ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τη σκέφτομαι κάθε μέρα.. δε ξέρω τι να κάνω...χωρίσαμε περίπου 1 χρόνο πριν και είναι σε σχέση εδώ και 10 μήνες, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τα ξαναβρούμε (μου το είπε ξεκάθαρα) και ενώ από τη μία το έχω αποδεχτεί αυτό, από την άλλη θέλω να κάνω ό,τι μα ό,τι περνάει από το χέρι μου για να γυρίσω στη κατάσταση τότε που τα είχαμε..να είναι δηλαδή η κοπέλα που ερωτεύτηκα και αγάπησα όσο καμία άλλη και να είμαι ο τότε εαυτός μου.. μου έλειψε το πως ήμουν τότε, όλα μου έλειψαν και όσες φορές και αν της το εξέφρασα αυτό (αφού χωρίσαμε και μετά) την βρήκα τελείως αδιάφορη, κάθε προσπάθειες επανένωσης από μέρους μου έπεσαν στο κενό...δηλαδή χωρίσαμε μέσα Φεβρουάριο πέρσυ και μέχρι τα μέσα Μαρτίου έκανα ΚΑΘΕ προσπάθεια να τα ξαναβρούμε, δεν έχετε ιδέα όμως..και 17/4 έφτιαξε νέα σχέση με έναν.. ε και από τότε εγώ απλά "κόλλησα", εγκλωβίστηκε το μυαλό και η καρδιά μου σε εκείνη τη μέρα και από τότε ζω σε άρνηση, αρνούμαι να ζήσω τα όνειρα που έκανα μαζί της με οποιαδήποτε άλλη, απλά καψουρεύτηκα άγρια και δεν μπόρεσα να συνεχίσω τη ζωή μου ενώ αυτή προφανώς τη συνέχισε και τόσο σύντομα από τον χωρισμό μας.. νιώθω τόσο θυμό μέσα μου, τόση απογοήτευση, τόση στεναχώρια...να θεωρείς πως κάποια είναι το μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή σου ενώ για αυτήν να είσαι μία απλή σελίδα, και η όλη νοοτροπία του Thank you, next. Τι να πω... μακάρι να ήταν όλα αλλιώς.. έχουμε υποσχεθεί εντωμεταξύ, να μην ενοχλήσουμε ο ένας τον άλλον ξανά με τηλέφωνα, μηνύματα κτλπ, οριστικό μπλοκ και διαδικτυακά και στην αληθινή ζωή.. οπότε δε ξέρω αν είναι ευτυχισμένη με τον νυν της, όχι οτί με αφορά η τωρινή της κατάσταση, δεν έχω κανένα δικαίωμα στο να ξέρω τι περνάει από τη στιγμή που χωρίσαμε και αυτό είναι το δίκαιο, το ξέρω αλλά με πιάνει το παράπονο του τύπου "εγώ δεν είμαι καθόλου ευτυχισμένος στη ζωή μου επειδή δεν σε έχω οπότε ας είσαι τουλάχιστον εσύ καλά και ας μην είμαστε μαζί".. της έδωσα την εξής επιλογή την τελευταία φορά που μιλήσαμε (μέσα Δεκεμβρίου) , επειδή είχαμε συνεννοηθεί να συναντηθούμε για να μου δώσει τα πράματά μου από τον καιρό της συγκατοίκησής μας, την επιλογή του να διαλέξει άμα μετά από αυτή τη μοιραία συνάντηση, αν θέλει όταν παντρευτεί με τον νυν της να με προσκαλέσει στο γάμο τους (επειδή το σχεδίαζε μαζί μου εξ αρχής, από τους πρώτους μήνες γνωριμίας μας, πριν καλά καλά τα φτιάξουμε, συζητούσαμε για γάμο, είχε μία πολυετή σχέση πριν από μένα και επειδή δεν κράτησε, της έμεινε μάλλον απωθημένο να παντρευτεί και τα όνειρα του πρώην της τα συνέχισε μαζί μου) ή να κόψουμε κάθε επαφή, και μου είπε το δέυτερο, και όταν βρεθήκαμε από κοντά με παρακάλεσε να μην ξανα έρθω σε επικοινωνία μαζί της... δε ξέρω πως να το αφήσω απλά να "πεθάνει" ρε παιδιά..για αυτήν ήταν εύκολο, είχε έναν μεγάλο έρωτα πριν από μένα που ήταν κυριολεκτικά όλος της ο κόσμος, όλη της η ζωή, και μετά χωρίσανε και γνώρισε πακέτο εμένα για να ξεπεράσει εκείνον, ήταν μαζί μου 1,5 χρόνο και μετά που χωρίσαμε, σε 2 μήνες ήταν σε άλλη σχέση.. για αυτήν ήμουν μία ενδιάμεση κατάσταση, το "μετά" του χωρισμού της και το "πριν" της νέας της σχέσης, ένα μικρό κεφάλαιο, ούτε καν σελίδα, ενώ για μένα ήταν ολόκληρο βιβλίο, ξέρω πως θα που πείτε πως ήταν λάθος μου που την θεοποίησα τόσο αλλά τι να κάνω, την ερωτεύτηκα,την αγάπησα και τελείωσαν όλα έτσι απλά, 1 χρόνο πριν.. πως τα αφήνεις απλά πίσω σου και κάνεις νέες γνωριμίες σαν να μην έγινε τίποτα; Πως λες απλά "thank you, next" και προχωράς; Ποτέ δεν υπήρξα τέτοιος, πάντα έδινα το 1000% του εαυτού μου στις σχέσεις μου... πφφ.. απογοήτευση.. πολύ απογοήτευση..