Η εποχή Μου

Ολες αυτές τις ηµέρες βλέπω κρεµασµένο στα περίπτερα το πρόσωπο του Μου. Του Ζοζέ Μουρίνιο δηλαδή, του πορτογάλου προπονητή της Ιντερ, που εγκατέλειψε την οµάδα του τη νύχτα της νίκης και πήγε στη Ρεάλ. Το βρίσκεις παντού, σε αθλητικές και πολιτικές εφηµερίδες. «Χώνει» το πρόσωπό του ανάµεσα στις ειδήσεις για την οικονοµική κρίση και την πετρελαιοκηλίδα στον Κόλπο του Μεξικού.

Είναι το πρόσωπο της στιγµής. Το πρόσωπο του θεάµατος και της νίκης. Το ποδόσφαιρο τρέχει πάντα πίσω από την τελευταία νίκη.

Στη µόδα πέρσι ήταν ο προπονητής της Μπαρτσελόνα, ο Γκουαρντιόλα. Νέος, ευγενικός, ικανός, µορφωµένος. Φέτος είναι ο Μου. Νικητής, αυταρχικός, καπριτσόζος, αυθάδης. Στο Μιλάνο τον µισούν. Τον αποκαλούν «προδότη». Στη Μαδρίτη τον λατρεύουν. Τον αποκαλούν «βασιλιά». Ο Μου, νοµίζω, δεν είναι ούτε προδότης ούτε βασιλιάς. Είναι απλά το πιο αντιπροσωπευτικό είδωλο της εποχής µας. Γι’ αυτό τα ΜΜΕ ασχολούνται µαζί του πολύ περισσότερο από όσο ασχολήθηκαν πέρσι µε τον Γκουαρντιόλα.

Για να είναι κάποιος προδότης σηµαίνει ότι κάποτε είχε αγαπήσει αυτό που πρόδωσε. Σε µια εποχή που είναι ανίκανη να συλλάβει την έννοια του µέλλοντος, έγραψε κάποιος ιταλός δηµοσιογράφος, δεν έχει κανένα νόηµα να µιλάς για προ δοσία. Εάν στο ποδόσφαιρο, όπως και αλλού, υπήρχε ακόµα η ιδέα του µέλλοντος, η φυγή του Μου από την Ιντερ την ίδια νύχτα της νίκης του θα φάνταζε αδιανόητη. Σε έναν κόσµο στον οποίο υπάρχει η ιδέα του µέλλοντος, ο νικητής ήρω ας δεν θα εγκατέλειπε ποτέ το κάστρο τη στιγµή που το καταλαµβάνει. Θα έµενε να το χαρεί, να το ενισχύσει, να γράψει ιστορία, µε επιµονή και υποµονή. Σε έναν κόσµο στον οποίο υπάρχει η ιδέα και η έγνοια του µέλλοντος, υπάρχουν τα συναισθήµατα. Σε έναν κόσµο στον οποίο υπάρχει µόνο η έγνοια του παρόντος, του «εδώ και τώρα», επικρατούν οι συγκινήσεις.

