Ο Τζούμας, τα live στην ταράτσα και μια γλυκιά συμμορία
Καθώς ο Τζούμας ανεβαίνει τα σκαλιά της θερινής Ταινιοθήκης, παρατηρώ την συνοδό του. Είναι γύρω στα τριάντα, φοράει ένα κοντό φόρεμα και τρώει ένα σάντουιτς με μπιφτέκι! Ο Τζούμας την ακολουθεί φορώντας ένα μπλε σακάκι και ένα περίεργο πουκάμισο. Θυμίζει τις περίεργες ηρωίδες απ το βιβλίο του Complete Unknown, γυναίκες απρόβλεπτες, αδιάφορες για τις αντιδράσεις του περίγυρου τους, έτοιμες να ακολουθήσουν μόνο αυτό που έχουν στο κεφάλι τους καθώς η νύχτα πέφτει πάνω απ την Νέα Υόρκη. Περιμένεις από ένα άνθρωπο που γνωρίζει ραδιοφωνική και εκδοτική επιτυχία την δεδομένη στιγμή να είναι κάπως σνομπ. Αντί για αυτό, βλέπω έναν τύπο που πρώτος πηγαίνει να χαιρετήσει στις παρέες των γνωστών του, μπαινοβγαίνει ανάλαφρα μέσα σε αυτές(μέχρι να τελειώσω την μπύρα έχει μιλήσει σε τέσσερις διαφορετικές παρέες) και στο τέλος όταν η ταράτσα γεμίζει κόσμο τον χάνω απ τα μάτια μου.Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα παρακολουθήσω μια συναυλία που ο The Boy θα διαδεχόταν στο stage τον Γιώργο Χατζηνάσιο θα τον κοιτούσα με το φρύδι υπερυψωμένο(σ. σ όσο μπορούσα τέλος πάντων να σηκώσω το φρύδι μου, γιατί και αυτό είναι θέμα DNA!).
Όμως στην αποψινή βραδιά αφιερωμένη στον σκηνοθέτη Νίκο Νικολαϊδη, αυτό φαντάζει σαν κάτι φυσικό. Τα κομμάτια που παίζει στο πιάνο ο Χατζηνάσιος («Μην με βλέπετε έτσι. Ήμουν ένας νέος με μακριά ξανθά μαλλιά όταν τον γνώρισα» λέει με το που βγαίνει στη σκηνή)είναι ίσως το ιδανικότερο μουσικό χαλί, πού έπρεπε να στρωθεί για να εμφανιστεί ο The Boy. Ο κόσμος σιωπηλός τον παρακολουθεί να ξεβράζει στην επιφάνεια κομμάτια θυμού, λες και οι στίχοι του είναι το μέσο για να καθαρίσει απ όλο αυτό το σκοτάδι που κατατρώγει την ψυχή του. Θυμάμαι κάτι που είχε πει σε μια συνέντευξη του στο mixtape, «Με ενδιαφέρουν αυτά που έχω μέσα μου. Κουράστηκα να ασχολούμαι και να είμαι σοβαρός. Θέλω να καθαρίσω και στο τέλος να γίνω ήρωας σε ταινίες του Μπεν Στίλερ»
Για κάποιον όπως εγώ, που τον βλέπει πρώτη φορά, η σκηνική του παρουσία είναι ένα αληθινό σοκ. Βλέπω έναν καλλιτέχνη που αδιαφορεί για την εικόνα του στη σκηνή (φοράει μια φόρμα και ένα tshirt)και το μόνο που τον νοιάζει είναι να αποδώσει τους στίχους με την κατάλληλη ένταση. Αν και δεν έχω ακούσει ολόκληρη δουλειά του, αλλά κομμάτια από εδώ και από κει, υπάρχουν στίχοι που σου καρφώνονται, όπως το «σε μεγάλωσαν δυο λευκές κατσαρίδες που γνωρίστηκαν το 73 στο Πολυτεχνείο» και ώρες αργότερα σου χτυπούν την πόρτα στο πίσω μέρους του μυαλού σου σαν να περιμένουν κάτι από εσένα.Όταν τελειώνει, χώνει τις ταλαιπωρημένες μπαγκέτες σε μια πλαστική σακούλα και αποθεώνεται απ τον κόσμο.Οι κιθάρες των Last Drive ακούγονται πάνω από μια γεμάτη από κόσμο ταράτσα, καθώς πίσω τους στην μεγάλη οθόνη, παίζουν σκηνές απ τις ταινίες του δημιουργού. Είναι ένας επιτυχημένος συνδυασμός οι ήχοι φρεσκάρουν ξανά τις γνωστές εικόνες.Την βραδιά προσπαθεί να κλείσει ο Αγγελάκας γύρω στα μεσάνυχτα, αλλά ο κόσμος δεν τον αφήνει παρακαλώντας για encore τραγουδώντας δυνατά τους στίχους. Η ταράτσα του Λαϊς γίνεται ένας υπαίθριος ναός και ο θεός μια κουφή οντότητα.
