ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα, πριν περιπου 3 χρονια μαλωσα με εναν παιδικο μου φιλο. Η αφορμη ηταν τελειως χαζη. Με αφορμη αυτη την ''απωλεια'' στη ζωη μου, καταλαβα οτι επειδη ειμαι ανθρωπος των ακρων, ειτε τα κανω ολα τελεια στη ζωη μου και ξεχωριζω, πχ προσωπικα δουλεια κλπ ειτε πεφτω σε λιθαργο και δεν ασχολουμαι με τιποτα και πεφτω σε αδρανεια. Αυτο το αντιληφθηκα επειδη ο συγκεκριμενος, ηταν ενα παιδι πολυ χαμηλων τονων και εγω παντα στη ζωη μου θελω ενταση και εχω ενταση. Η ενταση αυτη αλλες φορες μου βγαινει σε καλο και αλλες φορες τρωω τα μουτρα μου. Μηπως ειναι κακο που φλερταρω με τα ακρα; Αντιθετα, ο ''παιδικος φιλος'' παντα πηγαινε και πηγαινει εκ του ασφαλους. Για αυτο και με σταθερα βηματα καταφερε καποια πραγματα. Πραγματα που εγω ειχα καταφερει χρονια πριν αλλα τα θεωρουσα δεδομενα και τα αφησα. Δε το μετανιωσα αλλα στην περιπτωση μου ισχυει η παραβολη με τη χελωνα με το λαγο. Δηλαδη ειμαι παντα μπροστα απο ολους αλλα οπως ανεβαινω πολυ γρηγορα, ετσι γρηγορα πεφτω. Μηπως να κυνηγαω κι εγω τα σιγουρακια ωστε να ηρεμησει το κεφαλι μου;