ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι. Πότε πιστεύετε πως πρέπει κάποιος άνθρωπος να σταματήσει να προσπαθεί; Μετά από πόσες αποτυχημένες προσπάθειες; Η συνηθισμένη απάντηση είναι πάντα να προσπαθούμε για το καλύτερο. Συμφωνώ κι εγώ σε αυτό, η ζψωή είναι μια αέναη προσπάθεια, αξίζει μέχρι το τέλος της ζωής μας να προσπαθούμε για το καλύτερο, πάντα να έχουμε ελπίδα, κάποια λύση θα βρεθεί κτλ... Δεν επιθυμώ ένα αυτοματοποιημένο εγχειρίδιο αυτοβελτίωσης και αυτοβοήθειας ούτε είμαι απαισιόδοξος σε βαθμό ότι πρέπει να κατεβάσουμε ρολλά στα πάντα και κλείσιμο στον εαυτό μας και τέτοια. Απλά κι ανθρώπινα ρωτώ: Δεν πρέπει κάποια στιγμή κι ειδικά όσο μεγαλώνουμε να σταματήσουμε να τρέφουμε φρούδες ελπίδες; Να αποδεχτούμε ότι έτσι είναι τα πράγματα κι απλώς να προσπαθούμε να μην πληγωνόμαστε πολύ; Προσωπικά στα επαγγελματικά μου μόνο αν αναλάβω προσωπικά τα έξοδα μπορώ να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω. Έχω αναλωθεί σε άσχετες δουλειές με το αντικείμενό μου, αυτό που σπούδασα και λατρεύω. Ξέρω πως εκατομμύρια άνθρωποι ζουν έτσι, δε λέω πως είμαι ο μοναδικός. Θεωρώ όμως από ένα σημείο και μετά ειδικά όσο μεγαλώνω ότι είναι βλακωδέστατη η προσπάθεια να βρω στήριξη. Το έκανα παλιότερα, βρήκα κούφια λόγια και καθόλου αληθινή στήριξη. Τώρα θα πουν πολλοί πως ρίχνω το φταίξιμο στους άλλους όμως δεν είναι έτσι. Έχω φτάσει σε ένα σημείο που δεν με αφορά να ρίξω το φταίξιμο αλλού ούτε θεωρώ πως έχω σούπερ ταλέντο ώστε να έχω στήριξη παρ όλο που θεωρώ πως κάνω αξιόλογα πράγματα στο αντικείμενο που μου αρέσει. Μόνο όμως αν αναλάβω το οικονομικό κόστος προσωπικά βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Έχω προσπαθήσει άπειρες φορές να βρω έστω κι απροσδόκητη, ξαφνική στήριξη από κάπου αλλά δε συμβαίνει. Αυτό που λένε ότι όταν όλες οι πόρτες ήταν κλειστές, υπήρξε ένας άνθρωπος που τελικά τους στήριξε, αυτό που ακούω από πολλούς ανθρώπους, σε μένα δε συνέβη ποτέ. Και πλέον όσο μεγαλώνω δεν με νοιάζει κιόλας. Το ίδιο και στην προσωπική μου ζωή. Γιατί για να έχεις επιθυμία προσωπικής εξέλιξης χρειάζεσαι και κάποια ενθάρρυνση, έστω λίγη. Όταν δεν την έχεις βρει (σχεδόν) ποτέ, φτάνεις σε ένα σημείο που δεν σε νοιάζει κιόλας.