Fuzz , 28/3
Απόλαυσα για ενενήντα περίπου λεπτά την μουσική των Cinematic Orchestra , χωρίς να περιμένω το hit να με απογειώσει που έτσι και αλλιώς σε τέτοια live μετράει το σύνολο και όχι η μία δύο επιτυχίες όπως συμβαίνει συνήθως με τα νεόκοπα γκρουπάκια .
Αυτό που ξεχώρισα ήταν τα εκπληκτικά φωνητικά(και όχι μόνο) προσόντα της τραγουδίστριας , τον τρελό σαξοφωνίστα και τον ακόμα πιο τρελό ντράμερ που αποθεώθηκαν από ένα κοινό όλων των ηλικιών (σ.σ εντυπωσιακή η προσέλευση των τριαντάρηδων και σαραντάρηδων που έμοιαζαν σαν να ήταν κρυμμένοι κάπου όλο αυτό τον καιρό και βγήκαν μόνο για το live )
Τελικά αυτό απομένει στις μπάντες τα χρόνια του «κατεβάζω ότι θέλω»: Χρήμα από μια Sold out βραδιά και δυνατό χειροκρότημα .Δεν είναι και λίγο αυτή την περίεργη για την μουσική εποχή.
Best of
Η δεμένη μπάντα
Ο εκδηλωτικός κόσμος
Η ατάκα στο τέλος της συναυλίας «Μαζεύουν μόνοι τους τα όργανα λόγο οικονομικής κρίσης»
Με χάλασε
Το υποτονικό πρόγραμμα του κιθαρίστα που προηγήθηκε
Η έλλειψη encore
Η ατάκα στην πόρτα πριν μπω «Όλα τα κονέ τα έχει ο μαλάκας για την παραλιακή. Εδώ σε θέλω»
Τρία Euro το άτομο η γκαρνταρόμπα ;Σε όπερα είμαστε ;
Υ.Γ
Μετά βγαίνεις έξω από το Fuzz , βλέπεις το διπλανό Ντέρτι με τα «σκυλιά έτοιμα να σε δαγκώσουν» και σκέφτεσαι ότι η Αθήνα είναι μια σουρεαλιστική πρωτεύουσα.
σχόλια