Η απόκτηση οικογένειας είναι ένα από τα πράγματα που πιστεύουμε ότι έχουμε μπροστά μας όταν είμαστε νέοι. Αν δεν έχεις παντρευτεί ούτε αποκτήσει παιδιά, όπως κι αν δεν έχεις πάρει το πτυχίο ή δεν έχεις βρει σταθερή δουλειά και είσαι, ας πούμε, 25, σου λένε "ε, μην ανησυχείς, με λίγη τύχη, όλα μπροστά σου είναι..." Στην ίδια κατάσταση, αν είσαι σαράντα και φεύγα, φαντάζομαι οι άλλοι ούτε καν λένε κάτι, για να μην ακουστεί σαν κοροϊδία. Άσε που φαντάζομαι ότι αν περνάς ένα συγκεκριμένο νοερό όριο ηλικίας που έχουν πολλοί αρχίζουν και σιωπηρά το χρεώνουν σ' εσένα αν δεν κατάφερες κάτι σε κάποιον τομέα, και πόσω μάλλον στον προσωπικό τομέα (που οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι μόνο στο χέρι του καθενός). Εϊναι αυτό που λες, ότι δεν είναι όλα γύρω μας αγγελικά πλασμένα, οπότε αυτή η προσέγγιση τύπου "κι εσύ μπορείς αν θέλεις" (ή, αργότερα, "κι εσύ μπορούσες αν πραγματικά ήθελες") είναι άκυρη. Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες. Και εύχομαι να καταφέρνεις να βρίσκεις ευχάριστες στιγμές για σένα όπως κι αν έχει, ακόμα κι αν με το "ευχάριστες" δεν εννοούνται πάντα οι διασκεδάσεις και οι ενθουσιασμοί. Μια βόλτα-προσκύνημα της παλιάς γειτονιάς, όπου πλανάται το φάντασμα του παρελθοντικού σου εαυτού (αλλά κι όσων που έμεναν εκεί κι έχουν φύγει πια απ' τη ζωή, όπως οι παππούδες και τις γιαγιάδες που έβλεπες) είναι μια ευχάριστη εμπειρία παρά τη μελαγχολία της. Είναι κάτι πολύ δικό σου, πολύ προσωπικό σου, που δεν μπορεί να σου το πάρει κανείς, ούτε και θα λερώσει με απόψεις ή κριτικές (καλοπροαίρετες ή μη).
7.10.2022 | 10:01
Συνειδητοποίηση
Χτες βράδυ περπατούσα στη γειτονιά μου και πέρασα μια βόλτα από τα παλιά μέρη που περνούσα τακτικά παλιότερα (το Δημοτικό που πήγα, το Λύκειο που πήγα, κτλ..) καθώς του χρόνου κλείνω τριάντα χρόνια εκεί που μένω τώρα. Και πριν στην ίδια περιοχή έμενα αλλά σε άλλο σπίτι όταν ήμουν μικρός.
Και συνειδητοποίησα ότι πέρασαν τα χρόνια και τελικά είμαι μόνος.
Παλιά δηλαδή αν τύχαινε κι έβλεπα κανέναν παππού ή καμιά γιαγιά στη γειτονιά μού έλεγαν ''τι κάνεις; η γυναίκα σου καλά; έχεις παιδιά;'' και όταν απαντούσα ότι δεν έχω ούτε γυναίκα ούτε παιδιά μού έλεγαν ''ε, άντε με το καλό να βρεις σύντομα, ώρα σου είναι''.
Το ίδιο έλεγαν και οι συγγενείς στα παλιά οικογενειακά τραπέζια των nineties ότι θα μεγαλώσω, θα βρω μια καλή κοπέλα και θα αποκτήσω τη δική μου οικογένεια.
Και συνειδητοποίησα ότι όχι οικογένεια, ούτε καν σχέση δεν έχω κάνει τόσα χρόνια.
Πέρασε η ζωή μέσα από τα χέρια μου.
Δεν λέω ότι μού χρωστάει κανείς ούτε φιλία, ούτε σχέση ούτε τίποτα.
Ας πούμε ότι εγώ φταίω που δεν έχω και παίρνω πάνω μου όλη την ευθύνη αν και δεν είναι όλα γύρω μας εύκολα κι αγγελικά πλασμένα.
Αλλά ήθελα να μοιραστώ αυτή τη βαθιά συνειδητοποίηση που είχα λίγο πριν τα σαράντα.
Ότι ήμουν και θα είμαι ένας μόνος ανάμεσα στο πλήθος.
Θα μου πείτε ''τώρα το κατάλαβες;''. Όχι εδώ και χρόνια, αλλά χθες βράδυ ήρθε και απλώθηκε όλη η μοναχική πορεία μου στην ολότητά της χωρίς να νιώσω λύπη ή συγκίνηση ή να κλάψω ή οτιδήποτε, απλά το συνειδητοποίησα βαθιά, εγγράφηκε μέσα μου.
Κάποιοι ίσως είναι σαν και μένα, είτε μικρότερης ηλικίας είτε μεγαλύτερης, στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
Ευχαριστώ που με διαβάσατε.
5
