(Αφιερωμένο στους αθηναίους που αγαπούν «την μυρωδιά του χώματος μετά την βροχή» και πιστεύουν ότι αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να αφήσουν το «κλουβί» που ζουν)
Μητέρα φύση- Μήδεια
Το να κάνεις τζόκινγκ σε μια διαδρομή μέσα στο βουνό , στα μάτια του μέσου κάτοικου της πρωτεύουσας φαντάζει ιδανικό.Δεν κλείνεσαι στο γυμναστήριο , απολαμβάνεις τον καθαρό αέρα και το βασικότερο όλων δεν χάνεις την επαφή με την μητέρα φύση.
Άλλοι πάλι μπορεί να σκεφτούν : «Είσαι φλώρος ρε παίξε καμιά μπαλίτσα. Τι τζόκινγκ και αηδίες .Φοβάσαι μην χτυπήσεις το ποδαράκι σου και τρέχεις μέσα στα βουνά ;»
Θα ήθελα σας πληροφορήσω ότι το τζόκινγκ στην επαρχία δεν είναι ακριβώς επαφή με την μητέρα φύση (εκτός και αν εννοούν την Μήδεια) ,ούτε λιγότερο επικίνδυνο από το ποδόσφαιρο.
Για την ακρίβεια είναι μια δραστηριότητα υψηλού ρίσκου όχι μόνο το τρέξιμο αλλά και ο απλός περίπατος μέσα στο βουνό. Η έναρξη της κυνηγετικής περιόδου αυτομάτως καθιστά τον περίπατο στο βουνό μια δραστηριότητα για μυημένους.Πού ακούγονται οι λιγότεροι πυροβολισμοί ;
Θα με περάσουν για τρελό αν κάνω πικ νικ με αλεξίσφαιρο γιλέκο ;
Πρέπει να τσεκάρω το φαρμακείο του αυτοκινήτου πριν πάω μια βόλτα ;
Είναι ερωτήματα που σε απασχολούν πριν ξεκινήσεις για να «μυρίσεις το χώμα μετά την βροχή»(σ.σ Αυτό το κλισέ μου γυρίζει τα μάτια ανάποδα).
Φυσικά και για αυτό είναι υπεύθυνο το κράτος των Αθηνών.Κάποιοι εγκέφαλοι της πρωτεύουσας σκέφτηκαν να εκδώσουν το Έθνος –κυνήγι και από τότε όλα άλλαξαν στην ήσυχη πολιτεία μας.
Πριν το Έθνος- κυνήγι τα πρωινά πηγαίναμε για ανακύκλωση ,τα απογεύματα ήμασταν σε ομάδες αναδάσωσης και τα βράδια μαζευόμασταν γύρω από την φωτιά για να οργανώσουμε το πρόγραμμα της επόμενης μέρας.
Αυτή η νύχτα μένει
Οι ιδιοκτήτες μαγαζιών των περιοχών που είναι κοντά στην Αθήνα ,έχουν μια εμμονή :Θέλουν να αντιγράψουν οτιδήποτε αθηναικό.
Ότι καινούριο έρχεται στην νύχτα της Αθήνας θέλουν αυτομάτως να το κάνουμε δικό μας με ένα χονδροειδέστατο τρόπο που αγγίζει τα όρια του κίτς.
Στην αρχή είναι ωραία. Μπορείς να το δεις με λίγη φαντασία σαν σκηνικό του Αλμοδοβάρ (λέμε τώρα).Όταν όμως οι νύχτες περνούν ο Αλμοδοβαρ δίνει την θέση του στον Δαλιανίδη και αυτό δεν είναι καλό.
Για την ακρίβεια είναι θλιβερό εκτός και αν έχεις υπάρξει φαν του «Ρετιρέ» Τα έχω δει όλα.
Μέσα σε ένα βράδυ γκαρσόνια και μπράβοι να φορούν μόνο λευκά ρούχα (παραλιακή κανόνας 1) ,να κρεμούν κάτι σεντόνια από την οροφή και από τα ηχεία να βγαίνει κάτι που μοιάζει με chill out (Island) ,go go girls να χτυπιούνται με καθυστέρηση πενταετίας(μίνι μνημόσυνο στο plus soda) ,το «σκληρό» face control («Τραπεζάκι έχετε ;») και φυσικά την επιστροφή της ανατολής (Πιάσε έναν ναργιλέ ρε μεγάλε ;).
Τελευταία έχουμε ηρεμήσει.
Στο hot spot της σεζόν κισσοί είναι τυλιγμένοι γύρω από τα λευκά φωτιστικά της οροφής και κάτι δέντρα βγαίνουν μέσα από το μπαρ.
Στην αρχή μοιάζει με κήπο και μετά τις τρεις που πλακώνουν τα άγρια σκυλιά(ελληνικά) με ζούγκλα.
Σκέφτεσαι με τρόμο τα κόκκινα χαλιά και τις χανούμισσες πριν δυο χρόνια και δεν σε παίρνει να παραπονεθείς .
σχόλια