ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συζητούσα με έναν γνωστό μου και μου εξιστορούσε την αποτυχημένη απόπειρά του να φτάσει στην ιδιαίτερη πατρίδα του κάποια Χριστούγεννα, λόγω του ότι χάλασε το αυτοκίνητό του και σε συνδυασμό με τον χάλια καιρό αναγκάστηκε να παραμείνει ατελείωτες ώρες στην Εθνική κλπ. και τελικά να γυρίσει πάλι πίσω στην Αθήνα... Και το επιμύθιο όλης αυτής της απίστευτης ταλαιπωρίας ήταν η φράση του: ''Έλα μωρέ, είχε και την φάση του, ωραία ήταν, άλλωστε τί θα έχω να θυμάμαι μετά από μερικά χρόνια;;;'' Μα είναι δυνατόν μια ολόκληρη ταλαιπωρία να ''καταχωρείται'' στην μνήμη ενός ανθρώπου ως ευχάριστη ανάμνηση; Εγώ στην θέση του ακόμα θα έβριζα... Και επειδή όλο αυτό το έχω ξανασυναντήσει και σε άλλους ανθρώπους διερωτώμαι: Πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι, καταφανώς και πέραν πάσης αμφιβολίας άσχημες και δυσάρεστες καταστάσεις οι οποίες τους ταλαιπώρησαν στο παρελθόν, να καταχωρούνται τελικά στην μνήμη τους ως θετικές εμπειρίες και να τις αναπολούν με νοσταλγία; Κατά την γνώμη μου, είναι τέρμα παράλογο κάτι τέτοιο και αν ρωτάτε εμένα, θεωρώ ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν έχουν και πολλά ευχάριστα πράγματα να θυμηθούν, ούτε πραγματικά όμορφες και έντονες στιγμές, ούτως ώστε να έχουν και τις αντίστοιχες πραγματικά ευχάριστες αναμνήσεις, οπότε αναγκαστικά καλύπτουν αυτό το κενό με άλλες αναμνήσεις από περιστατικά τα οποία υπό άλλες συνθήκες δεν θα τα θυμόντουσαν καν ή αν τα θυμόντουσαν θα ήταν για να βρίσουν και σίγουρα θα ήθελαν να τα έχουν διαγράψει από την μνήμη τους προ πολλού...