Εκείνο το παιδί μέσα σου υπάρχει ακόμη

ADVERTORIAL

Η Αρετή ζει μέσα σε αλγόριθμους, δεδομένα και AI εργαλεία. Κάθε μέρα είναι μια αλυσίδα από meetings, υπολογισμούς και prompts. Είναι μόλις μία το μεσημέρι και έχει ήδη παρακολουθήσει συναντήσεις μέσω Skype, Teams, Zoom, FaceTime και ό,τι άλλο έχει προκύψει. Είναι ενεργή, πάντα διαθέσιμη, όπως ακριβώς αναδεικνύει το πράσινο κυκλάκι δίπλα στο όνομά της. Το μόνο που αλλάζει στο συγκεκριμένο σημείο είναι το emoji μιας σαλάτας που μπαίνει κατά τη διάρκεια του lunch break. Εκείνος ο φοίνικας, -δείγμα διακοπών και απουσίας από τη δουλειά- έχει μήνες να πάρει θέση. Μέχρι που ένα απόγευμα Παρασκευής, η ίδια θα χρειαστεί να σχολάσει νωρίτερα. Ή μάλλον απλά… στην ώρα της. Ένα ασυνήθιστο task της έχει μόλις ανατεθεί και η «στρατηγική» υλοποίησης παραμένει λίγο-πολύ άγνωστη.

Baby sitting ή μάλλον καλύτερα baby shopping με την μικρότερη από τις ανιψιές της, τη Νεφέλη. Τα ψώνια της εβδομάδας γίνονται πάντα συνοδεία με τη μαμά ή την γιαγιά της, οι οποίες σήμερα έχουν μια σημαντική υποχρέωση εκτός των ορίων της πόλης. Ψώνια, λοιπόν, έχει το πρόγραμμα και φουλάρισμα του ψυγείου για την εβδομάδα που έρχεται. «Έλα, πήγαινε με τη Νεφέλη στο σούπερ, θα περάσετε τον χρόνο σας δημιουργικά, θα δεις!», προτρέπουν την Αρετή αμφότερες από το τηλέφωνο. Και γιατί όχι, θα σκεφτεί η Αρετή, για να ξεσκάσει και λίγο από το περιβάλλον του οικιακού γραφείου της. Ευτυχώς τα Lidl είναι εξαιρετικά κοντά στο σπίτι της αδερφής της, μόνο λίγα λεπτά με τα πόδια. Η Νεφέλη, ντυμένη με τα πιο χοντρά και πολύχρωμα ρούχα της, εμφανίζεται στο κατώφλι πανέτοιμη για την αποστολή της. Και όντως, εκεί, αποκτά ξαφνικά τον δικό της ρόλο. Με το που φτάνει στην είσοδο του καταστήματος, η κυρία Πόπη -γειτόνισσα και εργαζόμενη στα Lidl για χρόνια- τελειώνει σβέλτα τη δουλειά που είχε στη μέση, για να αναλάβει δράση, διευκολύνοντας την καθιερωμένη βόλτα στους διαδρόμους.

Βλέπει τη Νεφέλη να οδηγεί με αποφασιστικότητα το πελώριο στα μάτια της καρότσι, σκύβει προς το μέρος της με χαμόγελο και την ρωτά: «Είσαι έτοιμη για τη σημαντική σου αποστολή;». Η Αρετή ξαφνιάζεται. Πρόκειται όντως, λοιπόν, για κάποιου είδους «περιπέτεια». Αυτό το meet με τον πιο παιχνιδιάρη και εξερευνητικό εαυτό της, φαίνεται να το έχει χάσει απανωτές φορές τον τελευταίο καιρό η Αρετή. Η ίδια κρατάει τη λίστα που της έχει εμπιστευτεί η αδερφή της σε notes. Όμως, η Νεφέλη, μοιάζει να ξέρει όλα τα must-buy απ’ έξω και ανακατωτά. Ή τουλάχιστον εκείνα, τα πιο δικά της, αυτά που κάπως την αφορούν περισσότερο. Κάθε προϊόν και ένα ακόμη ψηλότερο ράφι που θα χρειαστεί να φτάσει… «πετώντας» από την αγκαλιά της θείας της. Και κάθε προσθήκη στο καλάθι μια νέα χρωματική παλέτα. Κόκκινο για τις μειωμένες τιμές και κίτρινο για τις προσφορές. Αχλάδι και μήλο στη χάρτινη σακούλα και τα ίδια ακριβώς φρούτα σε συσκευασία για το απογευματινό γιαούρτι. «Χωρίς Γάλπο δεν φεύγουμε!», θα προσθέσει η κυρία Πόπη, γνωρίζοντας καλά το τελετουργικό. Πολύχρωμα μακαρονάκια με φιγούρες, τυροπιτάκια, χυμοί και αβοκάντο. Τα αγαπημένα της Νεφέλης. Ζουλάνε απαλά δυο-τρία με την κυρία «Πο-πόπη», -όπως την αποκαλεί η Νεφέλη-, για να βρουν το πιο έτοιμο.

Τελευταία στάση, ο φούρνος. Μάτια λαμπερά και ορθάνοιχτα. Η Νεφέλη ξέρει ακριβώς τι θέλει και το έχει ήδη διαλέξει, χωρίς να πει λέξη. Τα κρουασανάκια προσγειώνονται με το γνωστό, ταχυδακτυλουργικό σύστημα στην δίπλα πλευρά, έτοιμα, ζεστά, μοσχομυριστά. Ώρα για ταμείο. Σκανάρισμα κάρτας και «ντιν» επιτυχίας. Τέλος αποστολής για τη Νεφέλη. Και αρχή ενός απαραίτητου «ξεκουμπώματος» από την ψηφιακή ζωή για την Αρετή. Τελικά, η αυθεντική, παιδική χαρά είναι κάτι που απλά επιτρέπουμε στον εαυτό μας. Και η Αρετή έχει μόλις περάσει 45 λεπτά γεμάτα χρώμα, γέλιο και ενέργεια εκτός οθόνης. Το πρόγραμμα συνεχίζεται με βόλτες χωρίς στόχο ή προορισμό για το υπόλοιπο του απογεύματος. Με παιδικά τραγούδια που παίζουν από το κινητό και σκεπάζουν τα notifications.  Με λίγα λεπτά ξάπλας στο χαλί του σπιτιού με την επιστροφή, έτσι χωρίς λόγο. Με μια ταινία Disney που ξυπνά την πιο ωραία, νοσταλγική… άνεση που μπορεί να νιώσει ένας ενήλικας.

Είμαστε φυσικά ικανοί να βιώνουμε χαρά. Δεν χρειάζεται να μάθουμε στον εαυτό μας πώς να το κάνει. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να του δώσουμε την άδεια να το κάνει που και που, αν όχι κάθε μέρα. Ίσως πρέπει να μας υπενθυμίζουμε συχνά ότι, πίσω από το εγώ που σκέφτεται υπερβολικά και ζητάει πολλά, υπάρχει ένα σώμα που ευδοκιμεί μια χαρά ακόμη και με τα πολύ βασικά. Εκείνο το εσωτερικό παιδί υπάρχει ακόμη. Με μικρές απαιτήσεις και μεγάλες αποστολές. Σαν αυτή που μόλις ολοκληρώθηκε, βάζοντας emoji χαλάρωσης δίπλα από το όνομα της Αρετής σε κάθε ανοιχτό chat μέχρι και το επόμενο πρωί.