Ο Pan-Pan (κατά κόσμον Παναγιώτης Πανταζής) είναι μουσικός, κομίστας και αρχιτέκτονας. Μέχρι πρόσφατα, πριν κλείσει, έφτιαχνε κόμιξ για το εβδομαδιαίο περιοδικό 9 της Ελευθεροτυπίας. Κάπως έτσι ξεκίνησε να φτιάχνει και μουσική, ως το φανταστικό soundtrack των ιστοριών του. Άλμπουμ με κόμιξ του κυκλοφορούν από την Giganto Books. Πρόσφατα ολοκλήρωσε το πρώτο του άλμπουμ "Someday, maybe I won't mind" το οποίο το διαθέτει για κατέβασμα από την μουσική ψηφιακή πλατφόρμα bandcamp. Στη lifo και στον Πάνο Μιχαήλ μιλάει για την αρχιτεκτονική, τη μουσική, την κρίση. A, και για τη Ρούλα Κορομηλά ;-)
Μεγάλωσα στο Πολύγωνο. 
Ο μπαμπάς ηλεκτρονικός και ζωγράφος στον ελεύθερο χρόνο με εξαιρετική δισκοθήκη και η μαμά σχεδιάστρια και επική μαγείρισσα. Δεν ξέρω αν με ώθησαν σε κάποιες κατευθύνσεις, αν κι εγώ που με ξέρω το βλέπω το πάζλ μ’ αυτό το background.
Σπούδασα αρχιτεκτονική στην Αρχιτεκτονική Σχολή στον Βόλο στην οποία πέρασα κατά τύχη μη ξέροντας το έντονο καλλιτεχνικό της υπόβαθρο και πως τελικά θα μου ταιριάζε καλύτερα απ'όλες τις άλλες ελληνικές και φρόντισα να περάσω 6 χρονια σε γενικές γραμμές όμορφα.
Σαν άνθρωπος είμαι εν δυνάμει ήρεμος, συνήθως κάτι με ενοχλεί και κάτι με σιφυλιάζει, απαιτητικότατος απ' τους γύρω μου, οριακά μισάνθρωπος, για αυτό και αγαπάω χωρίς όρια όσους θεωρώ δικούς μου.
Mε είχε κάνει να αλλάξω την ζωή μου γενικότερα άρα πήρε μπάλα και την όποια δημιουργία μια αρρώστια του (ξ)αδερφού μου πριν 7 χρόνια.
Το πρώτο μου άλμπουμ λέγεται "Someday, maybe I won't mind" και είναι 9 τραγούδια απ τα πολλά που εχω φτιάξει τα τελευταία 5-6 χρονια, που στην συγκεκριμένη σειρά φτιάχνουν το πάζλ που είχα στο κεφάλι μου όλο αυτόν τον καιρό. Μπόρει κάποιος να το ακούσει και να το αγοράσει δίνοντας όσα θέλει από εδώ http://panpanathens.bandcamp.com/
.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δίπολο σε μένα ανάμεσα στην μουσική και τα κόμιξ την άλλη μου μεγάλη αγάπη. Βασικά υπάρχει η αρχιτεκτονική παιδεία, η μάνα όλων των patterns κι απο κει ξεδιπλώνονται τα κόμικς κι οι μουσικές κι οτιδήποτε κάνω. Εκτός απ την αρχιτεκτονική καθε αυτή.
Δεν έχω σκεφτεί ακόμα με ποιούς έλληνες μουσικούς και καλλιτέχνες θα ήθελα να συνεργαστώ. Νιώθω πως είναι νωρίς ακόμη για μένα. Όταν έρθει η ώρα θα συνεργαστούμε πάντως.
Το πώς εισπράττει το κοινό αυτά που βλέπει και ακούει από σένα σαφώς με ενδιαφέρει σε μια περίεργη ισορροπία θα έλεγα. Δε το σκέφτομαι καθόλου όσο δημιουργώ κάτι και με το που φεύγει απο μένα αγωνιώ υπερβολικά. Να σημειωθεί πως το μεγαλύτερο καλό βέβαια, μου το έχουν κάνει 2-3 άνθρωποι που μου άσκησαν βαριά και εμπεριστατωμένη κριτική.
Έχω σκεφτεί αρκετές φορές "ποιοί" με ακούνε. Νομίζω με τους περισσότερους τα έχουμε πει κιόλας. Ωραίοι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους, νοιώθω περήφανος.
Δεν είναι πάντα εύκολο να εκφράσεις αυτά που θέλεις μέσα από τη δημιουργική διαδικασία. Άλλες φορές είναι εύκολο, άλλες δε βγαίνει με τίποτα, αλλά έτσι και βγεί δε θες τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή.
Με ενδιαφέρει η γνώμη "όσων αγαπάω", αλλά για να μην γίνομαι τόσο απόλυτος θα το επεκτείνω σε "όσων σέβομαι".
Μουσική για ταινίες θα ήθελα να κάνω σαν τρελός! Οι "παρτιτούρες" της μουσικής μου συνήθως ειναι μια εικόνα που έχω στο κεφάλι μου. Αγαπημένες μου ταινίες ενδεικτικά απο έλληνες είναι το Ηardcore του Ηλιάδη, ο Δεκαπενταύγουστος του Γιάνναρη και το Ροζ του Βούλγαρη.
Ο στρατός απ’ όπου απολύομαι όπου να ναι δεν μου άφησε και πολλά ως εμπειρία. 4-5 φίλους, 2-3 κιλά και την ικανότητα να μπορώ να κοιμηθώ οπουδήποτε για όσο χρόνο έχω στη διαθεσή μου, οτι και να φοράω. Και ενα άχτι να μη ξυριστώ μέχρι του χρόνου.
Εδώ κι ενα χρόνο μένω στο Παγκράτι. Μέχρι τώρα μ' άρεσε να ζω στο κέντρο, τώρα δε ξέρω. Τελικά ο στρατός πέρα απ' τις εξυπνάδες που αράδιασα παραπάνω μου έχει αφήσει και μια τάση για αναθεώρηση της θέσης μου στο χωροχρόνο.
Στην Αθήνα μετα το 2008 μ’ ενοχλούν οι αγενείς (που υπήρχαν έτσι κι αλλιώς και πριν). Μ' ενοχλούν οι προβοκάτορες που πληθύνανε ξεδιάντροπα μετά το 2008. Διατηρώ την αισιοδοξία οτι κοντεύουμε στη στιγμή που θα απαλείψουμε και τις δυο ομάδες.
Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι να μην ντροπιάσω ποτέ όσους με αγαπάνε.
Για την κρίση που βιώνουμε όλοι μας προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά. Μπήκα στο στρατό έχοντας βρει τις ισορροπίες μου με τη δουλειά μου και την ανεξαρτησία μου και βγαίνω άνεργος σε μια άλλη κατάσταση. Την ίδια ώρα έβλεπα τους φίλους μου να χάνουν τις δουλειές τους και να μην έχουν καν την γελοία δικαιολογία που είχα εγώ: "ε για τους επόμενους χ μήνες θα είμαι στο στρατό ‘ομως". Θα δούμε τι θα γίνει, μέρα με τη μέρα. Νομίζω οτι θα χρειαστεί να φτάσουμε σε ακρότητες, αλλά αυτό δε με φοβίζει καθόλου.
Τι προσβάλλει την αισθητική μου; Αυτός που πληρώνει την Ρούλα Κορομηλά για να βγαίνει στην τηλεόραση.
http://panpanathens.bandcamp.com/
photo by gglolita
σχόλια