Γύρω στις 12 και μισή αρχίζει η προβολή της γλυκιάς συμμορίας. Είχα ξαναδεί την ταινία στην τηλεόραση αλλά η αίσθηση που σου αφήνει η μεγάλη οθόνη, είναι πρωτόγνωρη. Τολμώ να πω ότι αυτό το φιλμ, είναι πολύ πιο φρέσκο από τα δεκάδες που έχουν προσπαθήσει τελευταία να απεικονίσουν αυτή την «αστική αταξία».Η σκηνοθεσία, η μουσική, ακόμα και το χιούμορ (που κάποιος θα περίμενε να είναι «τόσο 1983» που δεν θα έβρισκε ανταπόκριση απ το νεανικό κοινό), βρίσκουν τον στόχο τους σε μια εποχή που νέοι και μεγαλύτεροι, δεν μπορούμε να πιαστούμε από πουθενά.Όταν τελειώνει γύρω στις 3 το πρωί σκέφτομαι τα λόγια με τα οποία μας αποχαιρέτησε ο Simon Bloom κλείνοντας το live του «Δείτε τις ταινίες του Νικολαίδη. Την σημερινή εποχή είναι ένα εγχειρίδιο επιβίωσης, για τις ημέρες που έρχονται».
Ο γιος του Stephen King.
Είναι ένα χαλαρό πρωινό Κυριακής. Κάθομαι στο μπαλκόνι και από το ανοιχτό παράθυρο του απέναντι διαμερίσματος, ακούγεται το Sunday Morning των Velvet Underground. Με τρελαίνουν αυτές οι συμπτώσεις. Το ότι είναι Κυριακή και κάποιος έχει ανοιχτά παράθυρα, και έχει βάλει τέρμα αυτό το κομμάτι στις 9 το πρωί, και δεν ακούγεται τίποτα άλλο, παρά μόνο η φωνή του Lou Reed και τα backing vocals της Nico, πάνω απ το δρόμο με τις μουριές με κάνει ευτυχισμένο. Αλλά η ευτυχία είναι στιγμές(πατέρα Κοέλιο) και κάποιος πρέπει να σου την πάρει γιατί πολύ κράτησε. Οι κραυγές που για ακόμα μια φορά ακούγονται απ τον τέταρτο όροφο. καπελώνουν τον Lou Reed, ταράζουν την ησυχία του σύμπαντος. Αν οι μουριές είχαν φωνή θα έλεγαν: «Σταμάτα. Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Σταμάτα. Οι ρίζες μας είναι βαθιές, είμαστε καταδικασμένες στην ακινησία. Σταμάτα. Τα φύλλα μας δεν μπορούν να φωτοσυνθέσουν όσο σε ακούμε.»Την πρώτη φορά που είχα ακούσει αυτό το παιδί να φωνάζει, ήταν πάλι Κυριακή. Θυμάμαι ότι ήταν οι πρώτες μου μέρες στην πολυκατοικία και είχα πεταχτεί απ το κρεβάτι με ταχυπαλμία. Είχα την εντύπωση ότι κάποιος είχε πάθει κάτι πολύ κακό. Αργότερα κατάλαβα ότι κάθε απόγευμα μπορούσες να το ακούσεις να τρέχει στο διαμέρισμα του, ή να ανεβοκατεβαίνει τους ορόφους της πολυκατοικίας βγάζοντας αυτές τις κραυγές. Κάποιες φορές ακούγονταν οι γονείς του να το παρακαλούν. Απ το στόμα τους έβγαιναν φράσεις όπως «Σε παρακαλώ μην φωνάζεις», «Σε παρακαλώ ηρέμησε». Του μιλούσαν όπως μιλάει το θύμα στο θύτη. Με ικεσίες. Ζητούσαν μια μικρή πίστωση χρόνου πριν συμβεί το αναπόφευκτο κακό. Αλλά αυτό συνέχιζε απτόητο.
