Ο δημοσιογράφος Κώστας Τσαπόγας, πρώην εργαζόμενος στην Ελευθεροτυπία, απολυμένος και απλήρωτος, αφηγείται την ιστορία του στους New York Times και μαζί και την ιστορία πολλών μέσα τη δίνη της ελληνικής κρίσης και της σκληρής λιτότητας.
Εργάστηκε στην Ελευθεροτυπία 27 χρόνια (17 χρόνια η γυναίκα του) και παραμένουν απλήρωτοι εδώ και 18 μήνες, η εφημερίδα σταμάτησε να τους πληρώνει 5 μήνες πριν κλείσει.
«Με την ανεργία στο δημοσιογραφικό κλάδο πάνω από το 30% και το συνολικό ποσοστό ανεργίας πάνω από το 26%, οι προοπτικές μας για το 2013 δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκές» σημειώνει.
Ο Κώστας Τσαπόγας γράφει στην εφημερίδα ότι η δική του ιστορία είναι πια κοινή ιστορία πολλών στην Ελλάδα, που αγωνίζονται για λίγο φαγητό, για να κρατήσουν τα σπίτια τους ζεστά, να κρατήσουν ανέπαφη την αξιοπρέπεια τους και να αποφύγουν την κατάθλιψη που περιβάλλει τη χώρα.
Γράφει για το γιό του που έχει φύγει και δουλεύει ως μηχανικός λογισμικού στη Σκωτία, για τους υψηλής ειδίκευσης πτυχιούχους που χάνει η Ελλάδα. Για τους ηλικιωμένους γονείς του που είναι ευτυχώς υγιείς και έτσι καταφέρνουν να επιβιώνουν με την σύνταξη τους που έχει μειωθεί κατά 50% τα τελευταία δύο χρόνια. Και που βέβαια μοιράζονται τα λίγα που έχουν μαζί τους, κάτι που είναι κοινό πια στη χώρα, όπου οι παραδοσιακοί οικογενειακοί δεσμοί αντισταθμίζουν τα συχνά αναποτελεσματικά προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας.
Κάνει λόγο για τις προσπάθειες του τους τελευταίους 18 μήνες να βρει δουλειά στη δημοσιογραφία. Για την προσπάθεια με άλλους πρώην συναδέλφους να δημιουργήσουν μια ηλεκτρονική εφημερίδα που ναυάγησε, επειδή ο επενδυτής μετά από μήνες σκληρής και απλήρωτης δουλειάς, τους ανακοίνωσε ότι το μετάνιωσε από φόβο για την εύθραυστη οικονομία.
Συνεχώς, όπως σημειώνει, αυτός και η σύζυγος του ψάχνουν για δουλειά. Εν τω μεταξύ πούλησαν ένα μικρό σπίτι που διέθεταν, σχεδόν στο 20% της αξίας που είχε. Αλλά τουλάχιστον τα μετρητά θα τους επιτρέψουν να επιζήσουν για μερικούς μήνες ακόμη. Κατάφεραν να έχουν στα χέρια τους και μια δικαστική απόφαση για το σπίτι τους στην Αθήνα, ώστε να μην κινδυνεύει με πλειστηριασμό ως το 2015.
Λέει ότι τουλάχιστον είναι πιο τυχεροί από τους άστεγους που αναγκάζονται να ζουν μέσα στα αυτοκίνητα τους, ότι ευτυχώς νιώθει τυχερός που έχει ένα κήπο και το κλάδεμα των δέντρων μπορεί να αποδειχτεί ευεργετικό για την ψυχολογία του.
Αναφέρεται στην αιθαλομίχλη της Αθήνας, καθώς το ακριβό πετρέλαιο, αναγκάζει τους πολίτες να ανάψουν τζάκια και σόμπες. Σημειώνει ότι η αποψίλωση των δασών είναι πια σε επίπεδα που είχαν να παρατηρηθούν από την Κατοχή και πώς όταν το υπουργείο μιλάει για τους κινδύνους της αιθαλομίχλης οι πολίτες αναγκαστικά πια ανασηκώνουν τους ώμους, ή σκέφτονται ότι είναι ένα ακόμη κόλπο για να αγοράσουν το ακριβό πετρέλαιο.
Λέει ότι νιώθει πιο τυχερός από τους ανθρώπους που πλημμυρίζουν τα συσσίτια της εκκλησίας, άνθρωποι ακόμη και ντυμένοι καλά, όπως ένα μεσήλικας με κοστούμι Armani, λίγο φθαρμένο στους αγκώνες, ο οποίος προσπαθεί να περάσει απαρατήρητος στην ουρά, στην κουζίνα της πλατείας Κουμουνδούρου, για τη σούπα του. Πιο τυχερός από την πολύ αξιοσέβαστη γυναίκα που περπατά έξι χιλιόμετρα κάθε μέρα για να σταθεί στη γραμμή για δύο κουτιά με τρόφιμα και στη συνέχεια πηγαίνει πίσω στο σπίτι και προσποιείται ότι μαγειρεύει, γιατί δεν θέλει να πει στον άρρωστο σύζυγό της ότι δεν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά.
«Το σύννεφο του καπνού πλανάται πάνω από τον χειμωνιάτικο ουρανό της Αθήνας, και θέλουμε απεγνωσμένα να πιστέψουμε ότι η κατάσταση δεν είναι μόνιμη. Αλλά δεν είμαστε σίγουροι. Τουλάχιστον ο καπνός θα διαλυθεί, σε λίγο έρχεται η Άνοιξη», καταλήγει ο Κώστας Τσαπόγας.
