Σπεσιαλιτέ γεμάτη φροντίδα

ADVERTORIAL

Ο πρώτος μήνας του χρόνου είναι για πολλούς και ο πιο δύσκολος. Τα New Year’s Resolutions βρήκαν τον πολυάσχολο Σπύρο και την τριμελή οικογένειά του κουρασμένους από την πολύβουη πόλη κι όλα όσα κουβαλά μαζί της καθημερινά. Ένα διήμερο μακριά από emails, κίνηση, κόκκινα φανάρια και ρολόγια που τρέχουν ασταμάτητα έχει κανονιστεί από καιρό. Καθ' οδόν για ένα σαββατοκύριακο στους γονείς του Σπύρου σε ένα χωριό της Θεσσαλικής πεδιάδας, ο χρόνος φαίνεται να έχει ήδη σταματήσει. Στην είσοδο του χωριού, μια παλιομοδίτικη, χάρτινη, σκονισμένη αφίσα γράφει: «Καλώς ορίσατε! Εδώ στο χωριό μας, τα κινητά τηλέφωνα παίζουν κρυφτό με το σήμα! Αν το βρείτε, πείτε του να έρθει κι από εμάς!». Στην επόμενη στροφή, το σήμα πέφτει σχεδόν εντελώς από το κινητό του Σπύρου, επιβεβαιώνοντας όσα αναφέρει η πινακίδα. Η εκδρομή φαίνεται να επιφυλάσσει μια εντελώς διαφορετική εμπειρία που έρχεται να αποδείξει πως υπάρχει ακόμη λίγη «αναλογική» ζωή εκεί έξω. 

Στο χωριό, αντί της σύγχρονης τεχνολογίας, παρέχονται μόνο μια παλιά φωτογραφική Polaroid, ένα κασετόφωνο και αμέτρητα επιτραπέζια παιχνίδια. Με την άφιξή τους, ο μικρός Ντίνος -γιος του Σπύρου-, μένοντας μακριά από τις συνήθεις ασχολίες του, ενθουσιάζεται στην ιδέα του παππού του για ένα «ματσάκι» Μονόπολη, τον βασιλιά των ρετρό παιχνιδιών. Ο Σπύρος αποφασίζει να μην ανοίξει το laptop του ούτε για μια στιγμή, βάζοντας μπρος τη δική του στρατηγική για να μην είναι εκείνος που θα «χρεωκοπήσει» πρώτος. Η μέρα φτάνει γρήγορα στο τέλος της με τελικό νικητή τον έμπειρο παππού. Το φυσικό ξύπνημα στις 8 το πρωί περιλαμβάνει ένα αργό πρωινό, ανάβοντας τη φωτιά, περιμένοντας να λειτουργήσει ο παλιός βραστήρας και βλέποντας την πρωινή ομίχλη να βολτάρει πάνω από τους λόφους. Κατά την τελετουργία του πρωινού καφέ, ο παππούς σηκώνει λίγο ψηλότερα τα καφέ γυαλιά του, τραβώντας γιο και εγγονό μια φωτογραφία με την Polaroid. Βλέποντας την εικόνα να υλοποιείται μαγικά στο λευκό χαρτί, ο Σπύρος συνειδητοποιεί πόσο πιο απολαυστική είναι η ζωή όταν δεν βιάζεσαι τρομερά να «πιάσεις» κάθε εικόνα με κάθε πιθανό τρόπο.

