Οι Βρυξέλλες είναι ως γνωστόν η βελγική πρωτεύουσα και η έδρα της ΕΕ, αλλά και του ΝΑΤΟ με τον ήλιο να εμφανίζεται τις σπάνιες εκείνες μέρες που υποχωρεί η μουντάδα και η συννεφιά. Εκτός από όλα αυτά, οι Βρυξέλλες και κατ' επέκταση το Βέλγιο είναι πια γνωστά ως η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που κυβερνάται από μη εκλεγμένη κυβέρνηση.
Πιο συγκεκριμένα στις 13 Ιουνίου 2010, δηλαδή 13 μήνες πριν, οι βουλευτικές εκλογές δεν ανέδειξαν αυτοδύναμο κανένα κόμμα και έτσι συνεχίζει να κυβερνά η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Λετέρμ, της οποίας η κατάρρευση είχε οδηγήσει στις εκλογές.
Εξάλλου και πριν περίπου 5 χρόνια είχε παρουσιαστεί το ίδιο πρόβλημα, γεγονός που αντανακλά την αντίθεση ανάμεσα στην ολλανδόφωνη Φλάνδρα στον βορρά και τη γαλλόφωνη Βαλονία στον νότο, καθώς η όποια κυβέρνηση συνεργασίας προϋποθέτει πολιτική συμφωνία ανάμεσα στο κόμματα αυτών των περιφερειών.
Πολλοί αναλυτές μάλιστα, αλλά και στελέχη της βελγικής πολιτικής ελίτ προεξοφλούν τη διάσπαση του Βελγίου σε δύο κράτη, θεωρώντας πλεόν την ένωση αντιλειτουργική.
Στο ενδιάμεσο πάντως ,κι αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία, την πρωτεύουσα της ΕΕ -για να μην ξεχνιόμαστε- διοικεί μια κυβέρνηση δίχως λαϊκή εντολή, που αποφασίζει οικονομικά μέτρα με μακροχρόνιο ορίζοντα ακόμα και τη συμμετοχή της χώρας σε πόλεμο (επέμβαση στη Λιβύη).
Ουσιαστικά, παρακάμπτοντας τη "δυσλειτουργικότητα" των εκλογών και της λαϊκής ετυμηγορίας, έχει επιλεχτεί η πολιτική σταθερότητα με κόστος όμως για το δημοκρατικό κεκτημένο όχι μόνο του Βελγίου, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.
Μαζί με την Πορτογαλία που ψήφισε κυβέρνηση για να υλοποιήσει μια δοσμένη έξωθεν οικονομική πολιτική, της Ελλάδας που η υπερεξουσία του υπουργού οικονομικών περιορίζει το κοινοβούλιο, το Βέλγιο κυβερνάται από μη εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία δεν πηγάζει από το λαό και δεν ελέγχεται κοινοβουλευτικά.
Τώρα φυσικά μπορεί κάποιοι να θεωρούν πως αυτή η βελγική παρέκλιση είναι δείγμα πολιτικού πολιτισμού και πως αυτό εξάλλου που χρειάζεται σήμερα είναι μια κυβέρνηση τεχνοκρατών-μάνατζερς. Σε κάθε περίπτωση αυτή η τουλάχιστον απλοϊκή θέση δεν λαμβάνει υπόψη της δύο δεδομένα: ακόμα κι αν είναι αποτελεσματικές οι μη εκλεγμένες κυβερνήσεις τεχνοκρατών απέχουν πολύ από τη δημοκρατία των τελευταίων δεκαετιών και επιπλέον οι μάνατζερς και τα στελέχη της αγοράς τί ακριβώς θετικό προσέφεραν στις κοινωνίες όλα αυτά τα χρόνια;
σχόλια