O Cobain και η υπαρξιακή μου κρίση
Πλένω ένα ταψί ακούγοντας το ραδιόφωνο του NME. Ακούω το Come as you are των Nirvana και από το παραθυράκι της κουζίνας, κοιτάζω τις απέναντι κεραίες. Όταν το κομμάτι τελειώνει ο παραγωγός κάνει μια αναφορά στην 17ή επέτειο, από την αυτοκτονία του Kurt Cobain. Συνεχίζω το πλύσιμο των πιάτων σκεφτόμενος τις ημέρες που ακολούθησαν το θάνατο του Cobain.
Ακόμα δεν μπορώ να βγάλω απ το μυαλό μου την εικόνα της Courtney Love να κλαίει πάνω από τον τάφο, με τα μαλλιά της πλασμένα σε δυο μικρά κοτσιδάκια Πίπη Φακιδομύτη σε ένα από εκείνα τα ανεπανάληπτα ρεπορτάζ του MTV news. Το μυαλό μου εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από τις εικόνες του «τελευταίου ροκ σταρ»,λες και είναι μικρά κομματάκια ενός μεγάλου παζλ και προσπαθώ να τα βάλω σε μια σειρά. Πότε άκουσα για πρώτη φορά Nirvana, από ποιο δισκοπωλείο αγόρασα το Nevermind, το κείμενο του Κωνσταντίνου Βήτα στο 01 για την αυτοκτονία, ένα λεύκωμα που είχα αγοράσει από ένα βιβλιοπωλείο του Λονδίνου, το εξώφυλλο του στο Face με γυναικεία ρούχα που δεν είχα αγοράσει αλλά έχει αναπαραχθεί τόσες φορές που η εικόνα έχει τυπωθεί στην μνήμη μου. Αισθάνομαι ότι αυτά τα δυο λεπτά το μυαλό μου γλιστράει σε αυτές τις εικόνες σαν να κάνει πατιναζ σε πάγο που σιγά , σιγά λιώνει για να αποκαλύψει μέσα στην τρύπα μια φρικτή αλήθεια :17 ολόκληρα χρόνια!
Προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου για να μην πάθω υπαρξιακή κρίση στο νεροχύτη. Μα πως πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια; Συνειδητοποιώ ότι ο χρόνος δεν είναι κάτι σχετικό. Τι στα κομμάτια θα πει σχετικό ; Είναι 17 ολόκληρα χρόνια πάνω από ένα πλυμένο ταψί. Είναι δυνατόν να πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια; Μα εμείς μεγαλώσαμε με το «Πεθαίνεις στα τριάντα κηδεύεσαι στα εβδομήντα» απ το Generation X του Douglas Coupland. Τώρα πια «έχω πεθάνει και δεν το ξέρω» καιρό τώρα. Είναι σχεδόν τρομακτικό, το βλέμμα περιστρέφεται στις κεραίες, τα ντουλάπια και το νερό της βρύσης σαν να έχει χάσει την ικανότητα συγκέντρωσης του(στο ταψί). Κλείνω το νερό και κάθομαι στη καρέκλα της κουζίνας. Και τότε σιγά, σιγά το υπαρξιακό άγχος το αφήνω στην άκρη («ας πεθάνω μιαν άλλη φορά») και αρχίζει να δουλεύει ο καλύτερος μηχανισμός άμυνας :Ο σαρκασμός. «Αν ζούσε θα τον είχε κάνει ρεζίλι σε όλο το twitter » σκέφτομαι για την τρελή χήρα καθώς σκουπίζω με μια πετσέτα το ταψί.
