Το reboot του Hellboy, μετά τις 2 ταινίες που γύρισε ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο την προηγούμενη δεκαετία, απευθύνεται πρωτίστως σε όσους αγαπούν τη μυθολογία του κόμικ καθώς πετά ονόματα, χώρους και όρους χωρίς να ενδιαφέρεται να δώσει περισσότερες πληροφορίες γι' αυτά.

 

Παράλληλα, για τον Νιλ Μάρσαλ γίνεται μια ευκαιρία εκτόνωσης, μια gore γιορτή που ένα στούντιο συνήθως θα προσπαθούσε να σταματήσει και εδώ μοιάζει ανεξέλεγκτη με αμέτρητα διαμελισμένα σώματα ανθρώπων και τεράτων να σερβίρονται ως υλικό για χιουμοριστικές σκηνές.

 

Κάποιες από αυτές είναι όντως αστείες, όμως οι προεκτάσεις του σκηνικού της αντιπαράθεσης των δύο πλευρών δεν αξιοποιείται καθόλου, κάτι που πάντα ενδιέφερε τον ντελ Τόρο.

 

Εδώ υπάρχει ακατάπαυστη δράση που γίνεται για τη χαρά της δράσης, και όσο είναι ισορροπημένα χορογραφημένη έχει ενδιαφέρον αλλά όταν χάνεται σε ένα σύνολο από κραυγές και τόνους CGI προσθηκών, παρασύρει προς τα κάτω όλη την ταινία.