Ο Νικόλας Μακρυμανωλάκης από το Ηράκλειο Κρήτης είναι μόλις 5 ετών αλλά ξέρει ήδη αγγλικά, γνωρίζει ανατομία και ονειρεύεται να γίνει γιατρός για τους αστροναύτες στη NASA. Πώς είναι, όμως, να μεγαλώνεις ένα παιδί με δείκτη νοημοσύνης 140;
Το καλοκαίρι ζήτησε να γραφτεί σε φροντιστήριο αγγλικών, όπου έγινε ο πιο μικρός μαθητής στην τάξη του αλλά οι γονείς του δεν εξεπλάγησαν αφού ήδη, από την ηλικία των 3 ετών, ξέρει να διαβάζει και να γράφει. Βέβαια δεν του αρέσει να διαβάζει παραμύθια αλλά βιβλία ανατομίας, αστρονομίας και γεωγραφίας.
«Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αστροναύτης και να φτιάχνω πυραύλους. Όμως, θα μου άρεσε να δουλεύω στη NASA και ως γιατρός για τους αστροναύτες», αναφέρει στο Cretalive.
Ο πατέρας του, Μανώλης Μακρυμανωλάκης, αναφέρει πως ήδη από 6 μηνών ο Νικόλας έδειχνε προχωρημένος για την ηλικία του αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα οι γονείς του θεωρούσαν πως ό,τι κάνει είναι στο πλαίσιο του φυσιολογικού.
Σε ηλικία 2 ετών άρχισε να σχηματίζει λέξεις που άκουγε σε έναν πίνακα με μαγνητικά γράμματα, έμαθε να γράφει σε ελληνικά και αγγλικά και στον παιδικό σταθμό τον έβαλαν να κάνει μάθημα με μεγαλύτερα παιδιά.
Η νηπιαγωγός του, όταν ο Νικόλας ήταν 4 ετών, διέκρινε το γνωστικό του επίπεδο και πρότεινε στους γονείς του να επισκεφτούν αναπτυξιολόγο προς αξιολόγηση, όπου αναγνωρίστηκε η διαφορετικότητά του αλλά τονίστηκε επίσης η ανάγκη να μην χάσει την παιδικότητά του.
Όπως εξηγεί ο πατέρας του, η «γραμμή» που ακολουθούν είναι να του συμπεριφέρονται φυσιολογικά για να καταλάβει πως οι γνώσεις και αντίληψη δεν είναι κάτι που πρέπει να επιδεικνύει σε όσους συναναστρέφεται καθώς όλα τα παιδιά έχουνε ένα ανάλογο χάρισμα στον αθλητισμό, τη ζωγραφική κλπ.
«Γενικά, του δίνουμε το περιθώριο, μέσα από τη συζήτηση και το διάλογο να κάνει ο ίδιος τις επιλογές του και να κρίνεται βάση της ηλικίας του από αυτές, τον ωθούμε να μάθει ό,τι εκείνος θέλει ανεξάρτητα αν αυτό που θέλει να μάθει ή να ασχοληθεί είναι για μικρότερα ή για μεγαλύτερα παιδιά. Δεν τον πιέζουμε και σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούμε με τον τρόπο μας να του επηρεάσουμε την κρίση με το τι θα ασχοληθεί. Το φροντιστήριο Αγγλικών για παράδειγμα, είναι μία δική του επιθυμία, χωρίς να έχουμε την απαίτηση να πάρει σώνει και ντε Ρroficiency στα 12», σημειώνει.
Η μητέρα του, Ρόζα Πολυτάρχου, αναφέρει πως όταν ο Νικόλας ήταν 1,5 ετών, με την πιπίλα του, καθόταν μπροστά στον μαγνητικό πίνακα και έλεγε την ελληνική και την αγγλική αλφαβήτα ενώ ήξερε και να μετράει. «Ο Νικόλας έδειχνε πως είχε έφεση στα γράμματα από μικρός, είναι παρατηρητικός, έχει φωτογραφική μνήμη», λέει.
Αυτή τη στιγμή ο 5χρονος Νικόλας αναγνωρίζει τις σημαίες όλων των κρατών, είναι καλός στην ορθογραφία και στις δύο γλώσσες και έχει λεπτομερείς γνώσεις για το ηλιακό σύστημα αλλά και την ανατομία του ανθρώπινου σώματος.
Όπως εξηγούν οι γονείς του, δεν θέλουν το παιδί τους να μεγαλώσει πιο γρήγορα αλλά να απολαύσει την ηλικία του, ενώ διατηρούν επιφυλάξεις αν το ενδιαφέρον που παρουσιάζει μέχρι σήμερα ο γιος τους συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια.
Όσο για το μέλλον; Μέχρι στιγμής τα μοναδικά διαθέσιμα πρότζεκτ προέρχονται από το εξωτερικό και είναι τα μόνα που πραγματικά δείχνουν να προσαρμόζονται στις εκάστοτε «ιδιαιτερότητες» των παιδιών και όχι το αντίστροφο που παρατηρούν ότι εφαρμόζεται εντός συνόρων.