Ο Μπουκόφσκι και το καμένο μου αμάξι
Έχω την εντύπωση ότι αυτή η Τετάρτη θα είναι μια συνηθισμένη Τετάρτη, αλλά δεν είναι. Όταν ανοίγω την πόρτα της πολυκατοικίας βλέπω το πίσω μέρος του αυτοκινήτου μου καμένο , όπως και ένα μηχανάκι που έχει μείνει ο σκελετός του και ένα τζιπ που έχει πάθει μικροζημιές συγκριτικά με το δικό μου. Όλη την υπόλοιπη μέρα συναντώ πρόσωπα σχεδόν μυθιστορηματικά. Τον πυροσβέστη απ το ανακριτικό που με στόμφο μου λέει «ότι ναι φαίνεται ότι δεν κινούμαι με το αυτοκίνητο στην Αθήνα γιατί είχε πολύ σκόνη», μια αστυνομικό με περίεργα φρύδια που πραγματικά σκοτώθηκε να με εξυπηρετήσει και εγώ μέσα στο χαμό που με είχε βρει προσπαθούσα να συγκρατήσω το γέλιο μου γιατί το ραδιόφωνο έπαιζε χαμηλά το Born this way της Lady Gaga και τα φρύδια της φάνταζαν όλο και πιο περίεργα, έναν άνθρωπο στη Μάρνης που δουλεύει σε ένα κατάστημα κινητής τηλεφωνίας έστειλε κάποια Fax μου χωρίς να πάρει λεφτά με ένα χαμόγελο συγκατάβασης σαν να έπαιζε στην διαφήμιση της εταιρείας, μια εβδομηντάχρονη γυναίκα που κάπνιζε στο μπαλκόνι της πάνω από το μαύρο μου αμάξι επαναλαμβάνοντας συνεχώς «είναι τρομακτικό αυτό που σε βρήκε, αλλά υπάρχουν και χειρότερα σε αυτή την ζωή» και τόσους άλλους που μάλλον αν ζω μετά από είκοσι χρόνια, μπορεί να τους έχω ξεχάσει.
Δεν θα ξεχάσω όμως μια γυναίκα από την πολυκατοικία που μασούσε την Καλημέρα μέσα από τα δόντια όταν σχεδόν την ανάγκαζα να την ψιθυρίζει κάθε πρωί. Αυτό το πρωινό της «καταστροφής μου» ήταν λαλίστατη. Με κατηγόρησε γιατί μου βαρούσαν τα κουδούνια και δεν ξυπνούσα, γιατί δεν έχασα τον ύπνο μου για να πέσω πάνω στις φλόγες να σώσω το αμάξι μου. Μου θύμισε ένα ποίημα του Μπουκόφσκι με τίτλο «Ανθρώπινη φύση» που είχα διαβάσει πριν δυο περίπου χρόνια σε αυτή την εξαιρετική συλλογή που έχει μεταφράσει η Σώτη Τριανταφύλλου. Ο Μπουκόφσκι έχει κάποιες συνεχόμενες νίκες στον ιππόδρομο ενώ η σερβιτόρα που του φέρνει τον καφέ έχει συνεχώς ήττες. Ποντάρει στα λάθος άλογα. Οι αντιδράσεις της σερβιτόρας κινούνται ανάμεσα στην απάθεια και την ειρωνεία για τις νίκες του Μπουκόφσκι. Όταν ένα πρωινό ποντάρει στο λάθος άλογο και μαθαίνει την ήττα του, τότε «σαν να σχίζεται στα δυο το πρόσωπο της απ το χαμόγελο». Επιτέλους είναι ευτυχισμένη.
Η γκουβερνάντα και η μαύρη νύφη
Το βράδυ της Τετάρτης μετά από όλη αυτή την περιπέτεια κάθομαι να διαβάσω την Lifo. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν έγινε και τίποτα και ότι η ζωή συνεχίζεται κανονικά αν και μια φωνή μέσα μου ουρλιάζει «μα είσαι τόσο γκαντέμης αν το είχες παρκάρει λίγο πιο κάτω, θα την είχες γλιτώσει». Το πρώτο που διαβάζω είναι φυσικά το «Κορίτσι στην πόλη» για το πιο αυθόρμητο πρώτο ραντεβού του κόσμου. «Ω , θεέ μου» σκέφτομαι, ενώ τον κοιτάζω σαν γκουβερνάντα σε βιβλίο της Τζέιν Όστιν» γράφει σε κάποιο σημείο. Είναι τόσο σουρεαλιστική και πραγματική η σκηνή την ίδια στιγμή που πραγματικά το μυαλό μου για πέντε λεπτά, προσπαθεί να φανταστεί πως θα ήταν μια γκουβερνάντα σε ένα μεταλάδικο στα Εξάρχεια. Μου έρχεται μια εικόνα από ένα βράδυ πριν πολλά χρόνια με τον κολλητό μου στο Dada, όταν κλαίγαμε απ τους καπνούς καθώς παρατηρούσαμε μια κοπέλα να σέρνει κάτι που έμοιαζε με μαύρο νυφικό. Μετά διαβάζω την συνέντευξη του Δημήτρη Παπαιωάνου. Σαν να με αγκαλιάζει ένα ζεστό κύμα…
Βραβείο τοίχου « καλύτερο ασπρόμαυρο». Στα Εξάρχεια
σχόλια