Καθημερινή 27/03/09
Ανθρωποκυνηγητό με τραυματίες
Ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη Αφγανού στο κέντρο της Αθήνας εξαπέλυσε η ΕΛ.ΑΣ. αργά τη νύχτα της Τετάρτης. Στη διάρκεια της καταδίωξης ο δράστης, ο οποίος αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, τραυμάτισε με το αυτοκίνητό του τέσσερα άτομα και προκάλεσε φθορές σε 8 σταθμευμένα Ι.Χ. Απείλησε με μαχαίρι γυναίκα οδηγό αρπάζοντας το Ι.Χ. της. Ο δράστης συνελήφθη στην οδό Μάρνη. Χθες, έγινε γνωστό ότι την περασμένη Τρίτη φίλοι του 22χρονου είχαν καταφύγει στον εισαγγελέα ακροάσεων για να τον πληροφορήσουν ότι ο φίλος τους δεν ήταν καλά στα λογικά του. Την ίδια μέρα επτά αστυνομικοί από το τμήμα Εξαρχείων με τον φίλο του και εισαγγελική παραγγελία επισκέφθηκαν τον νεαρό στο διαμέρισμά του. Σύμφωνα με μία εκδοχή, ο Αφγανός έβγαλε σπαθί, οι αστυνομικοί φοβήθηκαν και έφυγαν. Η Αστυνομία υποστηρίζει ότι δεν βρισκόταν στο σπίτι.
Ημερησία 27/03/09
Aπo πραγματική τύχη, δεν υπήρξαν νεκροί και από την τρελή κούρσα ενός νεαρού Αφγανού που με δύο αυτοκίνητα, εκ των οποίων το ένα κλεμμένο κατέβηκε από το Κολωνάκι στα Εξάρχεια, τραυματίζοντας δύο πεζούς και προκαλώντας φθορές σε τουλάχιστον 21 αυτοκίνητα.
Προηγουμένως είχε χτυπήσει με σπαθί έναν ομοεθνή του και απείλησε με μαχαίρι νεαρή κοπέλα ώσπου συνελήφθη από τους αστυνομικούς.
Μπαίνω λοιπόν τις προάλλες στο φροντιστήριο και μαθαίνω πως μια συνάδελφος έπεσε θύμα αυτού του «τρελού» Αφγανού. Χθες πήγαμε στον Ερυθρό Σταυρό με άλλες δύο συναδέλφους να τη δούμε και μας είπε η κοπέλα πως - αντίθετα με τα γραφόμενα - οι τραυματίες ήταν πολύ περισσότεροι... Με δάκρυα στα μάτια προσπαθούσε να χωρέσει στο μυαλό της όλα αυτά που έγιναν...
«Ήμαστε σταματημένοι (με τη σχέση της) με το μηχανάκι στο φανάρι και ξαφνικά ακούω από πίσω θόρυβο σαν αυτόν της Formula #1... Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι πως καταλαβαίνω ότι αντί να πατήσει φρένο συνεχίζει να πατάει γκάζι! Πετάχτηκα στο παρμπρίζ και έκανα κωλοτούμπα στον αέρα. Μας έσερνε μετά στο δρόμο περίπου 3 στενά... Και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν ότι ακόμα έβλεπα και αυτό σήμαινε πως δεν είχα χτυπήσει στο κεφάλι. Αλλά δεν ήξερα αν αυτό θα συνέχιζε να ισχύει. Και πατούσε κι άλλο το γκάζι και συνειδητοποιούσα πως ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΙ!! Όταν εν τέλει άφησε εμάς και συνέχισε προσπάθησα να κουνηθώ και δεν μπορούσα. Νόμιζα πως έχω πάθει κάτι στη σπονδυλική στήλη και ότι θα έμενα παράλυτη! Με τα πολλά ήρθε η αστυνομία και ενώ έκλαιγα και σφάδαζα από τους πόνους και ήθελα να με πάρει ένα ασθενοφόρο ο αστυνομικός επέμενε να μου πάρει κατάθεση επειδή το τμήμα του - είπε - ήταν εκεί κοντά και δεν μπορούσε να έρθει στο νοσοκομείο. Όταν φτάσαμε στον ερυθρό σταυρό θυμάμαι μόνο τον πόνο που ένιωθα και πως δεν μπορούσα να κουνηθώ ακόμα! Και ενώ θα μπορούσα να έχω κάποια αιμορραγία στο κεφάλι ή οτιδήποτε, έψαχναν μισή ώρα(!) ένα χαρτάκι που είχα γράψει ο γιατρός για να δούνε που θα με πάνε και τι εξέταση θα μου κάνουνε! Αφού έγιναν και οι εξετάσεις - μετά από αρκετή ώρα - κατάλαβα πως ακόμα έφερναν κόσμο! Και αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν στο κέντρο της Αθήνας που είναι γεμάτο αστυνομικούς να έχει περάσει περίπου 1,5 ώρα και να μην τον έχουν πιάσει! Και συνέχιζαν να φέρνουν κόσμο για πολλή ώρα ακόμα...»
Εδώ γίνεται μια παύση να ξεκουραστεί και να της δώσουμε κάτι να πιει. Έχουμε παραμείνει σιωπηλές και δεν πιστεύουμε αυτά που ακούμε. Τα πρόσωπά μας είχαν χλομιάσει. Το κορμάκι της δεν μπορεί να κουνηθεί. Παράλυτη δε θα μείνει αλλά έχει συνθλιβεί η αριστερή κλείδωση μεταξύ λεκάνης και μηρού και έχει σπάσει την αριστερή φτέρνα. Τη ρωτάω αν θέλει να της τρίψω λίγο την πλάτη (επειδή τρεις μέρες τώρα είναι ξαπλωμένη, δεν μπορεί να σηκωθεί ούτε για την τουαλέτα) και μου λέει πως η πλάτη της δεν ανέχεται τίποτα γιατί είναι καλυμμένη με μώλωπες και εκδορές. Συνέρχεται λίγο και συνεχίζει.
«Εδώ μου φέρονται άθλια. Με πάνε για εξετάσεις και υπάρχει διαφορά ύψους μεταξύ του μηχανήματος για τις ακτινογραφίες και του κρεβατιού αλλά δεν τους νοιάζει. Με παίρνουν και με μετακινούν σα σακί. Κλαίω και τους λέω ότι πονάω και μου λένε πως αφού οι εξετάσεις δείχνουν πως δεν έχω σοβαρό χτύπημα στην πλάτη, ο πόνος είναι της φαντασίας μου! Η νοσοκόμα έρχεται και μου αρπάζει το σπασμένο πόδι από τα δάχτυλα και σφαδάζω από τον πόνο... Της λέω πως πονάω και μου λέει πως δεν θα της πω εγώ πώς να κάνει τη δουλειά της. Ήρθα για να γίνω καλά και θα με κάνουν χειρότερα!»
Αυτή λοιπόν είναι η κατάθεση μιας επιζήσαντος του τραγικού αυτού σκηνικού. Να σχολιάσω το γεγονός πως οι εφημερίδες και τα νέα μίλησαν για 2-4 άτομα ενώ στην πραγματικότητα ήταν πολλοί παραπάνω; Να σχολιάσω το γεγονός ότι η αστυνομία μάλλον βάραγε μύγες επί 1,5 ώρα; Να σχολιάσω την ατάκα του αστυνομικού ή να σχολιάσω τη συμπεριφορά των δημοσίων υπαλλήλων/νοσηλευτών;;;; Τα σχόλια δικά σας...
σχόλια