Πρέπει να ομολογήσω πως υπάρχουν στιγμές
που νιώθω απόλυτα κουρασμένος.
Δεν έχω έτοιμες λύσεις στο μυαλό μου. Διαπιστώνω την φθορά, παρατηρώ την αποσύνθεση και προσπαθώ να αντικρίσω τη πραγματικότητα όσο γίνεται πιο ψύχραιμα. Δεν είναι πάντα εύκολο, ούτε και χωρίς ψυχολογικό αντίτιμο καθώς μέσα στον πανικό η αγριότητα και οι υπερβολές κάθε πλευράς μεγαλώνουν.
Σκέφτομαι βέβαια κατά πόσο είναι εύκολο σε μιαν εποχή που το σκοτεινό της ανάστημα μας καταδιώκει από τη κορφή μέχρι τα νύχια και οι ατελείς αυτοψυχαναλύσεις μας σταματάνε πριν καν αγγίξουν το πρόβλημα, να επιμένεις και να μην υποκύπτεις στην υπερβολή από όπου και να εκπορεύεται αυτή. Ο αγανακτισμένος δεν ακούει εύκολα, γνωστά πράγματα.
Όσοι αγανακτούν σήμερα έχουν ένα μεγάλο σύμμαχο αλλά αναλόγως των συνθηκών και έναν μεγάλο εχθρό. Τον ίδιο τους τον εαυτό. Μέσα τους κατοικεί αναμφισβήτητα η πληγωμένη ανάγκη, η ανάγκη να αγωνιστούν για να μην υποδουλωθούν οριστικά. Αυτός είναι και ο λόγος που αναζητούν μέσω της όσμωσης να αντικρίσουν τη πραγματικότητα χωρίς μεσολαβητές.
Χρειάζεται βέβαια να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας λειτουργία που πολλοί απωλέσανε ως επιλογή αλλά και ως ικανότητα εδώ και καιρό καθώς η ακηδία εξαπλώνοταν, η φυγοπονία μεταμφιεζόταν και οι "νέοι ήρωες" ετοιμάζονται ήδη να πάρουν τη θέση όσων σύντομα θα σβήσουν κάτω από τα βάρη του ειδυλλίου τους με την αδράνεια και την ανικανότητα.
(ανυπομονούν κι αυτοί να ανέβουν στο βάθρο και να γρατσουνίσουν
-όσο πατάει η γάτα-τους κομψούς μας εκτελεστές. και ύστερα να μας εκτελέσουν αυτοί)
Περπατώντας στους δρόμους, μιλώντας με φίλους, παρατηρώντας τα πρόσωπα όσων μας έφεραν εδώ μπορώ να πω πως η κούραση και το κενό είναι κάτι κοινό. Έχει γίνει σαφές πια πως ατσαλάκωτοι από το ναυάγιο δεν πρόκειται να βγούμε. Θα έπρεπε βέβαια κάποιος να μας υπενθυμίσει πως πολύ πριν αγανακτήσουμε (δίκαια ή άδικα) πως θα έπρεπε να κοιταχτούμε για μια στιγμή στον καθρέφτη.
Και να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε να αποθεώνουμε τον ασύδοτο κονφορμισμό και την μεταμφιεσμένη ανάγκη για πόζες που μας υπόσχονται κάτι από τα χαμένα μεγαλεία και το λούστρο μιας φαντασίωσης που ήταν αναπόδραστα χρεωκοπημένη ή αποδεχόμενοι τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια θα επιχειρήσουμε να απαλλαγούμε από τα replay των λαθών και των ψευδών αναγκών μας.
Δεν ξέρω αν αυτό που συμβαίνει από χθες θα μπορέσει αποφασιστικά να περιθάλψει την πληγωμένη κοινωνική ανάγκη, θα υπερβεί τις αποτυχημένες διαδικασίες και μεθόδους και αρνούμενο να εγκαταλειφθεί στην προκατασκευασμένη ματιά κάποιου άλλου για το ίδιο, θα καταφέρει να αρθρώσει πολιτικό ανάχωμα σε όσα νιώθει πως το σπρώχνουν στη θάλασσα.
Ίσως ένα πρώτο βήμα είναι να θελήσει απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν έχει τολμήσει-ακόμη-να υποβάλλει. Και τότε θα διαπιστώσει (για πρώτη φορά) πως κάτι έχει αρχίσει να συμβαίνει.
photos από τα Mobile diaries της lifoland
bonustrack
Los Exallos
(καταπληκτικό φωτορεπορτάζ
του Σπύρου Στάβερη από χθες)
Ποτέ δεν ψήφισα κάποιον από αυτούς που μου ορκίζονταν τον παράδεισο. Μα δεν ήταν όλοι σαν εμένα. Κι εγώ δεν είμαι σαν αυτούς
(η άποψη του lifer για τη χθεσινή συγκέντρωση)
Είδα λοιπόν ένα όνειρο. Μου δόθηκε κι εμένα η εμπειρία να βιώσω αυτό που συμβαίνειτώρα στην Ελλάδα σαν προμήνυμα θανάτου
(Βέλτσος reloaded σε ένα κείμενο για τη κρίση)
Περισσότερο απ’όλα όμως μόνο αισιοδοξία μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι μια νέα γενιά πολιτών ενός διαλυμένου κράτους, βρήκε την απαραίτητη ενότητα να βγει στο δρόμο διεκδικώντας θέση στη διαχείριση ενός προβλήματος που είναι πάνω και πρώτα απ’ όλα δικό της
(ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος
γράφει στο blog του για τη συγκέντρωση)
σχόλια