ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από πάντα ήμουν αρκετά συνεσταλμένη και χαμηλών τόνων. Ώσπου κάποια στιγμή στο λύκειο αποφάσισα ότι θέλω να το αλλάξω αυτό και προσπάθησα αρκετά, έκανα τεράστια βήματα, βελτιώθηκαν οι επιδόσεις μου στο σχολείο και γενικά περνούσα πολύ όμορφα, γιατί αισθανόμουν καλά με τον εαυτό μου. Όταν πήγα πρώτο έτος, μετά από δύο χρόνια καραντίνα ήταν ό,τι καλύτερο για μένα, άνοιξα τον κύκλο μου, ήμουν μια άλλη επιτέλους, κανένας εκεί δεν με ήξερε από παλιά για να ξέρει πως ήμουν. Ήταν από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου! Σιγά σιγά όμως άρχισα να πέφτω πάλι, χωρίς να ξέρω τον λόγο. Άρχισα να επηρεάζομαι και πάλι από τα σχόλια των άλλων με το παραμικρό, να κλείνομαι και να μην είμαι τόσο άνετη με την επικοινωνία. Όσο περνούσε ο καιρός τόσο χειρότερο γινόταν. Ώσπου φτάνουμε στο σήμερα, νιώθω ότι γύρισα πάλι στο ποια ήμουν παλιά, δυσκολεύομαι σε πολλούς τομείς της κοινωνικής ζωής, δεν αισθάνομαι καθόλου δυνατή, πάντα είμαι αυτή που θα κάνει υποχωρήσεις για να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Νιώθω απαίσια, σαν να είμαι κολλημένη σε έναν βάλτο και να μην ξέρω πως να φύγω από δω, τι κινήσεις να κάνω για να μην πάω πιο μέσα. Μπαίνω 3ο έτος και αντί να περνάω ωραία και να μην με νοιάζει τίποτα, εγώ έχω αυτές τις σκέψεις... Τι να κάνω με αυτο;