ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό νιώθω πολύ μπερδεμένη και χαμένη ως προς τι είναι αυτό που τελικά αναζητώ σε έναν σύντροφο. Είμαι 31 και τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου είμαι single, από επιλογή θα έλεγα καθώς και ραντεβού βγαίνω και ανοιχτή είμαι σε νέες γνωριμίες. Ενώ είμαι γενικά πολύ συναισθηματική, αναζητώ τον έρωτα, "τον έναν και μοναδικό", κάνω ρομαντικές σκέψεις ( μεγάλο σπίτι γεμάτο παιδάκια και σκυλάκια :P) καθώς όλα αυτά τα θέλω πολύ, οι επιλογές μου στους συντρόφους δεν πλησιάζουν καν αυτά τα σενάρια. Η τελευταία σχέση που είχα ήταν με έναν τρυφερό άνθρωπο και εκδηλωτικό και ένιωσα πως "ανήκω κάπου" μετά από καιρό. Και πάνω που αφέθηκα και άρχισα να τον εμπιστεύομαι και να οραματίζομαι κάπως ένα κοινό μέλλον μαζί του, με πλήγωσε πάρα πολύ με αποτέλεσμα να μου έχουν δημιουργηθεί αρκετά θέματα εμπιστοσύνης που παλαιότερα δεν είχα καν. Εκτός από αυτή την σχέση που ένιωθα και περνούσα καλά, οι επιλογές μου σε γενικές γραμμές ακολουθούν ένα μοτίβο που ενώ μαρεσει για λίγο μετά με κάνει να αισθάνομαι άσχημα και να κλείνομαι στον εαυτό μου. Για πολλά χρόνια ήμουν ερωτευμένη με έναν τύπο που βρισκόμασταν μόνο για σεξ , είχαμε όμως πολύ επικοινωνία και γνωρίζαμε καλά ο ένας τον άλλο. Ενώ του είχα εκμυστηρευτεί πολλές φορές πως νιώθω για εκείνον κι εκείνος πάντα το γείωνε και το γύριζε στο σεξουαλικό. Κι εγώ λόγω απίστευτης σεξουαλικής χημείας αλλά και συναισθηματικού δεσίματος πάντα γυρναγα. ( και γυρνάω ακόμα και σήμερα , ακόμα και εάν έχουμε καιρό να μιλήσουμε, πάντα φυσικά εάν είμαι ελεύθερη εκείνο το διάστημα) . Στο σήμερα, βρίσκομαι με ένα παιδί , που ενώ περνάμε καλά και σαν παρέα , επικρατεί μόνο το σεξουαλικό, το εντελώς ωμό χωρίς καθόλου συναίσθημα. Έχω νιώσει πολλές φορές πως με υποτιμάει με την συμπεριφορά του γιατί με θυμάται μόνο όταν είναι για αυτό το λόγο και πολλές φορές ούτε καν για να κάνουμε σεξ αλλά μόνο προκαταρκτικά ( εγώ δλδ σε εκείνον) . Το θέμα μου είναι πως ενώ ξέρω ότι η κατάσταση αυτή φωνάζει από μακριά να τρέξω και να μην ασχοληθώ, εγώ ασχολούμαι. Του δίνω 7 στις 10 φορές αυτό που θέλει και μετά νιώθω χάλια, νιώθω κενή. Δεν ξέρω τι με κρατάει και ασχολούμαι μαζί του ενώ στην ουσία θα έπρεπε να περνάμε καλά και οι 2, όχι μόνο αυτός. Δεν είναι κακό παιδί , όταν βρισκόμαστε συζητάμε γενικώς , δεν τον γνωρίζω ομως καλά σαν άνθρωπο. Υπάρχει πάθος και μου ανεβάζει αρκετά την αυτοπεποίθηση. Είναι αυτοί λόγοι όμως να ασχολούμαι και να ρίχνω έτσι την αυτοεκτίμηση μου;