1.
Σιχάθηκα όχι τον τρόπο, αλλά το λόγο της ζωής μου. Και θέλω κάπως, κάποτε, να ξεφύγω από τις άγονες αγωνίες της και να αισθανθώ λίγη αληθινή ευτυχία, λίγο καθαρό φως. Θέλω να ξεφύγω απ' το δρόμο που συνωστίζονται οι πετυχημένοι και οι losers (και οι δυο την ίδια κατηφόρα έχουν πάρει) και να τον ακολουθήσω όπως ο Παβέζε, το μικρό μονοπάτι που οδηγεί στις λεμονιές. Δεν θέλω τους Ελύτηδες, τους ποιητές με τα ασυνήθιστα φυτά και τους λεξιλάγνους ανέμους –θέλω χώμα.
Και ούτε θέλω τα ναυάγια της ζωής με το ναρκισσισμό του πόνου, αν και γνωρίζω ότι ο πόνος ακονίζει το μυαλό και το MonBlanc κάθε «νέο –άγριου» αρτίστα. Εδώ, απόψε που το φεγγάρι είναι φιλικό ξανά (όπως σε εκείνο το τραγουδάκι της Billie Holiday «Oh ,oh, look , what a moonlight can do...») καταλαβαίνω πως έχω χάσει χρόνο σε χιλιάδες σπουδαιοφανείς βλακείες και ότι δεν έχω άλλο χρόνο πια. Θέλω καθαρά μάτια, κατασταλαγμένα πράγματα, χωρίς υστερίες και τρέλες, χέρια που ξέρουν να χαϊδεύουν, χείλη που ξέρουν να φιλάνε – κύριος, εμφανίσιμος, υγιής, 38 ετών, σοβαρός, απόλυτα εχέμυθος, επιθυμώ γνωριμία ευχάριστης ζεστής παρέας, με ζευγάρια ή μεμονωμένα άτομα – ηλικία, εμφάνιση, αδιάφορα. Είμαι γενναιόδωρος.
(απόσπασμα από το τελευταίο editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου)
2.
Ζουν εδώ και μερικούς μήνες στο «πάρκο» όπως το λένε οι ίδιοι , πίσω από την Δημοτική Πινακοθήκη , στην Κουμουνδούρου.Καμιά εβδομηνταριά όλοι Κούρδοι από το Ιράκ, όλοι άνδρες.Κοιτάζω προς τα πάνω και βλέπω τη σβησμένη επιγραφή του «HotelFlorida» - κάτι σαν το «RitzCarlton» για τους μη έχοντες στον ήλιο μοίρα.Μαζευόμαστε με μερικούς γύρω από τη φωτιά. Η επίπλωση , μια πράσινη δερμάτινη πολυθρόνα , μια λουλουδάτη σεζ λόνγκ , μια ψηλόκορμη καρέκλα γραφείου και ότι άλλο μάζεψαν από εδώ και εκεί .Όλα στην ύπαιθρο βέβαια. «Ένα χρόνο , δύο , δέκα χρόνια , όσο χρειαστεί για να γυρίσουμε πίσω .Απλά , όσο είναι εκεί ο Σαντάμ , δεν πρόκειται να το κουνήσουμε».
(από το κείμενο Οι φαβέλας της Πειραιώς της Λένας Παπαπαναγιώτου)
3.
Γιατί νομίζεις είναι τόσο δύσκολο οι νέοι ν’ αποκτήσουν μια τέτοια αγάπη για το κλαρίνο;
Ίσως γιατί το έχουν παρεξηγήσει. Μπορείς ν’ακούσεις μια ολόκληρη ιστορία μέσα απ αυτό το όργανο. Είναι πολύ όμορφο. Ο ήχος του μοιάζει σαν να βγαίνει μέσα από τη γη. Πολύ ωραίο πράγμα. Μόνο που πρέπει να είναι και ωραίος ο κόσμος που θα το ακούσει.
(από την συνέντευξη του Γιώργου Μάγγα στο Γιάννη Παπαιωάννου)
4.