Ο Μου είναι το είδωλο της εποχής γιατί είναι ο άνθρωπος των συγκινήσεων. Τη µια στιγµή ξεσπάει σε λυγµούς στους ώµους του παίκτη της Ιντερ, Μάρκο Ματεράτσι, την αµέσως επόµενη λύνει το συµβόλαιό του µε την Ιντερ. Ολος ο κόσµος του ποδοσφαίρου σήµερα είναι καθρέφτης της εποχής µας. Το πρώην αφεντικό του Μου, ο µέγας καπιταλιστής Μάσιµο Μοράτι, του έδωσε γην και ύδωρ αλλά του ζήτησε να τα κερδί σει όλα «εδώ και τώρα». Αλλιώς, άφησε ανοιχτό το ενδεχόµενο να τον απολύσει. Ο Μου έκανε αυτό που τον διέταξαν. Τώρα θα πάει να το ξανακάνει αλλού. Να ξαναζήσει τις ίδιες συγκινήσεις εκεί. Οι συγκινήσεις είναι βίαιες και βραχύβιες, σαν τις αστραπές. Εξατµίζονται εύκολα, σαν το οινόπνευµα. Είναι άµεσες και χωρίς αύριο, παιδιά της βιασύνης, του «εδώ και τώρα». Τα συναισθήµατα θέλουν τον χρόνο τους, αργοπορούν, είναι κάπως πληκτικά. Οι συγκινήσεις «σκέφτονται» µόνο το παρόν και το «εγώ». Τα συναισθήµατα «πάσχουν» από την έγνοια του µέλλοντος, σκέφτονται το «εγώ» µαζί µε τους άλλους. Οι συγκινήσεις σε κάνουν Μου, τα συναισθήµατα Sir Ferguson.

Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει. Για τον τελευταίο οι δηµοσιογράφοι µιλάνε - όταν µιλάνε - µε µεγάλο σεβασµό, αλλά σαν να πρόκειται για είδος υπό εξαφάνιση. Σαν να ανήκει σε έναν κόσµο που σβήνει µε συγκινητική βιασύνη…

Υ.Γ

 Συναισθήματα και  συγκίνηση

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να συγκρίνω τις δουλειές μας με αυτή του Μουρίνιο αλλά το πάθος για την δουλειά σου δεν έχει σχέση με το τι κάνεις αλλά με το πώς το κάνεις .Μπορεί ένας υπάλληλος σε μια καντίνα να παίρνει ικανοποίηση από την δουλειά του και ένα διευθυντικό στέλεχος να σιχαίνεται τον εαυτό του από την στιγμή που σηκώνεται από το κρεβάτι .

Στην δικιά μου  δουλειά (όπως φαντάζομαι και στις δικές σας ) , τώρα που οι μάσκες με την οικονομική κρίση έχουν πέσει βλέπεις το πραγματικό πρόσωπο των ανθρώπων. Το μόνο καλό της κρίσης .Αποκαλύπτει ποιοι είμαστε .Ο χθεσινός επαναστάτης μασάει τα νύχια του για την σύνταξη που θα πάρει λες και η τσιγγάνα του είπε ότι έχει  μεγάλη γραμμή ζωής και θα μας φάει όλους. Αυτός που έπαιρνε τα περισσότερα και έλεγε υγεία πάνω απ όλα τώρα βλέπεις ότι τελικά τα λεφτά είναι  για αυτόν πάνω απ όλα  και ας έχει τις λιγότερες ανάγκες απ όλους .Αν μιλήσεις για συγκίνηση ή συναισθήματα που σου προκαλεί η  δουλειά σου , θα σε πάρουν με τις πέτρες.

Για να επιστρέψω στο Μουρίνιο δεν τον θεωρώ ούτε και εγώ προδότη. Ήθελε να ξαναζήσει την συγκίνηση .Μαγκιά του .Μακάρι να είχαμε όλοι την τύχη  να είμαστε σε μια δουλειά που μας προσφέρει συγκινήσεις και την δύναμη να μην επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας .Τώρα για τα συναισθήματα στις δουλειές  είναι σαν να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα του οκνηρού κόσμου

Πάντως όποτε με πιάνουν άγχη για το μέλλον  σκέφτομαι τον εαυτό μου να περπατάει στο πεζοδρόμιο , μια μαρμάρινη πλάκα να έρχεται από τον ουρανό , να «σκάει» μπροστά στα πόδια μου και να την γλιτώνω για λίγα δευτερόλεπτα .Σαν καρτούν

Μακάρι να επενδύσουμε όλοι σε συγκίνηση και συναισθήματα εντός και εκτός δουλειάς  χωρίς να χρειαστεί να «σκάσει»η πλάκα δίπλα μας