(δεν είναι ταινία για μια μειονότητα. Είναι ταινία για όλους)
Είδα την Στρέλλα χθες παραμονή των Φώτων και δεν έπαψα να σκέφτομαι ώρες μετά το σταυρό που κουβαλούν κάποιοι άνθρωποι , τον ίδιο σταυρό που σταυρώνουμε τους διαφορετικούς , τον ίδιο σταυρό που κουβαλάμε όλοι μας , όσοι δεν θέλουμε συνειδητά να είμαστε μέλος της αγέλης ,μπορεί να είναι και ακριβώς ο ίδιος σταυρός που θα πιάσουν σήμερα βουτώντας στα παγωμένα νερά κάποιοι τολμηροί.
Η Στρέλλα σέρνει στο φως τον δικό της σταυρό σε αυτή την Αθήνα που αγαπήσαμε όλοι για πρώτη φορά όταν την πρωτοείδαμε στα κλιπάκια των Στέρεο Νόβα .Κάδοι σκουπιδιών , ο ηλεκτρικός ,η ομόνοια , τα πεζοδρόμια , εγκαταλειμμένα κτίρια ,μετανάστες. Σε αυτό το σκηνικό κινούνται οι ήρωες της ιστορίας ,με τις ζωές τους συγκοινωνούντα δοχεία με τοξικό υγρό.
Δεν είναι μια ταινία για μια συγκεκριμένη μειονότητα .Είναι μια ταινία για όλους τους ανθρώπους που ζουν ασυνήθιστες ζωές αρνούμενοι να μπουν στα καλούπια που οι άλλοι τους επιβάλουν.
Καθώς οι ήρωες βουτούν στο σκοτάδι παρασέρνουν μαζί τους και το θεατή στην προσωπική τους κόλαση και τον αναγκάζουν να επανεξετάσει την δική του στάση απέναντι στην ζωή : Τελικά ζει αυτό που θέλει ή αυτό που του επιβάλουν οι άλλοι
Οι ισορροπίες κρατιούνται τέλεια από τον σκηνοθέτη που με ένα τέτοιο θέμα θα μπορούσε να κυλήσει τόσο ώστε να γίνει γραφικός .Η πρόθεση του όμως δεν είναι να σοκάρει τον θεατή αλλά να μιλήσει στην ψυχή του .Και το πετυχαίνει
Στο τέλος η ζωή του ήρωα γίνεται ένα με αυτό που ονειρεύτηκε (σ. σ εξαιρετικό σκηνοθετικό εύρημα όσοι την δείτε θα καταλάβετε τι εννοώ ) και το ανοιχτό παράθυρο στον καινούριο κόσμο που απλώνεται μπροστά του είναι μια ανάσα για όσους πιστεύουν ότι η ευτυχία δεν είναι όπως στις διαφημίσεις. Ή τέλος πάντων , ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ευτυχίσει με διαφορετικό τρόπο από τον διπλανό του .Το θέμα είναι να παραμείνει ο εαυτός του
Υ. Γ
Μαζί με τον Κυνόδοντα από τα καλύτερα φιλμ που είδα φέτος .Λες κάτι νέο να γεννιέται στο ελληνικό σινεμά ;Μακάρι
σχόλια