Είχα μαγουλάδες. Από τη γωνιά που βρισκόταν το κρεβάτι μου είχα κι όλη την άνεση –ζωσμένος με μια ζεστή πετσέτα ένα γύρο απ’ το κεφάλι– να παρακολουθώ τις προετοιμασίες, όπως τις υπαγόρευε το πνεύμα της μέρας.
Το σφουγγάρισμα, το ξεσκόνισμα, το καλό τραπεζομάντιλο, τα φρεσκοπλυμένα καλύμματα στις καρέκλες της τραπεζαρίας, το καλό σεμαίν της θείας Σοφίας πάνω στον μεγάλο μπουφέ, τη φοντανιέρα που γέμισε σοκολατάκια μαργαρίτες, το κουαντρό, που η μυρωδιά του μ’ έκανε να χωθώ με μια γκριμάτσα αηδίας κάτω απ’ την κουβέρτα.
Εκεί από κάτω και το μικρό τρανζιστοράκι με τα εμβατήρια και την περιγραφή της παρέλασης, που παρηγορούσαν κάπως την απογοήτευση με την οποία είχα ξυπνήσει εκείνο το πρωινό της 25ης Μαρτίου. Η ευωδιά του κοκκινιστού, που άρχισε να εισβάλει σε λίγο –ταυτόχρονα σχεδόν με τα πεζοπόρα τμήματα του στρατού– μ’ έκαναν να ξεχνώ την αρρώστια μου και ν’ ανασαίνω, έστω κι έτσι κουκουλωμένος και φασκιωμένος, τη σπιτική ατμόσφαιρα της γιορτής.
Γέμισε η κάμαρα το βράδυ. Θείοι, ξαδέλφια, γείτονες, φίλοι και συνάδελφοι του πατέρα. Κάποιοι με στρίμωξαν για να καθίσουν πάνω στο κρεβάτι μου. Τα τσουγκρίσματα κι οι ευχές, έδιναν κι έπαιρναν. Τα χωρατά και τα γέλια ανακατεύονταν με τη ρετσίνα και τη μουσική από το μαγνητόφωνο που είχε φέρει ο κυρ-Στέλιος. Ανακαθισμένος απολάμβανα –όσο άντεξα να μείνω ξύπνιος– τα «στην υγειά σου» και τα «πολύχρονος», που με σηκωμένα τα ποτήρια απευθύνονταν κάθε τόσο προς τα μένα.
Όλοι χώρεσαν, όλοι χόρτασαν, όλοι γιόρτασαν, όλοι μια παρέα. Ακόμα κι εγώ που ήμουν άρρωστος εκείνη τη χρονιάρα μέρα, τη θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία.
Αν με ρωτήσεις για πέρσι ή πολύ περισσότερο για πέντε – δέκα χρόνια πριν, ανήμερα 25ης Μαρτίου, τι να θυμηθώ; Τις τυπικές χειραψίες; Τα ευχετήρια SMS; Τη χλιαρή ατμόσφαιρα και τα πηγαδάκια με τις πολιτικές αντιπαραθέσεις; Τις πιατέλες με τα κάθε λογής φαγητά; Τα ποτά και τ’ αναψυκτικά; Τη μουσική που αδυνατούσε να φτάσει ως τ’ αυτιά; Τα μισοφαγωμένα αποφάγια; Τα τσαλαβουτημένα γλυκά; Όλα ίδια, όλα το ίδιο προβλέψιμα και χρόνο με το χρόνο βαρετά, το ίδιο πληθωρικά ανιαρά και ελλειμματικά σε συναισθήματα και συγκινήσεις.
Δεν γιορτάζω –τους είπα– φέτος. Δεν γιόρταζα άλλωστε –όπως χαζά νόμιζα– επί τόσα χρόνια, αφού η ματαιοδοξία, η κοινωνική μου ανέλιξη κι η καλπάζουσα ξιπασιά μου μ’ εμπόδιζαν να δω κατάματα την πραγματικότητα. Κλείνω το σπίτι. Κλείνω και το κινητό. Όσοι πραγματικά μ' αγαπούν και νοιάζονται θα με βρουν.
Γιορτάζω φέτος μακριά από τη σύγχρονη αρρώστια της αλλοτρίωσης και των δήθεν σχέσεων. Γιορτάζω φέτος μόνο μαζί με τους δικούς μου, μ’ αυτούς που χωράνε και μ’ αρέσει να με στριμώχνουν στο κρεβάτι, μ’ αυτούς που χωράνε και μ’ αρέσει που γεμίζουν ζεστασιά και γλύκα την καρδιά μου.
Γιορτάζω –επιτέλους– κι ας μην το γιορτάζω!
σχόλια