Όταν δεν θα νιώθεις πως χάνεις τον εαυτό σου μέσα στη σχέση και όταν αποδεχεστε ο ένας τον άλλον όπως πραγματικά είστε. Για το ερώτημα που έθεσες στο τέλος.
28.3.2023 | 03:37
Αγαπάμε ό,τι δεν έχουμε
Το έχετε παρατηρήσει αυτό; Πως πάντα αγαπάμε αυτό που δεν έχουμε; Π.χ θα είμαστε σε σχέση με κάποιον/α και όλο και κάτι θα μας ξινίζει, όλο και κάτι θα θέλαμε να αλλάζαμε στη προσωπικότητα/στο χαρακτήρα/στο φέρσιμο του, κάπου τέλος πάντων, και ας λέμε το χιλιοειπωμένο κλισέ των ερωτευμένων "σε θέλω όπως είσαι", κάτι θα θέλαμε στη πραγματικότητα να είχε ή έκανε διαφορετικά.. και ποτέ δεν είμαστε 100% ευτυχισμένοι με όλα όσα έχει, ακόμα και αν τα θεωρούμε πολύ πιο σημαντικά σε σχέση με αυτά που δεν έχει ή υστερεί, (π.χ ακόμα και αν θεωρούμε το χιούμορ πιο σημαντικό από το αν ντύνεται σύμφωνα με τα δικά μας γούστα/αντιλήψεις περί μόδας, ακόμα και να μας κάνει να γελάμε μέχρι δακρύων εμείς θα εστιάζουμε στο ντύσιμο) και δεν αφήνουμε τους εαυτούς μας να νιώσουμε αυτή την πνευματική γαλήνη οτί ναι, επιτέλους βρήκαμε τον άνθρωπό μας, επιτέλους τελείωσε το ταξίδι της αναζήτησης του συντρόφου με τον οποίον θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας, επιτέλους βρήκαμε λιμάνι. Πάντα κάτι θα μας φταίει... αναζητάμε την τελειότητα (έστω και αν δε το λέμε φωναχτά και απλά παραπονιόμαστε από μέσα μας ή εξομολογώντας το στο/η καλύτερο/η φίλο/η μας) λες και είναι ποτέ εφικτή αυτή... πότε θα αποδεχτούμε απλά ό,τι έχουμε χωρίς να θεωρούμε οτί αυτό που δεν έχουμε μας δεσμεύει ή συμβιβάζει ή στερεί οτιδήποτε;...
6
