Άνοιξα το γραμματοκιβώτιό μου και είδα το μήνυμά σου. Στην αρχή αισθάνθηκα αμήχανα. Μετά άσχημα.
Μου λες κάτι; Μου ζητάς κάτι; Θες κάτι; Τι;
Λυπάμαι(;) μα δεν μπορώ να σου δώσω αυτό που θες, αυτό που ζητάς.
Αν ζητάς κάτι...
Και τι; Συγχώρεση; Να συγχωρέσω τι; Αυτό που έχω μέσα μου; Αυτό το μαύρο κομμάτι που έχει το όνομά σου; Δεν είμαι αρκετά μεγάλη - ίσως - για να συγχωρέσω. Και όχι, δεν ήταν τόσο τρομακτικό - ίσως - αυτό που έκανες εσύ μα αυτό που αισθάνθηκα εγώ.
Ήσουν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι μου και πήρα ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Άλλαξα. Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή. Αισθάνθηκα αυτή την αλλαγή να συσπάται μέσα μου και να μεγαλώνει μέχρι που κάλυψε όλο μου το είναι. Δεν ήταν δραστική αλλά ήταν αλλαγή. Αυτό που λένε με την πέτρα που πέφτει στη λίμνη και ενώ η λίμνη ηρεμεί η πέτρα είναι ακόμα εκεί. Αυτό ακριβώς. Η λίμνη έχει αλλάξει για πάντα. Βλέπω τον κόσμο από ένα άλλο πρίσμα που πριν δεν ήθελα να βλέπω. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να κρατηθώ και να πιστεύω πως ακόμα υπάρχει αθωότητα γύρω μου και κάθε μέρα ο κόσμος με διαψεύδει. Δεν παύω να πιστεύω. Δεν παύω να ελπίζω αλλά τους ανθρώπους που μου έκαναν κακό απλά τους διαγράφω. Όχι έτσι απλά. Μόνο όταν καταλάβω πως το κακό αυτό έγινε εκούσια. Και όσο και αν το έχω γυρίσει μέσα στο κεφάλι μου δεν μπορώ να δω πουθενά κάτι που να με πείθει για το αντίθετο με σένα.
Οπότε τώρα τι;
Όχι... απλά όχι. Αρνούμαι να κάνω κακό στον εαυτό μου πια.
Ξέχνα ότι υπάρχω. Εγώ αυτό έκανα. Ή τουλάχιστον το κάνω λίγο λίγο.
Και στην τελική γιατί τώρα; Γιατί όχι τότε; Δε θέλω απάντηση γιατί δε θα την πιστέψω...
Ήμουν, είμαι και θα είμαι ειλικρινής... Δεν μπορώ να βρω το παραμικρό ίχνος καλοσύνης ή αλήθειας στα λόγια σου πλέον.
Σου εύχομαι να μη σου κάνει άνθρωπος αυτό που έκανες εσύ σε μένα. Αυτό.
σχόλια