ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρόσφατα έκανα ξανά fb καθώς το χρειάστηκα σε αναζήτηση εργασίας (υπάρχουν πολλές ομάδες με προσφορά/ζήτηση εργασίας) και είπα μια που το έκανα, ας το κρατήσω. Δε ξέρω τι με έπιασε, θέλετε να το πείτε νοσταλγία; Πείτε το έτσι. Θέλετε περιέργεια; Οκ. Και άρχισα εκεί ξαφνικά να αναζητάω προφίλς ξεχασμένων ατόμων που παλιά (10+ χρόνια πριν) είχα γνωρίσει, με κάποια από τα οποία είχα και διαδικτυακή σχέση (μιλάμε για τα 2010s που ήμουν έφηβος). Κάποια άτομα δε τα βρήκα επειδή θα άλλαξαν το όνομά τους, άλλα τα βρήκα κατόπιν αρκετής αναζήτησης σε κοινούς φίλους που θυμάμαι οτί είχαμε, βρήκα και μερικούς από ένα δικό μου προφίλ (συγκίνηση εδώ) το οποίο για κάποιο λόγο δεν είχα διαγράψει ποτέ και είδα στους "φίλους" κάποια άτομα που παλιά μιλούσαμε πολύ και για όλα. Με έπιασε μία βαθιά μελαγχολία για 2 λόγους. Πρώτον, επειδη όλοι αυτοί οι άνθρωποι τελευταία φορά που τους είδα ήταν σε στυλ "c'agapawww" και tag τις selfie τους, με κάτι εφηβικές σχέσεις που και τότε ακόμα ήξερα πως θα τελείωναν αργά ή γρήγορα, ενώ τώρα όλοι επαγγελματίες (ή έστω εργαζόμενοι κάπου) , άλλοι στη κατάσταση ήταν "Παντρεμένοι" άλλοι είχαν και παιδιά. Εγώ τίποτα από αυτά δεν έχω, ελεύθερος, άνεργος, και όλα όσα διαδραματίστηκαν στη ζωή μου σε αυτά τα 8-10 χρόνια από τελευταία φορά που μιλούσα με αυτά τα άτομα, χωράνε σε μισή σελίδα ενώ αυτοί όλοι προφανώς και πέρασαν από πολλά και απέκτησαν μία εμπειρία ζωής που εμένα μου λείπει (π.χ εμπειρία στις σχέσεις, εγώ σε αυτά τα 10 χρόνια έκανα 2 σχέσεις που και οι 2 δεν με "άλλαξαν" , τίποτα συνταρακτικό, νά'χαμε να λέγαμε δηλαδή). Και δεύτερον, επειδή τότε όλονών οι ζωές κυλούσαν απλά και ανέμελα, μπορεί να ήταν στη καρδιά της κρίσης αλλά μιλάμε για εφηβεία και μιλάμε για αρχές των social media που όλα είχαν μία άλλη αίγλη και όλα ήταν πιο αυθεντικά, π.χ το "ποζέρι" έκανε μπαμ, η διάσημη τύπισσα με 2-3 προφίλς και από 2.000 φίλους (που ήταν τότε το όριο) στο καθένα -θυμήθηκα το τραγούδι "ωραία τύπισσα η ζωή" τώρα, αναμνήσεις..- , ο hater, ο αθλητής, ο αντικοινωνικός, κτλπ.Μου λείπει τόσο πολύ αυτή η αυθεντικότητα πλέον, σε μία εποχή που όλοι είναι όλα και κανείς δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, θα προτιμούσα δηλαδή να δω τότε και να είχα τη ταμπέλα του "αντικοινωνικού" επειδή δεν είχα φίλους, παρά τώρα και να μην νοιάζεται κανείς ακριβώς επειδή όλα είναι τόσο απίστευτα βατά και όλα έχουν χάσει τη ταυτότητά τους, τη μοναδικότητά τους που τα κάνει να ξεχωρίζουν από τη μάζα.. και θα τελειώσω την εξομολόγηση με μία σκέψη μου που με καθησυχάζει: μ'αρέσει η ιδέα οτί όλοι αυτοί οι άνθρωποι που γνώρισα πριν 10 χρόνια (και πιο παλιά, όσους έχασα κάθε ίχνος επικοινωνίας και αγνοώ το που είναι τώρα) ήταν όλο αυτό το διάστημα κάπου εκεί έξω, πρώην σχέσεις, πρώην φίλοι, ανεκπλήρωτοι έρωτες, απλές φιλικές γνωριμίες... ζούμε παράλληλα με όλους αυτούς και ας μη ξέρουμε που βρίσκονται, αν είναι ευτυχισμένοι, νιώθουμε πως τουλάχιστον είναι καλά, κάπου, με κάποιον άλλον αν όχι με εμάς, και όλα αυτά τα χρόνια δεν τους επηρέασε η απουσία μας από τις ζωές τους, τις συνέχισαν ακάθεκτοι και πλέον μόνο η ανάμνησή τους μας είναι οικεία καθώς αυτοί άλλαξαν τόσο πολύ.. πάντα νιώθω όμορφα όταν ξέρω πως κεγώ κάποτε υπήρξα κάτι για όλους αυτούς, πως έβαλα την υπογραφή μου στη ζωή τους και ας με ξέχασαν μετά από 10+ χρόνια... όπως εκείνη...η Βίκυ...ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας, η κοπέλα που γνώρισα εντελώς τυχαία διαδικτυακά και με έκανε να νιώθω πως αν και έμενε αυτή Αθήνα και εγώ Θεσσαλονίκη, μαζί θα νικούσαμε την απόσταση...ο πρώτος μεγάλος έρωτας μου, ο πρώτος χωρισμός μου, η πρώτη γυναίκα που στιγμάτησε τη ζωή μου με το να φύγει καθώς δεν άντεχε το εξ αποστάσεως... είδα το προφίλ της και ήταν σε σχέση με κάποιον, φαινόταν ευτυχισμένη.. μπήκα στο πειρασμό να της στείλω μήνυμα..μετά θυμήθηκα πως οι άνθρωποι δεν θέλουν κάποιος που είτε ο ίδιος βγήκε εκούσια από τη ζωή τους είτε αυτοί επέλεξαν να τον βγάλουν, να έρχεται ξανά σε επικοινωνία.. φαινόταν ευτυχισμένη, κρατάω αυτό, τι σημασία έχει εξάλλου αν δεν καταλήξαμε μαζί;.. Νά'σαι πάντα έτσι ευτυχισμένη Βίκυ και ας μη μάθω ποτέ πως θα είσαι μετά από 5,10,20 χρόνια.. και για όσο κράτησε αυτή η αναπόληση και νοσταλγία της τότε εφηβίας μου και των ανθρώπων αυτών, τόσο ένιωσα ξανά πως είμαι ευτυχισμένος, σε ένα παρελθόν που σε κάνει να νιώθεις σαν safe zone... αυτά είχα να γράψω...ελπίζω όλοι σας κάποτε να κάνατε ένα αντίστοιχο ταξίδι στα περασμένα, έτσι, για να θυμηθείτε τον τότε εαυτό σας σε μία προσπάθεια ίσως και να εξηγήσετε πως φτάσατε ως εδώ...ήταν όμορφη εμπειρία..