Η μαμά Ασήμω, φορώντας μια ποδιά κεντημένη με πολύχρωμα λουλούδια, θα ακουμπήσει στο τραπέζι το δεκατιανό. Φούρνος, καφενές και εστιατόριο, το σπίτι έχει πάντα απ’ όλα. Πρώτες ύλες ποιοτικές, που με φροντίδα και μεράκι γεμίζουν πιάτα από εκείνα που λείπουν. Η Ασήμω πηγαίνει στην πόλη μια φορά τη βδομάδα με τη συνοδεία του ευρηματικού συζύγου της, που παρακολουθεί τα φυλλάδια Lidl και είναι πάντα έτοιμος με το πληροφοριακό υλικό που απαιτείται για καλές αγορές με ένα ιδιαίτερα περιορισμένο πορτοφόλι. Αυτή τη φορά θα πάρουν μαζί και τον εγγονό, που τρελαίνεται για βόλτα στα Lidl, καθώς ακολουθεί πάντα τους γονείς του στα ψώνια τους εκεί και στην Αθήνα. Πίσω από το ταμείο τους περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη. Ο θείος Ανέστης -ο αγαπημένος του παππού-, πάντα με το χαμόγελο, είναι ο πιο αξιόπιστος «πλοηγός» στον κόσμο των προσφορών και των έξυπνων αγορών, καθώς εργάζεται εκεί αρκετά χρόνια. Με γεμάτο πορτμπαγκάζ, οι τρεις τους επιστρέφουν ευχαριστημένοι στο χωριό για τις λοιπές ετοιμασίες.

Στο μεσημεριανό που σερβίρεται σχετικά νωρίς για τα μέτρα της οικογένειας του Σπύρου, το τραπέζι είναι γεμάτο από χρώματα και αρώματα. Μικρά πιατάκια με φοβερούς μεζέδες, φρυγανισμένο ψωμί στη λαδόκολλα και μια γάστρα με μοσχομυριστό κοκκινιστό. Το αγαπημένο φαγητό του Σπύρου ως παιδί. Κανείς δεν χρειάζεται να σαρώσει κωδικούς για να μάθει τις πληροφορίες αυτού του γεύματος. Οι μνήμες επιστρέφουν απείραχτες με την πρώτη μπουκιά που αχνίζει «σπίτι». Η γιαγιά του Ντίνου είναι εκεί, διαθέσιμη και περιγραφική, έτοιμη να αναλύσει όλα όσα φέρνει με καμάρι στην κουζίνα της από τη μοντέρνα πόλη. Κι εκείνος ακολουθεί την ποδιά της πέρα δώθε από την κουζίνα μέχρι το τραπέζι, παρατηρώντας με μάτια που λάμπουν την κουζίνα να μοιάζει με μια βόλτα στον κινηματογράφο.

Το Μετσοβίτικο κους κους χορεύει ανάμεσα σε μια ζουμερή, κατακόκκινη σάλτα. Ο Ντίνος σπάει με το χεράκι του λίγο από το τραγανό φύλλο της πίτας που παίρνει πάντα κεντρική θέση στο τραπέζι. Το επιδόρπιο έχει γλυκά του κουταλιού και ακανέδες για τους μεγάλους. Σοκολατένιο κέικ και ντόνατ για τον μικρό. Ταξίδι γευστικό από το χωριό σε ολόκληρη τη χώρα. Με Lidl «εισιτήριο» εύκολο και προσιτό. Και όχημα το χαμόγελο και μια λερωμένη ποδιά σαν αφηρημένο έργο τέχνης. Μια άλλη μορφή προσβασιμότητας σε καθετί αυθεντικό. Στο απλό και στο ταίριασμα του παλιού με το νέο. Ο Σπύρος έχει αφήσει το laptop του κλειστό εδώ και δύο ημέρες. Αφηρημένος και αφημένος στη γλυκιά ραθυμία της ζωής στο χωριό, τοποθετεί οτιδήποτε τον συνδέει με την πόλη σε «κατάσταση σίγασης». Σε ασταμάτητο παιχνίδι με γιο και πατέρα, ανακαλύπτει ένα παλιό τρενάκι που παραμένει άθικτο στην παιδική του βιβλιοθήκη. Δεν είναι τηλεκατευθυνόμενο. Είναι όμως άριστα κατασκευασμένο με κάθε λεπτομέρεια και έναν φανταστικό συνδυασμό χρωμάτων. Το κινεί μόνος, εφευρίσκοντας μια ιστορία για τον γιο του. Ο παππούς συμπληρώνει με λέξεις. Τρεις γενιές κοιτούν ένα τρένο – αντίκα να ταξιδεύει. Σε μια ασύγκριτη στιγμή συνδεσιμότητας με το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Η ιστορία τελειώνει και από τα μικρά χέρια ακούγεται χειροκρότημα. Επιτυχία.