ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρίς να πιστεύω σε μεταφυσικές καταστάσεις ή σε αυτό που λένε ότι έτσι είναι η μοίρα των ανθρώπων (αν και στη μοίρα πιστεύω λίγο καθώς και στην ύπαρξη τύχης) θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου που μου ήρθαν ξανά πρόσφατα στο μυαλό με βάση κάποια βιώματά μου: Είμαι μεγάλος άνθρωπος για να κλαίγομαι, δεν έχω και κανέναν στην κυριολεξία για να κλαφτώ αλλά και να είχα δεν θα επέλεγα να το κάνω. Ακόμα και στους ελάχιστους γνωστούς μου που βλέπω κυρίως σε κάποια μέρη το καλοκαίρι δεν έχω κλαφτεί ποτέ, πάντα με το χαμόγελο, δεν τους λέω τίποτα απ' όσα περνάω. Χωρίς να κλαίγομαι λοιπόν πιστεύω πως οι συνθήκες της ζωής μας και η τύχη διαμορφώνουν πολλά πράγματα στον τρόπο ζωής μας. Αν θα ζήσουμε ή δεν θα ζήσουμε κάτι. Η ζωή έχει βάλει τον καθένα να την κοιτάει από κάπου. Άλλους από τον ουρανό, άλλους από τον πάτο. Ναι, τα ακριβά βιβλία αυτοβοήθειας (που για να αγοράσει ένα από αυτά κάποιος μπορεί να δουλεύει τρεις-τέσσερις ώρες ας πούμε, σύμφωνα με το μεροκάματό του) μπορεί να λένε ότι έχουμε τη δύναμη να τα κάνουμε όλα μόνοι μας, να αλλάξουμε τη ζωή μας, ό,τι θέλουμε μπορούμε να το πετύχουμε, τα ίδια λένε και οι ψυχολόγοι-ψυχαναλυτές-σύμβουλοι, συμφωνώ ως ένα σημείο με αυτά, ζήτω η ενδυνάμωση, κάτω η μιζέρια αλλά στην πραγματική ζωή, στην καθημερινότητα ξέρουμε τι δυνατότητες έχουμε να κάνουμε κάτι. Κάποιους ανθρώπους λοιπόν σαν κι εμένα η ζωή τούς έχει βάλει απλώς να ζουν χωρίς να διαμαρτύρονται. Να περνούν τα χρόνια. Ακόμα και η διαμαρτυρία είναι μάταιη όσο μεγαλώνεις. Όσοι άνθρωποι γνώρισα στη ζωή μου δεν θα πουν πως ήμουν αντιπαθής, ούτε ότι έγινε κάποιος τρομερός καβγάς μεταξύ μας αλλά έμεινα χωρίς κανέναν. Η ζωή με έχει βάλει να είμαι ο αδιάφορος τύπος που ''απλώς κάτσε και ζήσε κι εσύ ανάμεσά μας μωρέ, δεν πιάνεις πολύ χώρο αλλά εκεί στη γωνίτσα σου έτσι, μην μετακινηθείς πολύ''. Όποτε επιχείρησα να μετακινηθώ έφαγα τα μούτρα μου. Ειδικά νεότερος όταν ήμουν γιατί με το πέρασμα των χρόνων ναι, παραιτήθηκα. Αναπολογητικά και δε με νοιάζει. Κάποιοι θα πουν να μην είμαι αδιάφορος γιατί τους αδιάφορους ανθρώπους δεν τους θέλει κανείς, βαριέσαι και δεν έχεις να πεις κάτι με αυτούς. Λοιπόν όποτε επιχείρησα να ανταλλάξω απόψεις πάνω σε θέματα τέχνης (που λατρεύω) αλλά και ζωής έπεφτα σε τοίχο. Είχα τόση χαρά να μοιραστώ τις γνώσεις μου κι άλλοι μπορεί να το έπαιρναν ότι πουλάω μούρη. Δεν το έκανα όμως με σνομπ ύφος, είχα τόση χαρά μέσα μου να μοιραστώ κάτι που αγαπώ. Αλλά άκουγα και τις χαρές των άλλων, δεν τους έπιανα μονότερμα. Ήθελα να υπάρχει αλληλεπίδραση, διαφωνία ή ζωντανή συζήτηση. Επίσης υπήρξα καλός ωτακουστής, χωρίς να διακόπτω τον άλλο την ώρα που μιλάει, είχα πάντα ενσυναίσθηση ακόμα κι αν δεν ταυτιζόμουν απόλυτα με το πρόβλημα του άλλου. Αποτέλεσμα; Νιώθω και είμαι χεσμένος απ' όλους. Συγνώμη για την αντιρομαντική λέξη, μα τώρα στα 40 μου έτσι νιώθω. Ότι είμαι ένας ογδονταπεντάρης χεσμένος απ' όλους. Και νεότερος έτσι ήμουν, στο σχολείο με λέγανε ''γέρο'' στο Λύκειο, όχι σαν μπούλινγκ, με ψιλοσυμπαθούσαν, λέγαν ''ο γέρος στο θρανίο γράφει τα δικά του''. Και πάλι δεν το λέω με θυμό ούτε με γκρίνια, δεν είναι ότι με εγκατέλειψαν με μίσος. Απλά έμεινα μόνος. Κι αυτό που άκουγα πάντα από το περιβάλλον μου είναι να μη δίνω σημασία. Ό,τι κι αν μου κάνουν. Δηλαδή μια παραλλαγή του ''κάτσε στη γωνίτσα σου και μη δίνεις σημασία, δεν αξίζει, κάποιοι πάντα θα είναι από πάνω κι εσύ από κάτω, έτσι πάει''. Πήγα κι έκανα και ψυχανάλυση, μου λείπουν τα χαρτονομίσματα που έδωσα. Εντάξει, ψιλοχρήσιμη ήταν, ωραίες συμβουλές, μου έμαθε ψυχολόγος να έχω αυτοπεποίθηση, να μη φοβάμαι την απόρριψη, να έχω θάρρος κι όχι θράσος και διάφορα τέτοια. Το αποτέλεσμα πρακτικά ήταν άχρηστο. Ανεφάρμοστο στην καθημερινότητα. Γιατί; Γιατί όπως έγραψα και πιο πάνω, η ζωή με έβαλε να την κοιτάω από ένα συγκεκριμένο σημείο. Φτωχός και μόνος. Κι αν φαίνεται ότι υπονοώ ότι σε όλα ήμουν τέλειος κι ότι δεν έκανα λάθη, δεν είπα αυτό. Αλλά δε με νοιάζει κιόλας, ας νομίζει όποιος θέλει ό,τι θέλει, ναι, ήμουν εσωστρεφής αλλά αξιόλογο άτομο, κάφρος δεν υπήρξα ποτέ, απ' αυτούς που φέρονται άσχημα αλλά έχουν τα πάντα στη ζωή τους, και έρωτες και φίλους και όλα τα καλά. Δε ζηλεύω τη συμπεριφορά τους, τη ζωή τους ζηλεύω.