Μια φράση που άκουσα και μου ξύπνησε μνήμες είναι όταν ένα άτομο ρώτησε αν είναι άσχημο ή απότομο (κάπως έτσι τέλος πάντων) το να λες σε κάποιον που έχει εκδηλώσει ερωτικό ενδιαφέρον ότι δεν τον θες αυτόν συγκεκριμένα.
Όχι δεν είναι άσχημο να είμαστε ειλικρινείς με τους άλλους και η εμπειρία μου είναι η εξής:
Πριν κάποια χρόνια, φανταστείτε για πριν τα μνημόνια λέμε τώρα, για πολύ καιρό πίσω ήμουν ερωτευμένος με την Ειρήνη.
Δύο Ειρήνες έχω γνωρίσει στη ζωή μου, με τη μία ήμασταν συμμαθητές στο Δημοτικό και πολύ δεμένα κι αγαπημένα ατομάκια, κούκλα εσωτερικά κι εξωτερικά και κρίμα που δεν κρατήσαμε επαφή όταν πήγα Γυμνάσιο.
Μετά από αρκετά χρόνια μια άλλη Ειρήνη ήρθε στη ζωή μου λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης με κάτι εκείνη την εποχή, μια Ειρήνη δύο χρόνια μικρότερή μου.
Όταν μετά από αρκετό καιρό γνωριμίας και φιλίας μας κι επαγγελματικής συνεργασίας μας (είχαμε πάει και ταξίδι στην επαρχία για να τη βοηθήσουμε με μια παρέα που είχαμε σχηματίσει τότε σε κάτι επαγγελματικό κι είχαμε περάσει υπέροχα, εκείνη μας το είχε ζητήσει, τέλεια εκδρομή, ακόμα έχω τις φωτογραφίες και τις κοιτώ, τυπωμένες φωτογραφίες που φέρνουν στο νου ακόμα περισσότερο το κλίμα και τονίζουν τα συναισθήματα, όχι ψηφιακές ''άψυχες'' πόζες του κινητού) τής αποκάλυψα τον έρωτά μου, όχι με επίμονο τρόπο ούτε πιεστικά, απλά είχαμε βγει και φορούσε ένα όμορφο λευκό φόρεμα και ωραίο λευκό μπουφάν (πάντα ντυνόταν πολύ ωραία), στο μαγαζί που καθίσαμε έλαμπε μες το λευκό της φόρεμα και συζητήσαμε και της είπα μεταξύ άλλων ότι ήμουν ερωτευμένος μαζί της κι ήταν αδύνατον να μην την ερωτευτώ. Τέλος πάντων, συζητήσαμε αρκετά όπως κάναμε πάντα και μού είπε πως δεν ένιωθε το ίδιο, δεν ήταν ερωτευμένη μαζί μου και δεν θα μπορούσε ποτέ και στο τέλος με αγκάλιασε και με φίλησε με δική της πρωτοβουλία.
Κι είπαμε πολλά και ήταν μια υπέροχη συνάντηση που ακόμα έχω στην καρδιά μου και την αναπολώ.
Τίμια κοπέλα, ευγενική και καλόκαρδη. Και ασύλληπτα όμορφη.
Ήξερε να συζητάει κι ήταν όλα πάντα πολύ ωραία μεταξύ μας αλλά και με όλη την τότε παρέα.
Κλείνοντας να πω ότι θυμάμαι πως μετά την Πρωτοχρονιά, μια-δυο μέρες μετά μάς είχε καλέσει και είχαμε μαζευτεί στη σχολή της για γιορτή και κόψιμο πίτας κι ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που κέρδισα το φλουρί και αισθάνθηκα κι αμήχανα κιόλας που με κοιτούσαν όλοι σε στυλ ''τι είναι αυτός τώρα, μια φορά ήρθε στο πάρτυ μας στη σχολή και μάς παίρνει και το φλουρί;''.
Συνοδευόταν κι από αναμνηστικό δώρο το φλουρί.
Πού να ήξεραν ότι ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που κέρδισα φλουρί, πρώτη και τελευταία, εδώ τα τελευταία χρόνια που κόβω μόνος μου κάθε Πρωτοχρονιά πίτα ούτε στον εαυτό μου δεν πέφτει, πάντα πέφτει στο κομμάτι που κόβω και προλογίζω για το σπίτι.
Εκείνη τη φορά πάντως στη γιορτή της σχολής της Ειρήνης είχα ευχηθεί από μέσα μου μακάρι να μην μου έπεφτε το φλουρί αλλά να ήμασταν μαζί όταν θα της εξομολογούμουν τον έρωτά μου για εκείνη, κάτι το οποίο έγινε λίγους μήνες μετά.