Δεν το είχα συναντήσει ποτέ ως τώρα, μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα. Βρεθήκαμε στο ασανσέρ. Είναι γύρω στα δέκα. Κρατούσε μια γκρι σανίδα skateboard. Μου μίλησε στον πληθυντικό(!) και μου άνοιξε την πόρτα του ασανσέρ. Ήταν συμπαθητικό και ευγενικό. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό το παιδί ήταν ο ταραξίας της πολυκατοικίας που σου μιλάει στον πληθυντικό και σου ανοίγει την πόρτα του ασανσέρ.Όταν όμως το κοίταξα φευγαλέα στα καστανά μάτια του, είδα αυτή την σπίθα της περιπέτειας που σιγόκαιγε μέσα τους. Έμοιαζε με αυτά τα παιδιά απ τη νουβέλα the body του Stephen King. Τους ήρωες του Stand by me. Δεν θα βοηθούσε απλά στην εξαφάνιση του πτώματος, θα ήταν ο αρχηγός που είχε σκεφτεί το σχέδιο.
Ένας αγανακτισμένος δάσκαλος και ένας ηττημένος ηλίθιος.
Έχει πάρα πολύ κόσμο στο Σύνταγμα και περιφέρομαι ανάμεσα στις ομάδες που έχουν ξεκινήσει τις ομιλίες. Πίσω κόσμος μουντζώνει και αγοράζει πράσινα λέιζερ και σουβλάκια. Μπαίνω στον κύκλο μιας ομάδας. Μιλάει ένας αγανακτισμένος δάσκαλος που δεν φαίνεται πάνω από σαράντα, για τον κόσμο που ονειρεύεται. Για τον κόσμο που ονειρευόμαστε όλοι. Περισσότερα λεφτά για την Παιδεία, σύγχρονα σχολεία, τάξεις με λιγότερους μαθητές. Στο τέλος καταλήγει «Είμαι πενήντα χρονών και μάλλον δεν θα προλάβω να δω αυτόν τον κόσμο. Οι νέοι αν ξεκινήσουν σήμερα μπορεί να το καταφέρουν». Ο κόσμος τον χειροκροτεί καθώς μια γυναίκα που είναι δίπλα μου λέει στην φίλη της «Πενήντα! Μα τι κάνει δεν φαίνεται πάνω από σαράντα;». Τον λόγο αργότερα παίρνει μια όμορφη κοπέλα γύρω στα είκοσι. Την ακούω να μιλάει για το «καλό που πρέπει να κάνουμε στο συνάνθρωπο», για «μια καλύτερη κοινωνία ίσων ευκαιριών» και σκέφτομαι ότι μάλλον θα πρέπει να έγραφε και ωραίες εκθέσεις στο λύκειο.
Μετά από μισή ώρα πατάω το γρασίδι που έχουν στηθεί σκηνές. Διασχίζω ένα πλήθος που πίνει μπύρες, φαίνεται αισιόδοξο και ειρηνικό. Όταν μπαίνω στο μετρό τα μέλη του «Δεν πληρώνω» έχουν καλύψει τα μηχανήματα ακύρωσης των εισιτηρίων. Μια κοπέλα ολοκληρώνει την χίπικη εικόνα που έχω για την πλατεία, περνώντας χωρίς να πληρώσει κάνοντας χαρούμενη το σήμα της νίκης, στη μούρη μιας σαραντάχρονης γυναίκας που απ τις φωνές οι φλέβες του λαιμού της πετάγονται.Κατεβαίνω τα σκαλιά με τη μηνιαία κάρτα στην τσέπη. Αισθάνομαι ένας ηττημένος ηλίθιος.
Βραβείο τοίχου: Black Beauty .Σε τοίχο του Ψυρή.
(η μουντζούρα είναι ένα ρατσιστικό σχόλιο που είχε γράψει κάποιος δίπλα στο γκράφιτι και αποφάσισα να το σβήσω. Ακόμα και στους τοίχους καμιά φορά, η μισή αλήθεια είναι καλύτερη.)
σχόλια