«Μας γνώριζε πολύς κόσμος και πριν ξεκινήσουμε την εκπομπή. Και η Θεσσαλονίκη δεν είναι ακριβώς μια μικρή πόλη. Είναι μια μεγάλη πόλη με τα πλεονεκτήματα της μικρής. Δεν έχουμε βέβαια την ψευδαίσθηση ότι έχουμε βρει την πρωτεύουσα του πλανήτη. Αλλά γουστάρουμε που είμαστε από τη Θεσσαλονίκη και που ζούμε εδώ. Τώρα αν μας αναγνωρίζουν στο δρόμο και τίποτα παιδιά που δεν ξέραμε παλιότερα, είναι ωραίο για τα βλέπεις που σε νιώθουν δικό τους άνθρωπο. Μας χαιρετάνε. Μας λένε «Τι έγινε ρε μεγάλε;» Αυτά! Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο!
(οι παρουσιαστές του Comfuzio μιλούν στην Μερόπη Κοκκίνη)
5.
Αντισυλληπτική τσίχλα
Οι αισιόδοξοι μελλοντολόγοι τοποθετούν την εξαφάνιση του Aids γύρω στο 2015. Αυτό θα προκαλέσει λένε μια νέα σεξουαλική φρενίτιδα, παγκοσμίως, με νέα κοινόβια του ελεύθερου έρωτα και πλήρη απομάγευση του γάμου ή της μονογαμίας. Για να αντιμετωπισθεί, όμως, το μεγάλο κύμα γεννήσεων που θα προκληθεί, οι επιστήμονες οφείλουν να βρουν και μια νέα αντισυλληπτική μέθοδο ευχάριστη, ποπ και ακίνδυνη. Το γερμανικό περιοδικό Amica έκανε αμέσως την πρόταση του: μια αντισυλληπτική τσίχλα, 100% κατάλληλη για τον άντρα και την γυναίκα. Τη μασάς και έχεις ταυτόχρονα καθαρή αναπνοή και ήσυχο κεφάλι.
(από την στήλη Διαστημόπλοιο: εικόνες απ τον πλανήτη γή)
6.
Μετά το τρίτο τηλεφώνημα της Ελένης, τρέχω στο πιο κοντινό δισκάδικο για να αγοράσω κι εγώ το νέο δίσκο των Prodigy. Μπαίνοντας μέσα αισθάνομαι, αισθάνομαι μια μπότα, βίαιη, να με χτυπάει στο στομάχι. Όμως ένα μονότονο, κλεμμένο loop απ' τους Art of Noise σε καλωσορίζει. Hey !Hey!Hey!
Αμέσως καταλαβαίνω ότι αυτό που παίζει είναι το περιβόητο «Firestarter». Σαν γροθιά, μετά την γροθιά, η μπότα με χτυπάει. Μόνο που ο πόνος είναι γλυκός, θέλει να με ζαλίσει . Κάτι παιδιά με μαύρα flying τζάκετς και άτσαλα ξυρισμένα κεφάλια κάθονται σε μια γωνιά και σχεδόν χορεύουν, δίπλα στο ταμείο. Με τα κεφάλια τους να κουνιούνται πάνω κάτω , κοιτάζουν επίμονα την ταμία. Χαμογελάνε. Σχεδόν ηδονικά. Ο ένας προσγειώνεται. Καταλαβαίνει ότι η ταμίας τον περιμένει για να την πληρώσει. Κοιτάζονται. Γελάνε. «Ρε μαλάκα, σκέψου τι έχουμε να πάθουμε όταν βγει το άλμπουμ»
( Οι Prodigy μόλις έχουν κυκλοφορήσει το single Firestarter και ο Γιάννης Παπαιωάννου το ακούει σε ένα δισκοπωλείο)
7.
