Προσωπικά βρίσκω στο κέντρο της Αθήνας μια απόκοσμη, ξεχασμένη ομορφιά. Ίσως πολλοί στο άκουσμα "Κέντρο" σκέφτονται βρώμικους δρόμους, φασαρία, μειονότητες, μεγάλη επικινδυνότητα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο... Όμως τα πράγματα δεν είναι και τόσο τραγικά! Τουναντίον, ορισμένες φορές το κέντρο είναι the place to be!
Αρχικά, είναι βολικό να βρεθείς εσύ κι άλλοι 40 φίλοι σου που είχες την τύχη να μένετε ο ένας στην δύση κι ο άλλος στην ανατολή, αλλά οι μισοί δεν έχουν μέσο μεταφοράς αν εξαιρέσουμε το πατίνι που είχαν στο δημοτικό. Κατά δεύτερον, το κέντρο έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Πεινάς; Διψάς; Θες γλυκό; Θες να κλαμπάρεις; Θες να πιεις μπύρες; Θες να την δεις "κουλτούρα" και να πας θέατρο; Μήπως αισθάνεσαι fit και θες να κάνεις έναν περίπατο; Whatever! We f*cking have it!
Και να φανταστείτε είμαι κορίτσι νοτίων προαστίων, όμως όσο σπούδαζα και δούλευα στο κέντρο ανακάλυψα πως κάθε μέρα μπορεί να σου δώσει έναν λόγο παραπάνω να το ερωτευτείς!... Και, όπως συνηθίζω να διατείνομαι, οι σημαντικότεροι λόγοι που ζωγραφίζουν γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπό σου έχουν όνομα (και αν έχουν κι επίθετο μιλάμε για ευτυχία).
Το πρώτο όνομα που θα πω ανήκει σε μια μικρή καφετέρεια στο Μοναστηράκι την οποία τίμησα χθες με συναδέλφους και φίλους. Λέγεται "ΚΟΥΤΙ". Θα αρχίσω με το ίδιο το όνομα του μαγαζιού, γιατί καλώς ή κακώς το όνομα παίζει ρόλο! Δεν νομίζω να πήγαινε κανείς για καφέ κάπου που θα λεγόταν για παράδειγμα "Γαστρεντερίτιδα προσεχώς"! Το "ΚΟΥΤΙ" λοιπόν μου θύμησε μια παιδική εκπομπή στην ΕΡΤ που είχα την χαρά να βλέπω (σε χιλιοστή) επανάληψη σαν παιδί, "Του κουτιού τα παραμύθια" και συσχετίζοντας το μ' αυτήν την θύμιση χάρηκα πολύ να κάτσω! Προς έκπληξή μου, όταν μας έδωσαν τους καταλόγους είδα ότι η πίσω όψη ήταν εικονογραφημένη και ενίσχυσε κομμάτι τον παλιμπαιδισμό μου!
Δυνατό σημείο του μαγαζιού εκτός από την ονειρεμένη σοκολάτα και τον συμπαθητικό σερβιτόρο, είναι και τα τραπέζια με τις καρέκλες έξω. Θυμίζουν επίπλωση αυλής κάποιου σπιτιού και μεταφέρουν αυτήν την θέρμη και την θαλπωρή. Σιδερένιες λευκές καρέκλες με μαξιλάρια σε κόκκινο και πράσινο, επίσης σιδερένιο τραπέζι και δυο σόμπες που όσο είχε ήλιο και φορούσα το παλτουδάκι μου ομολογώ πως με ενοχλούσαν αισθητικά κι ας χαίρονταν τα παγωμένα μου δάχτυλα για την παρουσία τους! Η επίπλωση ήταν μια μικρή ηλιαχτίδα άνοιξης στην κατά τ' άλλα χειμωνιάτικη ημέρα!
Φυσικά όπως όλες οι καφετέριες στην Αδριανού έχει ωραία θέα, κόσμο να περιφέρεται και αρκετούς τουρίστες. Το Κουτί είναι cafe - restaurant, δεν ξέρω τι λέει η μαγειρική του αλλά το μπιφτέκι του διπλανού μου μύριζε πολύ ωραία, τόσο ωραία που ήθελα μετά ένα ωραίο κεμπάπ... Κι επειδή ξέρω να λέω όχι αλλά μόνο στους άλλους, ποτέ σε μένα, πήραμε τον δρόμο για την περιοχή του Ψυρρή.
