ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν περνάω καλά στη ζωή μου και κάπου ήθελα να το πω. Είμαι 25, χρονών, μένω με τους γονείς μου, κάνω ένα μεταπτυχιακό που κοντεύω να το τελειώσω και σκέφτομαι να ξεκινήσω από το χρόνου δεύτερο, χωρίς ωστόσο να βλέπω ελπίδα για επαγγελματική αποκατάσταση (φιλόλογος), παράλληλα εργάζομαι 6ωρο πενθήμερο σε ένα κατάστημα ως πωλητής, δεν βγάζω και πάρα πολλά, αλλά τουλάχιστον μπορώ να βάζω κάτι στην άκρη για το μέλλον (χωρίς συγκεκριμένο σκοπό). Ο φίλος μου αυτόν τον καιρό είναι στο στρατό, είμαστε μαζί 5 χρόνια και όταν τελειώσει και αποκατασταθεί σκοπεύουμε να μείνουμε μαζί. Φίλους πολλούς δεν έχω και γενικά με πιάνουν στιγμές απαισιοδοξίας. Συνέχεια σκέφτομαι να ξεκινήσω καινούρια πράγματα χωρίς όμως να είμαι σίγουρος ότι το θέλω πραγματικά ή αν το κάνω από ανασφάλεια για να μη νιώθω άχρηστος. Ας πάρουμε για παράδειγμα το δεύτερο μεταπτυχιακό, δεν ξέρω αν το θέλω πραγματικά, αλλά και τι εναλλακτική έχω; Άλλες φορές σκέφτομαι να κάνω ένα δεύτερο πτυχίο, έδωσα πέρσι κατατακτήριες σε ένα τμήμα αλλά δεν τα κατάφερα και δεν θέλω να ξαναδώσω, δεν με πείραξε και ιδιαίτερα, μάλλον δεν το ήθελα πραγματικά. Έναν καιρό σκεφτόμουν να γραφτώ σε ΙΕΚ ζαχαροπλαστικής -αρτοποιίας, κυρίως από άποψη ευκολότερης αποκατάστασης καθώς θεωρώ ότι η εστίαση είναι ένας κλάδος που έχει πάντα δουλειά, παρόλα αυτά ούτε αυτό μπορώ να πω ότι ήταν το όνειρό μου. Προσπαθώ να ξεχνιέμαι όσο δουλεύω στο μαγαζί, δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι, είναι μια δουλειά ρουτίνας, το καλό είναι ότι οι συνάδελφοι μου είναι πολύ εντάξει και περνάνε ευχάριστα οι ώρες στη δουλειά. Η οικογένεια, ο σύντροφός μου και οι φίλοι μου πιστεύουν ότι είμαι μια χαρά από τη στιγμή που δουλεύω και σπουδάζω και ότι δεν πρέπει να είμαι αχάριστος. Εγώ νιώθω πολύ μπερδεμένος, αναποφάσιστος και απογοητευμένος.