Ξέρεις τι είναι να μην ξέρεις
ποιός είσαι και που πηγαίνεις;
Total Eclipse of Jackie O by gglolita
Με πιάνουν κάτι τέτοια ψυχουπαρξιακά ταχυδράματα κατά τη διαδικασία των μετακομίσεων. Μόλις τελείωσα μια άλλωστε. Με το κόρδωμα του πιόνερου πια. Μπορώ να καθαρίζω τους (πιο δύσκολους) λεκέδες. Στο υπογράφω.
Η μετακόμιση είναι ύπουλο πράγμα. Σε βάζει από μόνη της σε mode καταμέτρησης και απολογισμών. Και καταβύθισης. Στην αναδίφηση.
Δεν είναι τυχαίο πως ότι παρελθοντικά σε έπνιξε , ότι πρόσθεσε γρατζουνιές και εξανθήματα στο χαραμισμένο σου σαρκίο, ότι σε έχρισε σύμβολο των αντιφάσεων βρίσκεται κάπου εκεί, στο βάθος, καταχωνιασμένο, περιμενόντας να το ανασύρεις και να το εναποθέσεις ξανά. Στη θέση του.
Βασικά αυτό που νιώθεις όταν μετακομίζεις είναι διττό ως συναίσθημα. Υπάρχει όλο αυτό το remembrance που περιέγραψα πιο πάνω. Ανάλογα με την περίπτωση και την δοσολογία υπερτερεί το θετικό ή το αρνητικό πρόσημο σε σχέση με τα μέχρι τότε συντελεσμένα.
Και υπάρχει και το μετά. Η προοπτική του επόμενου βήματος. Το περίεργο χαρμάνι χαρούμενης λύπης και ασχηματοποίητης προσδοκίας. Η επιθυμία. Να αρχίσεις ξανά.
Οι στιγμές χαλαρότητας εναλλάσονται με τις στιγμές έντασης, ακούς τα καμπανάκια που αντηχούν στον αέρα, προσπαθείς ν’ αποδείξεις στον εαυτό σου πως αυτή τη φορά ανάμεσα στις καρφιτσωμένες φωτογραφίες θα υπάρξουν και αυτές που θα πιστοποιούν πως άφησες μέσα σου τον πυρετό να κυριαρχήσει πριν καταστ-αλλάξεις οριστικά.
Αλλά όλα και όλοι δεν αλλάζουν;
Υποθέτω πως ναι. Παλιότερα νόμιζα πως ήμουν ασθενικός και δεν θ’ άντεχα, πως τα καταιγιστικά ζιγκ-ζάγκ της ύπαρξης και οι νερόλακκοι με τα ψοφίμια θα με καταπιούν αμάσητο με τα χέρια στο μάγουλο και το στόμα κλειστό, ενώ τριγύρω μια ατμόσφαιρα μπεργκμανικής εγκατάλειψης και αναστεναγμών θα σκιάζει τα πάντα. Πιο drama queen πεθαίνεις;-)
Αλλά άντεξα. Κι ακόμα αντέχω.
Και με τον καιρό κατάλαβα πως η ζωή δεν έχει μονάχα άγριες χαρές και καλοσυνάτα χαμόγελα που απλώνονται στο πεζοδρόμιο πρόθυμα να τα πατήσεις. Όλα είναι σχετικά. Κι ανώφελα πολλές φορές. Πρέπει να έχεις κάτι παραπάνω στο μυαλό σου από τα συνήθως δημαγωγικά κλισέ και τα δικαιωμένα ψέμματα αν θέλεις να ανταπεξέλθεις με ειλικρίνεια. Και με λαχτάρα.
Όχι τυχαία. Το ψέμα είναι πέρασμα αλλά γεμάτο κόμπους κι αίμα. Σε χρησιμοποιεί, σε γλαρώνει, σε ξεβράζει. Προτιμώ τ’ αναφιλητά της αλήθειας, την προσμονή πως παρηγοριά θα έρθει από κει που δε το περιμένεις, την ένδειξη πως κάποτε θα μπορέσουμε να ορίσουμε τους φόβους μας και θα αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας.
Χωρίς υπεκφυγές.
Δε ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά. Η μάλλον ξέρω. Φοβάμαι να αντιμετωπίσω τη πραγματικότητα μετωπικά, τινάζω με (προσποιητή) δυσαρέσκεια το πέτο και χαμογελώ συστηματικά. Πάντα κάτι τρέχει θα μέσα μας. Το θέμα είναι να αντιληφθούμε πως μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας χωρίς κόλπα και συνδυασμένες μανίες.
Με μιαν αίσθηση υπαινιχτικής περιέργειας.
Αδειάζω τις κούτες με τα διάφορα. Τοποθετώ τα πράγματα στις θέσεις τους. Έχω κουραστεί λίγο αλλά συνεχίζω. Επιστρέφω στο δωμάτιο με τα πράγματα. Καθώς βλέπω τις ανοιγμένες κούτες χαμογελώ.
Δεν ξέρω ακόμα ποιός είμαι εγώ και που πηγαίνω.
Αλλά δε με πειράζει :-)
σχόλια