Ανήκει στη νέα γενιά τραγουδοποιών που ξεκίνησαν τη διαδρομή τους ανεξάρτητα, εκτός δισκογραφικών συμβάσεων και μουσικών στεγανών.
Στη νέα του δουλειά «Η άνθρωπος», που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο, ο Μπάκουλης επιχειρεί να δημιουργήσει μια νέα γλώσσα για την αγάπη και τον έρωτα, ανατρέποντας τα στερεότυπα που επικρατούν στη μουσική και τον δημόσιο λόγο.
«Στα 14 μου άρχισα να γράφω τραγούδια. Επαγγελματικά ασχολούμαι με τη μουσική την τελευταία δεκαετία. Ήμουν από τα πρώτα παιδιά του YouTube, είχα ένα κανάλι και από το 2011 άρχισα να ανεβάζω τα τραγούδια μου. Ήθελα να δω αν υπάρχει το κοινό γι’ αυτό που κάνω ή αν πηγαίνουν τελείως χαμένα. Υπήρχε ανταπόκριση, οπότε προέκυψε και η ανάγκη να πραγματοποιηθεί μια πιο προσεγμένη καταγραφή αυτού του υλικού.
Για χρόνια έπαιζα για πέντε και δέκα άτομα, και έτσι έχτισα το στομάχι ώστε να πω, "το κάνω αυτό με κάθε κόστος ή σταματώ". Το γεγονός ότι δεν το έβαλα κάτω με βοήθησε να διαχειριστώ και το μεγάλο “μπαμ”. Δεν ξέρω να κάνω τίποτα καλά πέρα από τη μουσική, δεν έχω άλλο δίχτυ προστασίας.
Ο «Διάβολος του έρωτα» ήταν ένας δίσκος με φαινομενικά ευχάριστες ερωτικές ιστορίες που κρύβουν σκοτάδι και προσωπικές δυσκολίες. Η άνθρωπος είναι η φωτεινή πλευρά της ερωτικής ποίησης. Ο τίτλος του δίσκου είναι ένα συντακτικό λάθος που προσδοκώ να γίνει το σωστό. Να περικλείεται η θηλυκότητα σε λέξεις που έχουμε συνηθίσει – λόγω του σεξισμού – να έχουν αρσενικό πρόσωπο.
Ο πιο έκδηλος σεξισμός που υπάρχει στο έντεχνο-λαϊκό τραγούδι είναι ότι σου λένε "να έχεις μαζί σου και μια τραγουδίστρια", χωρίς να εξετάζουν την καλλιτεχνική ουσία του πράγματος– απλά για να συμπληρώνεται ο ρόλος. Αυτό το βρίσκω βαθιά σεξιστικό και δεν μπόρεσα ποτέ να το ακολουθήσω.
Ο καλλιτέχνης οφείλει να έχει άποψη. Δεν οφείλει να την εκφράζει μέσα από την τέχνη του, αλλά καλό είναι να την εκφράζει μέσα από τη ζωή του. Προτιμώ περισσότερο έναν άνθρωπο που είναι καλός στην καθημερινότητά του και μέτριος στην τέχνη του, παρά έναν άνθρωπο που κάνει πολιτικοποιημένη τέχνη αλλά είναι σκάρτος απέναντι στους άλλους.
Είναι από τα πιο τρελά μου όνειρα ότι βιοπορίζομαι από τη μουσική. Θα ήθελα να συνεχίσω να δουλεύω με την ίδια ευχαρίστηση και να μην τελειώνει η έμπνευση. Αυτός είναι ο φόβος των ανθρώπων που δημιουργούν».
