Ο θαλάσσιος πάγος που περιβάλλει την Ανταρκτική βρίσκεται στο κατώφλι του να φτάσει σε χαμηλό χειμερινό χαμηλό για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, συνεχίζοντας μια «εξωφρενική» μείωση στο ποσοστό του Νότιου Ωκεανού που παγώνει.
Η περιοχή της Ανταρκτικής υπέστη μια απότομη μεταμόρφωση το 2023, καθώς το κάλυμμα πάγου της θάλασσας που περιβάλλει την ήπειρο διαλύθηκε για έξι συνεχόμενους μήνες. Το χειμώνα, κάλυψε περίπου 1,6 τετραγωνικά χιλιόμετρα λιγότερο από τον μακροπρόθεσμο μέσο όρο - μια περιοχή περίπου όσο το μέγεθος της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ισπανίας μαζί.
Οι επιστήμονες του AAPP (AUSTRALIAN ANTARCTIC PROGRAM PARTNERSHIP) δήλωσαν ότι τα πιο πρόσφατα δεδομένα δείχνουν ότι αυτό το φαινόμενο επαναλήφθηκε το 2024. Στις 7 Σεπτεμβρίου, η ποσότητα του παγωμένου ωκεανού ήταν μικρότερη από την αντίστοιχη ημερομηνία του προηγούμενου έτους.
Αν και η καταγραφή του χειμώνα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, δεν είναι σαφές αν η έκταση των θαλάσσιων πάγων για τη φετινή περίοδο θα είναι μικρότερη από την περσινή. Ωστόσο, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι αυτό αποτελεί ένδειξη πως το σύστημα της Ανταρκτικής έχει μεταβεί σε μια «νέα κατάσταση». «Στην πραγματικότητα, μιλάμε για δύο απίστευτα ακραία γεγονότα», δήλωσε ο δρ. Γουίλ Χομπς, ερευνητής θαλάσσιων πάγων στο Πανεπιστήμιο της Τασμανίας. «Πέρυσι ήταν εξωφρενικό και συνέβη ξανά φέτος».
Ο Χομπς εξήγησε ότι, σε μηνιαίες και ετήσιες κλίμακες, η ατμόσφαιρα είναι ο κύριος παράγοντας της περιφερειακής μεταβλητότητας. «Αυτό που είναι διαφορετικό τώρα είναι ότι οι υψηλότερες θερμοκρασίες του Νότιου Ωκεανού έχουν πραγματικό αντίκτυπο στους θαλάσσιους πάγους», είπε. «Γνωρίζουμε ότι τα δύο τελευταία χρόνια ήταν τα θερμότερα που έχουν καταγραφεί ποτέ στον πλανήτη, με παγκόσμιες θερμοκρασίες πάνω από 1,5°C σε σχέση με την προβιομηχανική εποχή για παρατεταμένες περιόδους. Αυτή η παγκόσμια θέρμανση αντικατοπτρίζεται τώρα στους ωκεανούς γύρω από την Ανταρκτική».
Το Σάββατο, οι θαλάσσιοι πάγοι του Νότιου Ωκεανού κάλυψαν 17 εκατ. τετραγωνικά χιλιόμετρα, λιγότερο από το προηγούμενο χαμηλό των 17,1 εκατ. τετραγωνικών χιλιομέτρων που καταγράφηκε πέρυσι. Ο μακροπρόθεσμος μέσος όρος για τις 7 Σεπτεμβρίου, βάσει δορυφορικών δεδομένων, είναι 18,4 εκατ. τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Ο χειμώνας της Ανταρκτικής ξεκινά συνήθως τον Μάρτιο και διαρκεί μέχρι τον Οκτώβριο. Ο Δρ Φιλ Ριντ, από το Αυστραλιανό Γραφείο Μετεωρολογίας, είπε ότι ήταν πολύ νωρίς για να πούμε οριστικά εάν ο χειμερινός θαλάσσιος πάγος είχε φτάσει στο ετήσιο μέγιστο επίπεδο του, αλλά ήταν εκπληκτικό ότι είχε πέσει τόσο πολύ κάτω από το μέσο όρο τα συναπτά έτη.
Είπε ότι ενώ οι επιστήμονες μόλις άρχιζαν να κατανοούν την επίδραση που είχαν τα χαμηλά επίπεδα πάγου στη θάλασσα στον καιρό και το κλίμα, πρόσφατες μελέτες είχαν προτείνει ότι συνέβαλε στην αύξηση των καλοκαιρινών βροχοπτώσεων και των ξηρών ημερών του χειμώνα στην Αυστραλία. «Οι αλληλεπιδράσεις των ωκεανών και της ατμόσφαιρας που προκαλούνται από την απώλεια θαλάσσιου πάγου της Ανταρκτικής πιστεύεται ότι οδηγούν αυτές τις αλλαγές», είπε ο Ριντ.
Ο Χομπς είπε ότι μπορεί να χρειαστούν δεκαετίες για να ανακάμψει ο θαλάσσιος πάγος της Ανταρκτικής από την περσινή εκδήλωση και μέχρι τότε ο μακροπρόθεσμος αντίκτυπος της παγκόσμιας θέρμανσης θα είναι ξεκάθαρος. «Υπάρχουν όλο και περισσότερες ενδείξεις ότι [ο μακροπρόθεσμος μέσος όρος της κάλυψης του θαλάσσιου πάγου] δεν είναι πιθανό να επιστρέψει», είπε.
Ενώ η απώλεια θαλάσσιου πάγου δεν αλλάζει άμεσα τα παγκόσμια επίπεδα της θάλασσας, οι επιστήμονες λένε ότι έχει δυνητικά μεγάλο έμμεσο αντίκτυπο, ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Αφαιρεί ένα προστατευτικό φράγμα που επιβραδύνει την απώλεια παγετώνων από την ήπειρο και παίζει ρόλο στην επιτάχυνση της θέρμανσης των ωκεανών καθώς τα εκτεθειμένα σκοτεινά νερά απορροφούν περισσότερη θερμότητα από την ατμόσφαιρα.
Επιστήμονες από τη Βρετανική Έρευνα της Ανταρκτικής ανακάλυψαν ότι μια τότε πτώση ρεκόρ στον θαλάσσιο πάγο της Ανταρκτικής στα τέλη του 2022 θα μπορούσε να είχε οδηγήσει στο θάνατο χιλιάδων νεοσσών αυτοκρατορικών πιγκουίνων.
Με πληροφορίες από Guardian
Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Nature πέρυσι διαπίστωσε ότι το λιωμένο νερό από τα στρώματα πάγου της ηπείρου θα μπορούσε να επιβραδύνει δραματικά την ανατροπή της κυκλοφορίας του Νότιου Ωκεανού - ένα βαθύ ωκεάνιο ρεύμα - έως το 2050, εάν οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου συνεχίσουν στο σημερινό τους επίπεδο. Ένα επόμενο έγγραφο εκτίμησε ότι η κυκλοφορία, η οποία επηρεάζει τα παγκόσμια καιρικά μοτίβα και τις θερμοκρασίες των ωκεανών και τα επίπεδα θρεπτικών ουσιών, είχε ήδη επιβραδυνθεί κατά περίπου 30% από τη δεκαετία του 1990 .
