Έχουμε την τάση όντας ερωτευμένοι, να εξιδανικεύουμε πρόσωπα και καταστάσεις, να αγνοούμε τα res flags, να μην αντιμετωπίζουμε ρεαλιστικά τα ελαττώματα στον χαρακτήρα του άλλου, να τον θεωρούμε ως την καλύτερη επιλογή που έχουμε για σύντροφο. Συνήθως αυτό γίνεται όταν φάμε το κόλλημά μας και δύσκολα μετά σταματάμε να πετάμε στα συννεφάκια και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα ως έχειν. Όταν κάποτε συνειδητοποιήσουμε την αλήθεια (οτί βιαστήκαμε να κάνουμε κάποιον το Α και το Ω της ζωής μας, βιαστήκαμε να του δώσουμε τα κλειδιά της καρδιάς μας) στεναχωριόμαστε λες και ο άλλος έχει μερίδιο στην ευθύνη όταν εμείς και μόνο εμείς το κάναμε αυτό πράξη. Μήπως τελικά αγαπάμε αυτό που θέλουμε απελπισμένα να αγαπήσουμε και τα προκαλούμε ακούσια στον εαυτό μας είτε εξαιτίας του φόβου της μοναξιάς είτε εξαιτίας της ανάγκης μας να είμαστε με κάποιον, είτε επειδή βαριόμαστε κάθε φορά να ψάχνουμε από την αρχή κάποιον/α να έχουμε στη ζωή μας και δε θέλουμε συνέχεια να ξεκινάμε από το μηδέν; ..