Εντάξει, υποτίθεται πως για σουβλάκι πας στο Μοναστηράκι αλλά είμαι ανάποδος άνθρωπος τι να κάνουμε?! Δυστυχώς για μένα, ο "Μπαϊρακτάρης" είναι πολύ καλός για τους τουρίστες κι εγώ δεν κάνω τουρισμό... Δεν μπορώ να φάω σουβλάκι στο Μοναστηράκι γιατί το κάνουν όλοι, υπάρχουν τόσα άλλα που μπορείς να προτιμήσεις αντ' αυτού και να χαρείς και για την επιλογή σου.
Εμείς επιλέξαμε την "Ταβέρνα του Ψυρρή" κι αυτό γιατί ο κύριος στην πόρτα είχε γέλιο! Σταθήκαμε απ' έξω να αποφασίσουμε και όσο λέγαμε, λέγαμε, λέγαμε εκείνος άκουγε και κάποια στιγμή μας απαντάει "Ε, να μην πάτε εκεί! Σε μας να έρθετε!" του είπα πως το μαγαζί τους το έχουμε τιμήσει κι άλλη φορά και λέγαμε να πάμε και κάπου αλλού αλλά με πολύ χιούμορ μας κάλεσε στο "φτωχικό" τους όπου θα μας κεράσουν και γλυκό... Τελικά βάλαμε τα γέλια και μπήκαμε!
Δυνατό σημείο του μαγαζιού η λαϊκή και ελαφρολαϊκή μουσική που δένει μοναδικά με ένα μεγάλο ποτήρι μπύρα και μια μερίδα κεμπάπ πολίτικο, καθώς επίσης και οι αμέτρητες κορνιζαρισμένες αφίσες από τον παλιό (πραγματικά καλό) ελληνικό κινηματογράφο. Ο συνδιασμός ξύλου και πέτρας σε κάνει να ξεχνάς πως είσαι στο κέντρο της Αθήνας, το σέρβις είναι κάτι παραπάνω από καλό και η σχέση ποιότητας και τιμής σε κάνει να μένεις άναυδος για το τι μπορείς να έχεις για κάτι περισότερο από 10€!
Κι όλα αυτά μετά από ένα κουραστικό 8ωρο στο γραφείο την Πέμπτη! Αν δεν είχαμε πρωινό ξύπνημα φαντάζομαι πως θα περνούσαμε και για το γνωστό ποτό του Ψυρρή, το ρακόμελο ή έστω την προσωπική μου αδυναμία απ' αυτήν την περιοχή το "οινόμελο"! Έυκολα προσβάσιμα όλα από τον σταθμό του μετρό στο Μοναστηράκι. Με ελάχιστο περπάτημα απολαμβάνεις μια έξοδο που μπορείς να κάνεις άνετα και μια ηλιόλουστη Κυριακή, μετά την δουλειά αν εργάζεσαι κέντρο ή κάποιο Σάββατο μετά από ψώνια. Βέβαια αν βρίσκεσαι για ψώνια στην Ερμού καλύτερα να το κόψεις με τα πόδια, έτσι κι αλλιώς μια χούφτα είναι η Άθήνα!
Αν αυτήν την Κυριακή 13/3, δεν έχετε κάτι αξιόλογο να κάνετε τότε να σας ενημερώσω για την αναδάσωση στην Πεντέλη. Η πρόσκληση είναι ανοιχτή, οπότε όσοι επιθυμούν μπορούν να είναι στις 11 το πρωί στο Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης. Οι εθελοντές επίσης, μπορούν να χρησιμοποιήσουν το αστικό λεωφορείο 446, το οποίο ξεκινάει από το σταθμό του Ηλεκτρικού στο Μαρούσι και περνά μπροστά από το Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης καθώς και πούλμαν της εταιρείας Maroulis Travel που θα περιμένουν έξω από το Μετρό στην Δουκίσσης Πλακεντίας από τις 10.00 το πρωί, για να τους μεταφέρουν στο χώρο της δενδροφύτευσης.
(Οι επωνυμίες των μαγαζιών και εταιρειών που αναφέρονται δεν αποτελούν διαφήμιση)
σχόλια