Το 2000 ζούσα στο Λονδίνο τότε αλλά είχα επιστρέψει για λίγο στη Θεσσαλονίκη, για διακοπές. Ήμουν βόλτα με παρέα στην Πλατεία Αριστοτέλους και ρουφούσα όλες τις εικόνες που τόσο μου είχαν λείψει.
Ξαφνικά είδα την (περίπου) παραπάνω εικόνα, εξω απ' τον Ιανό. Υπήρχαν κάμερες. Και αστυνομικοί. Και εξαγριωμένες γιαγιάδες με τσεμπέρια. Και μια φωτιά. Κι ο Ψωμιάδης.
Πλησίασα. Γύρω στα 40 άτομα (μέλη παραθρησκευτικών, κυρίως, οργανώσεων, όπως θα μάθαινα μετά) τραγουδούσαν με συγκίνηση τον Εθνικό μας Ύμνο. Οι κάμερες τους τραβούσαν. Μας τραβούσαν.
"Τι γίνεται;" ρώτησα μια κυρία παρακολουθώντας με την άκρη του ματιού μου τον τότε βουλευτή Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη να εμψυχώνει τους υπόλοιπους.
"Μπήκε στο βιβλιοπωλείο ο Ανδρουλάκης!" απάντησε με μια έκφραση αηδίας, λες και είχε πει "μπήκαν τα τανκς στην εκκλησιά".
Πήρα μια δεύτερη γνώμη. "Παρουσιάζει το βιβλίο του ένας βλάσφημος, ο Μίμης Ανδρουλάκης!" μου εξήγησε συνωμοτικά ένας νεαρός. "Είναι κομμουνιστής!" πρόσθεσε με βδελυγμία.
Μερικά αντίτυπα του πρόσφατου μυθιστορήματός του [τα οποία οι πιστοί είχαν προφανώς αναγκαστούν να αγοράσουν!] βρίσκονταν στη φωτιά, ενώ ο Παναγιώτης Ψωμιάδης έσπρωχνε με το πόδι σελίδες στη φωτιά, μη τυχόν παραπέσουν και δεν καούν. "Και τι σας πειράζει;" ρώτησα αν και υποψιαζόμουν την απάντηση.
"Τι μας πειράζει;" εξοργίστηκε ο νεαρός. "Αυτός ο κομμμουνιστής έβρισε την Παναγίτσα μας! Την Παναγίτσα μας έβρισε."
Φύγαμε. Απ' ό,τι βλέπω στο βίντεο μετά οι αγνοί Χριστιανοί γιουχάισαν τους ακροατές της παρουσίασης καθώς αυτοί έβγαιναν (τους πέταξαν και αβγά) και έκαψαν μερικά βιβλία ακόμα.
Αλλά αυτή ήταν η Θεσσαλονίκη τότε, τι να πεις; Πραγματικά δεν είχα νιώσει καμία έκπληξη με το συμβάν, παρ' ό,τι τώρα μου φαίνεται εξωφρενικό. Καμία απολύτως έκπληξη.
Μόνο λίγη ντροπή.
(Εντάξει, αρκετή.)
*Διαβάστε επίσης για την χτεσινή καταδίκη του Παναγιώτη Ψωμιάδη και την πιθανή παύση του απ' το αξίωμα του Περιφερειάρχη. Και για τις γάτες που το είχαν προβλέψει.
σχόλια