ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μου έχει επιτραπεί ποτέ στη ζωή μου να εκφραστώ ερωτικά. Δεν λέω πως μου το απαγορεύει κάποιος αλλά είμαι από τους ανθρώπους που δείχνω να μην έχω αυτή την ανάγκη. Αυτό βγαίνει στους άλλους. Θυμάμαι στα φοιτητικά μου χρόνια που εξομολογήθηκα τον πρώτο μεγάλο μου έρωτα σε κάποια κι αντιμετωπίστηκα με συγκαταβατική αγκαλιά κι ότι δεν ενδιαφέρεται. Παλιότερα στα σχολικά πάρτι, τα λίγα που πήγα, δεν ήμουν ποτέ αυτός που θα καθόταν με μια κοπέλα, πάντα όταν πήγαινα ήταν πιασμένες από άλλους, ήμουν αυτός που καθόταν στη γωνία χωρίς να υπάρχει κάποια άλλη στην απέναντι γωνία ώστε να πλησιαστούμε. Όποτε έχω προσπαθήσει να εκφραστώ ερωτικά έχω αντιμετωπιστεί με ένα στυλ ''άντε βρε εσύ που έχεις ανάγκη κι επιθυμία για έρωτα, αν είναι δυνατόν''. Δεν μπορώ ούτε καν να κάνω χιούμορ με κάτι σωματικό, δεν εννοώ φυσικά να ειπωθεί κάτι εξεζητημένο ή που να παραπέμπει σε χυδαιότητα. Για παράδειγμα, ήμουν σε μια διαδικτυακή στήλη όπου υπήρχε κάποια απόφοιτη της σχολής καλών τεχνών, ούτε το όνομά της ήξερα ούτε είχε ειπωθεί κάποια πληροφορία γι' αυτήν. Η ίδια είχε πει ότι ασχολείται με την συγκεκριμένη τέχνη. Μια φορά λοιπόν που υπήρχε μια γενική συζήτηση στη στήλη περί μοντέλων που στέκονται για να τα ζωγραφίσουν, πιάστηκα από μια συγκεκριμένη ατάκα της και έγραψα ως χιούμορ να της ποζάρω ως μοντέλο. Αμέσως βρέθηκε άτομο από κάτω να μου γράψει ότι αυτό είναι πέσιμο. Δεν το έγραψε η ίδια. Όχι αποτυχημένο χιούμορ ή ότι δεν γέλασε ή οτιδήποτε τέτοιο. Ξεκάθαρα πέσιμο κι απρέπεια. Το ότι είπα να ποζάρω ως μοντέλο. Δεν ξέρω αν είναι σε θέση κάποιος να κατανοήσει σε βάθος αυτό που λέω. Νιώθω τόσο άσχημα, είναι σαν εκ γενετής να μου δόθηκε ως κατάρα μία απαγόρευση, ένα φίμωμα όσον αφορά ό,τι έχει να κάνει με τον έρωτα, με το σώμα, ακόμα και το να αναφερθώ χιουμοριστικά σε αυτά τα πράγματα. Διότι τις ελάχιστες φορές που επέλεξα να αναφερθώ σοβαρά σε αυτά, είχα μόνο απόρριψη, έγραψα πιο πάνω ποιά ήταν ακριβώς η αντίδραση, σαν να μην τα έχω ανάγκη εγώ αυτά τα πράγματα, έτσι αντιμετωπίζομαι, σαν να είμαι ένα ρομπότ που έχει αυτάρκεια σε όλα κι άρα δεν χρειάζεται τίποτα, έτσι αισθάνομαι ότι με βλέπουν κι αυτό έχω εισπράξει κι από τις αντιδράσεις των άλλων. Να πω ότι δεν έχω social media αλλά βλέπω τόση χυδαιότητα καθημερινά και σε αυτά αλλά και γύρω μας, τόσο στεγνό στην κυριολεξία πέσιμο, χωρίς τακτ, χωρίς τίποτα, να μονοπωλεί το ενδιαφέρον, να βρίσκεται γύρω μας και να κερδίζει κι εγώ να είμαι μια κινούμενη αποτυχία. Ακόμα ένα βάρος είναι το ότι μεγάλωσα πολύ, έγινα μεσήλικας και μου φαίνεται απίστευτο, όταν το συνειδητοποιώ νιώθω τόσο άσχημα. Δεν μπορώ να έχω τις ευκαιρίες που πιθανόν να είχα κάποτε λόγω νεότητας, που προσωπικά ούτε στη νεότητά μου τις είχα αλλά αν υποθέσουμε αυτό που λένε ότι οι νέοι άνθρωποι έχουν πάντα ευκαιρίες να ξεκινήσουν από την αρχή και να κάνουν οτιδήποτε, για μένα δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Κι εξαιτίας της πλέον μεγάλης ηλικίας μου απλά έχει μπει μια οριστική ταφόπλακα στις επιθυμίες μου. Μόνο στην καρδιά μου σιγοκαίει ακόμα μια φλόγα όταν βλέπω όμορφες εικόνες, ζευγάρια, τοπία κι ανθρώπους γύρω μου αλλά δεν γίνεται τίποτα, η κατάληξη αυτής της φλόγας μέσα μου είναι το σβήσιμό της με δάκρυα όταν επιστρέφω στο σπίτι μου.