Έπρεπε να σαμποτάρει ανοιχτά το (γερμανο) γαλλικό σχέδιο για το ελληνικό χρέος η S&P, δηλώνοντας πως θα το θεωρήσει πιστωτικό γεγονός και ενεργοποιώντας έτσι τα ασφάλιστρα κινδύνου, για να αντιδράσει, έστω φραστικά, η Ευρώπη δια στόματος Μέρκελ.
Το Βερολίνο αντιλαμβάνεται πως η παντοδυναμία των οίκων αξιολόγησης, η φανερή διαπλοκή τους με hedge funds και λοιπά φιλανθρωπικά ιδρύματα, που υποτίθεται ότι αξιολογούν έχει μεταθέσει την εξουσία και τα κέντρα λήψης αποφάσεων από την πολιτική ελίτ, στους πολυτελείς διαδρόμους της αγοράς.
Κι όσο οι οίκοι βοηθούσαν στο να εφαρμόζεται το δόγμα του σοκ και να επιβάλλονται πρωτοφανή μέτρα λιτότητας, τότε το μότο ήταν ο αυτοματισμός των αγορών κι άλλα τέτοια γλαφυρά. Τώρα που οι οίκοι απειλούν να τινάξουν στον άερα τις ούτως ή άλλως εύθραυστες ισορροπίες στην ευρωζώνη (και στην ΕΕ) η Μέρκελ ξεσπαθώνει ρητορικά εναντίον τους με τη συνεπικουρία του Αυστριακού ομολόγου της.
Φυσικά και το 2007 δήλωνε πως τα εικονικά κεφάλαια είναι σαν τις ακρίδες, για να παρατηρεί για τα επόμενα χρόνια την επέλαση τους, αποθεώνοντας τα ως την πιο καθαρή μορφή καπιταλισμού.
Η αντίθεση ανάμεσα στους οίκους που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των φεουδαρχών του χρήματος και την τρόικα που επιθυμεί μια κάποια συμμετοχή των ιδιωτών για να σώσει όλη την παρτίδα ήταν εμφανής στις δήλώσεις της καγκελαρίου:
«Οσον αφορά τους οίκους αξιολόγησης, θεωρώ πολύ σημαντικό για μας, εννοώ την τρόικα που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, να μην τους αφήσουμε να μας στερήσουν τη δυνατότητα να έχουμε τη δική μας κρίση».
«Εχω εμπιστοσύνη στην κρίση των τριών αυτών θεσμικών οργάνων, οι δανειστές της Ελλάδας πρέπει να διασφαλίσουν ότι δεν θα στερηθούν τη δυνατότητα να προβούν στη δική τους αξιολόγηση, αγνοώντας τους οίκους αξιολόγησης».
Σε καμία περίπτωση η σύγκρουση αυτή δε θα εξελιχθεί σε ρήξη κι εντάσσεται καθαρά στις διαπραγματεύσεις που λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή, αυτό φαίνεται εξάλλου από τον αυστηρά εθελοντικό χαρακτήρα της συμμετοχής των ιδιωτών που αποδεικνύει ποιος έχει την πραγματική εξουσία, αλλά και πως τα δύο μέρη ανήκουν στο ίδιο κλαμπ.
Η ρήξη με τους οίκους θα προϋπέθετε ρήξη με το μοντέλο ανάπτυξης των τελευταίων 20 χρόνων και την πολιτική βούληση για τη μεταρρύθμιση του ή αλλιώς το πολιτικό σύστημα να συγκρουστεί με τους χορηγούς τους. Το ότι δεν το έπραξε εδώ και τρία χρόνια, δεν εκφράζει απλά ατολμία ή ανικανότητα της πολιτικής ελίτ, αλλά κυρίως πιστοποιεί πως ο καιρός της μεταρρύθμισης έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί με τις όποιες συνέπειες.
σχόλια