ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε μέρα που παίρνω το λεωφορείο και βλέπω τόσα νέα παιδιά στη γενιά μου (millenial) με τα κινητά στο χέρι, αναρωτιέμαι που θα καταλήξει η γενιά μας, αν έχουμε κάποιο μέλλον...όλα μοιάζουν σαν να είναι σε μία κατάσταση αναμονής, "κοιτάω τις ιστορίες στο τικ τοκ μέχρι να βγω για καφέ" , "μιλάω με κάποιον μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος καλύτερος" , "διαβάζω τι έγραψε κάποιος και αμέσως μετά ξεχνάω την ύπαρξή του επειδή θα διαβάσω κάτι άλλο", κτλπ.. όλα κινούνται με τόσο γρήγορους ρυθμούς, όλα φαντάζουν τόσο μάταια...καταλήγεις να είσαι 15 ώρες την ημέρα στο ίντερνετ και μετά να ξαπλώνεις, να μη σε πιάνει ο ύπνος, να κάθεσαι ανάσκελα και να σκέφτεσαι "που έφυγαν αυτές οι 12 ώρες; τι έκανα; και το πιο σημαντικό, τι θα μπορούσα να κάνω αντί να τις ξοδέψω με αυτόν τον τρόπο;"... εγώ πάλι νιώθω σαν ψηφιακός ναυαγός, ούτε σόσιαλ έχω, ούτε τικ τοκ μπαίνω, ούτε νέες τάσεις ακολουθώ, γενικά όλα αυτά με βρίσκουν αμέτοχο και αδιάφορο, είμαι 27 και νιώθω σαν 57 που δεν τα χρησιμοποιώ αλλά ναι, δεν βρίσκω καμία συγκίνηση σε όλα αυτά...