Ποτέ δεν ήταν ένα συνηθισμένο κορίτσι η Αλεξάνδρα...Τώρα θα μου πείτε, έχετε ξαναδεί καστανά, σγουρά μαλλιά να πέφτουν ανέμελα σε έναν άλλο κοριτσίστικο λαιμό...Και ένα όμορφο χαμόγελο ανάμεσα σε δροσερά ροδόχρωμα μάγουλα...Κι ίσως ,ναι..τώρα που το σκέφτομαι, το δέρμα της από τον καρπό έως τους αγκώνες είναι πραγματικά πολύ απαλό, αλλά σίγουρα κάπου αλλού το βρίσκεις αυτό και πάλι...
Και τότε ,τι είναι αυτό που την κάνει τόσο ιδαίτερη;
Όταν η Αλεξάνδρα φοράει εκείνες τις λευκές πυτζάμες με τις κόκκινες φράουλες...Από εκείνη τη στιγμή αρχίζουν όλα...Ξαπλώνει σιγά σιγά...Και τότε τα όμορφα μαλλιά της γλείφουν τα μάγουλά της και με τα απαλά της χέρια πιάνει τις μικρές φράουλες. Και όλα φουσκώνουν για λίγο ,όπως φουσκώνει το σεντόνι όταν το απλώνουμε στο κρεβάτι, και μετά ...όλα ηρεμούν...τα καστανά της μάτια που έχουν μερικές γρασιδοπράσινες σταγόνες μέσα τους κλείνουν...και αυτό ήταν..ή μήπως όχι;
Όχι. Σε απόσταση αναπνοής, ελάχιστα εκατοστά πάνω από το ξύλινο κρεβάτι,πάνω από την κοιμισμένη αλεξάνδρα, πετούν δεκάδες μικρά καλαμάρια κονσέρβας. Λάδι στάζει παντού. Τα καλαμάρια σπρώχνουν το παράθυρο να βγουν.Βγαίνουν και τι να δούν? Στο επίπεδο του πέμπτου ορόφου της πολυκατοικίας, στην ίδια γραμμή με το κρεβάτι της ξεκινάει μια απέραντη θάλασσα.Όλη η πόλη βρίσκεται από κάτω κι εκείνα από πάνω.
Πετούν μαζί τους δελφίνια-κουνώντας με κόπο τα μικρά τους πτερύγια, άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενες τσούχτρες και χελώνες. Σμήνη από θαλάσσιες χελώνες που διασταυρώνονται με χταπόδια αερόστατα που έχουν γαντζώσει τα πλοκάμια τους σε μεγάλα καλάθια κοραλένια που μεταφέρουν στρείδια, που φτύνουν μαργαριτάρια ,που τρυπάνε τα έκπληκτα σύννεφα. Αθόρυβα σαλάχια τύπου στέλθ ,καρχαρίες κονκόρντ και να! Μια μεγάλη φάλαινα που στα πτερύγια και στην ουρά της έχει κολλημένους πορτοκαλί αστερίες-ελικόπτερα που παρασέρνουν μαζί τους ένα σχηματισμό από δεκάδες, εκατοντάδες γιο-γιο που βρέθηκαν μπροστά τους...Γιο γιο με σκοινί από ηλεκτροφόρα χέλια που στις άκρες τους έχουν αντί για μπάλες ακάνθινους αχινούς που πετάνε τις βελόνες τους σαν πυροτεχνήματα από το ηλεκτροσόκ!
Η αλεξάνδρα ανοίγει τα μάτια της γεμάτη χαρά.Ποια είναι πιο όμορφη ζωή; Αυτή που ξεκίνησε πριν λίγες ώρες ή αυτή που ξεκινάει τώρα; Αχ, ας μην ξέχναγε ποτέ την πρώτη της ζωή..πως να τα κρατήσει όλα ζωντανά μέσα της; Καθιστή στο κρεβάτι κοιτάζει θλιμμένα προς το ανοιχτό παράθυρο πάνω από το γραφείο. Τι να δει; Οι σελίδες του καινούριου της τετραδίου ανεμίζουν κάτω από το παράθυρο.Ανεμίζουν γραμμένες! Σηκώνεται και τρέχει προς αυτές.
Φαίνεται πως τα καλαμάρια που στοιβάχτηκαν για να βγουν από το μικρό παράθυρο πιτσίλισαν με μελάνι το λευκό τετράδιο που γέμισε τώρα από γράμματα και λέξεις.Η Αλεξάνδρα διαβάζει χαρούμενη:
'' Ποτέ δεν ήταν ένα συνηθισμένο κορίτσι η Αλεξάνδρα...Τώρα θα μου πείτε, έχετε ξαναδεί καστανά, σγουρά μαλλιά να πέφτουν ανέμελα σε έναν άλλο κοριτσίστικο λαιμό..."
σχόλια