ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συχνά μου λένε άνθρωποι από την δουλειά μου αλλά και συγγενείς πως δεν χαμογελάω συχνά. Η δουλειά μου είναι υπάλληλος αποθήκης σε γνωστή αλυσίδα με οικειακά είδη οπότε έχω πολύ λίγο πάρε δώσε με πελάτες αλλά έχουν αυτό το corporate attitude συνέχεια με χαμογελάκια κτλπ και το έχουν σαν άτυπο κανόνα πάντα να χαμογελάνε λες και θυμήθηκαν κάποια ευχάριστη ανάμνηση. Εγώ δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, δεν βρίσκω τον λόγο να χαμογελάω χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος ή να έχει προηγηθεί κάτι ευχάριστο λες και είμαι παρουσιαστής σε μεσημεριάτικη εκπομπή στην τηλεόραση που χαμογελάνε συνέχεια λες και διαφημίζουν προϊόντα λεύκανσης δοντιών. Δεν με λες και μίζερο ή μονόχνωτο άνθρωπο, απλά βγάζω προς τα έξω αυτό που νιώθω ή σκέφτομαι και δεν με πειράζει να υποκρίνονται οι άλλοι και να δείχνουν πάντα πως είναι όλα καλά, ο καθένας όπως αισθάνεται, απλά εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Παρόλα αυτά, συνέχεια νιώθω πίεση όταν πηγαίνω κάπου και συστήνομαι σε κάποιον, πάντα οι νέες γνωριμίες είναι αμήχανες για εμένα εξαιτίας αυτού επειδή μπορώ να σκεφτώ χίλια δυό πράματα να πω αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πιστεύω της εμφάνισης και της εικόνας, δεν τους νοιάζει ούτε κοιτάνε τόσο το τι σου λέει ή πως συμπεριφέρεται κάποιος αλλά το πως θα ντύνεται, αν θα χαμογελάει, γενικά την αύρα/vibes που σου βγάζει, το Φαίνεσθαι περισσότερο και όχι το Είναι. Συνέχεια υπενθυμίζω στον εαυτό μου σαν mantras "πρέπει να χαμογελάς" αλλά απλά δεν πετυχαίνει, δεν μπορώ να πιέσω τον εαυτό μου να χαμογελάει αν δεν το νιώθω. Προχθές ήμουν καλεσμένος στον γάμο ενός μακρινού μου ξαδέρφου (1 φορά τον είχα δει από κοντά όλη και όλη και αυτό πριν από 10+ χρόνια, μας κάλεσαν οικογενειακώς απλά για τα τυπικά) και ήταν καμιά 120-130 καλεσμένοι και δεν ήξερα κανέναν και επειδή αγχώθηκα πολύ (ένιωθα πως θα χαλούσα το ευχάριστο εορταστικό κλίμα με την απόμερη συμπεριφορά μου) , στο γλέντι μετά τον γάμο, όποιου και όποιας έπεφτε το βλέμμα πάνω μου και είχαμε eye stare, πίεζα τον εαυτό μου να χαμογελάσει, λες και ήταν κάποιο πολύ αγαπημένο πρόσωπο που είχα να δω αρκετό καιρό και μου είχε λείψει. Μετά από λίγο μούδιασαν τα μάγουλά μου και ένιωθα τελείως ψεύτικος, δεν μπορώ να το εξηγήσω, ανυπομονούσα να τελειώσει το γλέντι να γυρίσω σπίτι μου και να τα ξεχάσω όλα, σαν να μην ήμουν εγώ αυτός ο χαμογελαστός άνθρωπος αλλά κάποιος άλλος, ένιωθα σαν να με πρόδοσα που φέρθηκα έτσι αλλά ήξερα πως απλά "έπρεπε" αφού όλοι το ίδιο έκαναν, πείτε το peer pressure, πάντως έτσι ένιωθα. Όταν είναι να βγω κάποια βόλτα ή να πάω κάπου πάντα κοιτιέμαι στον καθρέφτη και χαμογελάω, σαν να προσπαθώ να με πείσω πως αυτό "πρέπει" , νιώθω σαν τον Joker λίγο αλλά τι να κάνω άμα οι άνθρωποι κρίνουν τόσο πολύ το πως είσαι; Πραγματικά ζηλεύω τους ανθρώπους που χαμογελούν αυθόρμητα χωρίς να το σκέφτονται καν, απλά τους βγαίνει αυτό, χωρίς απραίτητα αυτό να σημαίνει πως είναι αισιόδοξα άτομα, απλά μία κίνηση είναι που όμως όλοι δείχνουν να την εκτιμάνε και να την σέβονται.