ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να εξομολογηθώ ότι κουράστηκα να είμαι μόνος μου. Κουράστηκα ψυχικά. Δε μου φαίνεται καθόλου όμως. Όταν συζητάω με γνωστούς μού συμπεριφέρονται σαν να έχω τη σούπερ ζωή και τις σούπερ παρέες. Δεν πουλάω άλλη ζωή απ' αυτή που κάνω ούτε κάνω τον ξερόλα απλά δε μου φαίνεται ότι μαραζώνω μόνος χρόνια. Έχω μια ευχάριστη φάτσα (όχι χαζοχαρούμενη), αντιδρώ στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, αφήνω τον άλλο άνθρωπο να μιλήσει, είμαι σοβαρός εκεί που πρέπει, δε λέω μπούρδες. Αλλά πέρα από γνωστούς άλλο ένα φθινόπωρο μόνος. Όπως το περσινό. Και το προπέρσινο. Και το προηγούμενο. Και το πιο προηγούμενο. Και το προηγούμενο από το πιο προηγούμενο. Τέλος πάντων καταλάβατε πώς πάει. Επί έτη. Καμιά φορά σκέφτομαι και κάνω εικόνα στο μυαλό μου ότι έρχονται τα γεράματά μου και κάνω tour μέσα στη χώρα πάνω σε ένα κρεβάτι -όπως η Φρίντα Κάλο στο τέλος της ζωής της που πήγε σε έκθεση ζωγραφικής της πάνω σε ένα κρεβάτι λόγω προβλημάτων υγείας και ακινησίας της-και με βλέπουν άνθρωποι και λένε πως με συνάντησαν κάπου, κάποτε, μιλήσαμε λίγο αλλά ποτέ δεν γνωριστήκαμε εις βάθος. Το ίδιο και στον έρωτα. Καμία συμπατριώτισσα δεν θα με θυμάται να της κράτησα το χέρι, να ζήσαμε μαζί τον έρωτα. Τη λέξη ''συμπατριώτισσα'' δεν τη λέω τοπικιστικά απλά επειδή μένω εδώ σε αυτή τη χώρα. Ούτε ξένη ούτε καμία. Μου φαίνεται αδιανόητο αλλά συμβαίνει. Καλό φθινόπωρο.