σιχαθεί όλους εδώ. Φιλίες από εδώ δεν κράτησα γιατί όλοι ήταν όλο κουτσομπολιά και φιγούρα. Μια σχέση και μοναδική που έκανα εδώ, όλοι με κορόιδευαν πίσω από την πλάτη μου. Ο λόγος ήταν ότι η κοπέλα ήταν 1.55 κι εγώ 1.96. Ο βλάκας δεν είχα καταλάβει ότι με ζήλευαν και τη χώρισα, καλά όχι ότι ήταν και η τέλεια κοπέλα. Κουράστηκα τη χωριάτικη νοοτροπία. Θέλω να φύγω αλλά δεν υπάρχουν λεφτά και έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα ούτε δουλειές. Να φανταστείτε, με γουστάρε μια κοπέλα εδώ που μένω, η οποία είναι κουκλάρα αλλά πολύ ψωνισμενη και με ξενέρωσε. Της είπα με ήρεμο τρόπο ότι δε τη βλέπω ερωτικά και την επόμενη μέρα έλεγε σε όλους ότι είμαι γκέι. Για τέτοια νοοτροπία μιλάμε. Θέλω να μείνω στην πόλη, να γνωρίσω νέο κόσμο και επιτέλους να κάνω μια νέα σχέση. Έχω να κάνω σχέση 4 χρόνια γιατί εδώ δεν υπάρχουν επιλογές και γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Τι να κάνω; Δεν έχω παρέες, κοπέλα για να με κρατάνε εδώ. Πώς όμως να κάνω μια νέα αρχή; Θέλω επιτέλους να βρω σπίτι, δουλειά, παρέες, κοπέλα και να ζήσω σαν άνθρωπος επιτέλους. Έχω βαριά κατάθλιψη και δε πολυβγαινω από το σπίτι. Ξέρω ότι δε θα αλλάξει ποτέ η κατάσταση μου...Μια ζωή εδώ στο κωλοχωρι θα περιφέρομαι...Είμαι σε απόγνωση...ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΖΩ...