[O Σαββόπουλος και ο Παπάζογλου, το 1978, στην Τούμπα Θεσσαλονίκης κατά τη δημιουργία του δίσκου "Η Εκδίκηση της Γυφτιάς".]
Πριν λίγες μέρες ενδιαφέρθηκα για ένα θέμα που δε με ενδιέφερε ποτέ: την Ελληνική Μυθολογία. Και δεν ήταν μόνο ότι ποτέ δε με ενδιέφερε - με απωθούσε κι από πάνω. Πιθανότατα το πρόβλημά μου όταν την πρωτοσυνάντησα ως παιδί να ήταν το όλο σπλάτερ της.
Σπλάτερ, όχι αστεία: άντρες που έτρωγαν τα παιδιά τους (και ενίοτε και φασκιωμένες πέτρες), γεννητικά όργανα που κόβονταν και το αίμα τους έτρεχε στη θάλασσα, συκώτια που κατατρώγονταν από αρπατικά - όλα αυτά.
Πρόσφατα όμως με μια μουσική αφορμή έμαθα λίγα πράγματα για την Έχιδνα και ενθουσιάστηκα. Στ' αλήθεια είχαν τόση φαντασία, τέτοιες αφηγηματικές ικανότητες, τέτοια παραληρηματικές ιδέες οι αρχαίοι μας πρόγονοι; Πρέπει να μάθω περισσότερα για τη μυθολογία σκέφτηκα.
Δεν είχα ιδέα πως η παράσταση του Σαββόπουλου [«Για να γίνει ο χρόνος καινούργιος»] θα ήταν μια οπτικοακουστική αφήγηση βασισμένη στην Ελληνική Μυθολογία, οπότε αυτό ήταν ένα μεγάλο μπόνους: ούτε παραγγελία να την είχα κάνει.
Τα παιδάκια που είχαν γεμίσει το Μέγαρο παίζαν χαρωπά όταν ο Σαββόπουλος ζήτησε ησυχία για να πει: "Σήμερα χάσαμε ένα αγαπημένο μας παιδί. Το Νίκο Παπάζογλου." Αμήχανα χειροκροτήματα των μεγάλων τον διέκοψαν. Οι Θεσσαλονικείς είχαν σίγουρα μάθει για την απώλεια, ο Παπάζογλου ήταν γνώριμη και αγαπητή παρουσία της πόλης. "Ένα παιδί σεμνό, ονειροπόλο, σπάνιο", συνέχισε ο τραγουδοποιός.
Κανονικά θα έγραφα για την παράσταση - έχω δει αρκετές φορές τον Σαββόπουλο κι αυτή ήταν μια απ' τις καλύτερες, με μάγεψε στο ρόλο του παραμυθά - αλλά νομίζω πως είναι καλύτερα να βάλω ένα τραγούδι από μια συνεργασία των δυο τους.
Η παράσταση λεγόταν 'Αχαρνής' (ένας ακόμα εξαιρετικός δίσκος του Σαββόπουλου προέκυψε απ' αυτήν), και οι δυο τους είχαν ξανασυναντηθεί στο Σαββόραμα πριν χρόνια για να την ξαναθυμηθούν.
Ο Παπάζογλου τραγουδά την Παράβαση. Μαζί του ο Σαββόπουλος, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Σάκης Μπουλάς.
σχόλια