Έξω απ το Corner της Μεσογείων, πριν λίγες μέρες μ’ ένα φίλο μου, νωρίς ένα πρωί, είδαμε ένα Σέρβο ηλικιωμένο που σταματούσε τα αυτοκίνητα για να ζητήσει φραγκοδίφραγκα. Τυλιγμένος σ’ ένα σκισμένο, κάποτε καλό, παλτό, κρατούσε ένα χαρτόνι που πάνω του είχε γράψει μ’ ένα μαρκαδόρο «Έχασα την οικογενειά μου στον πόλεμο και δεν έχω τίποτα».
(Mια αθηναϊκή εικόνα οικεία στους περισσότερους ακόμα και στις μέρες μας. Από το κείμενο του Κωνσταντίνου Βήτα «Χάνοντας την οικογένεια σου στον πόλεμο. Όπως γράφει "Ο τίτλος είναι κυριολεκτικός. Αλλά δηλώνει το νέο είδος μοναξιάς, μέσα στο σύγχρονο χάος")
8.
Το τσιγάρο περνάει και από εμένα. Κι άλλο zapping. Μάλλον τώρα έχω αρχίσει να κουλάρω.Τι μαλακίες είναι αυτές που έχει το MTV σαββατιάτικα; Σήμερα έπρεπε να έχουν το Party zone όχι τις Παρασκευές. Σήμερα, για ζέσταμα. Στα πόδια της Μαρίτας είναι το τελευταίο Face. Μου το δίνεις λίγο; Μέσα έχει ένα μεγάλο κομμάτι για την κοπελίτσα που πέθανε στην Αγγλία από e.
Το διαβάζω διαγώνια, δεν λέει και πολλά. Γιατί τόσος θόρυβος αυτή την φορά; Πάντα ο θόρυβος γίνεται για κάποιο σοβαρό λόγο. Μου σκάει φλας. Είδατε στον Ant 1 που είχε εκπομπή για το e; «Όχι για λέγε που;» . Σε αυτήν του Παπαδάκη που είναι το απόγευμα . «Για λέγε, τι είπανε ;» Μαλακίες τι να πούνε;Τώρα ξυπνήσανε.
(από το αφιέρωμα στο Ecstasy του Γιάννη Κόκκινου την εποχή που η ελληνική τηλεόραση ανακαλύπτει την περίφημη μάνα raver)
9.
Γιατί λες πάντα ότι και η ίδια η τέχνη της φωτογραφίας έχει μια μυρωδιά θανάτου;
Όταν παίρνεις κάτι που κινείται σφύζει, ζει και το παγώνεις είναι ένα είδος θανάτου, φόνου. Η ίδια η κάμερα καλεί τον θάνατο. Πάντα σκέφτομαι το θάνατο, όταν τραβάω φωτογραφίες και αυτό φαίνεται. Ίσως πρόκειται για κάποια αντίληψη επηρεασμένη από την ανατολή, από τον βουδισμό. Ο προορισμός της φωτογραφίας ήταν να έχει σχέση με τον θάνατο. Η πραγματικότητα είναι έγχρωμη αλλά στο ξεκίνημα της, η φωτογραφία αφαιρούσε το χρώμα από την πραγματικότητα και την έκανε ασπρόμαυρη. Το χρώμα είναι ζωή, το άσπρο –μαύρο είναι θάνατος. Ένα χλωμό φάντασμα του θανάτου θα πρέπει να κρύβεται πίσω από την εφεύρεση της φωτογραφίας.
(Ο Nobuyoshi Araki απαντά στις ερωτήσεις της NanGoldin .Είναι η εποχή που οι δυο φωτογράφοι έχουν συνεργαστεί για την κυκλοφορία του λευκώματος «Tokyo Love» )
10.
ΕΓΙΝΕΕΕ!
01, είσαι το περιοδικό που μας εκφράζει. Μην ασχολείσαι τόσο με το γαμημένο internet. Please στο The End βάλτε Πέγκυ Τρικαλιώτη.
Ένας καλός πότης
Αθήνα
(από τα γράμματα των αναγνωστών )
περιοδικό 01, τεύχος 28 , Απρίλιος 1996
σχόλια