Με έχουν ματιάξει μωρε ή μηπως εχω χαμηλη νοημοσυνη τελικά και γι'αυτο και δεν μπορώ να βγω απο αυτη την κατάσταση;;
Ηδη ο πατερας μου με αποκαλει ηλίθια που δεν δουλευω, ουτε εχω φιλους.
Δεν του πεφτει λογος και είναι απαράδεκτος που κανει υποδείξεις σε εμένα για το πώς να ζησω ενω ειμαι αρκετά ανω των 30, αλλα βλέποντας οτι δεν εχω καταφέρει ακόμα να γλιτωσω απο αυτον, αρχιζω να πιστεύω οτι οντως εχω καποια νοητικη επάρκεια. Αφου ολοι οι συνομηλικοι μου εχουν προχωρησει σε καποιους τομείς τη ζωη τους, ενω εγω οχι.
Εχω αρχισει να πιστευω οτι οντως εχω νοητικό έλλειμμα τελικά και τα πτυχία τα πηρα ΜΟΝΟ λογω διαβάσματος.Δεν ειχα ποτέ δυσκολίες μάθησης. Ετσι νομιζα οτι ημουν πανω απο το μεσο ορο νοητικα.
Ωσπου η πραγματικη ζωη με διέψευσε.
Τα περισσοτερα δημιουργικα υποτιθεται χρόνια μου τα έχω περάσει παραμένωντας δυστυχως στην ίδια ακριβώς κατάσταση. Σαν αγαλματάκι ακούνητο.
Κάθε μέτα στην ίδια κατάσταση κοιμάμαι και ξυπνάω: άνεργη και χωρίς άντρα. Να συνεχισω να στέλνω βιογραφικά μεσα απο emails και να ψάχνω συντροφο απο τυχαια προφιλ στο φέισμπουκ?? Τι αλλο να κάνω για να αλλαξω την (ανυπαρκτη) ζωή μου??
Γιατί ειμαι ανικανη να βρω δουλεια και αντρα?
Μηπως λογω μικρης ευφυΐας τελικα δεν ξερω πώς να ζησω την ζωη μου;
Πειτε μου εσείς πώς θα ξεκολλουσατε απο αυτό το αέναο τέλμα, παρακαλώ.